ก่อนอื่นต้องสวัสดีปีใหม่ไทยน่ะคะ เข้าเรื่องเศร้ารับสงกรานต์กันเลยค่ะ
เราขอเกริ่นก่อนเลยน่ะคะ ว่าเราคุยกับคนๆนึงผ่านโลกออนไลน์ค่ะ ไม่เคยเจอตัวเป็นๆ เราอยู่ตรังส่วนคนที่คุยด้วยอยู่สมุทรสาครเค้าก็ช่วยที่บ้านทำงานไป ไม่ได้ทำงานของตัวเอง ไม่ได้เรียนจบอะไร ซึ่งตอนแรกเราก็ไม่ได้คิดอะไรแค่คุยกันจริงๆ เพราะสำหรับเราไม่เห็นความเป็นไปได้เลยตอนนั้น
*เจ้าของกระทู้เป็นคนปากหนักหน่อยๆ ปากเสียนิดๆ แต่ชอบพูดตรงๆอีก ชอบแกล้งคนอื่น แต่อย่ามาแกล้งเรากลับนะเรางอล นิสัยดีไปหมดเลยเราเนี่ย
เข้าเรื่องกันเลยดีกว่าค่ะ เราคุยกับเค้าทางไลน์ค่ะ เราก็จำไม่ได้แล้วว่าแอดกันได้ยังไง ตอนนั้นเรายังเรียนอยู่มีแค่ส่งสติกเก้อเช้าเย็นแค่นั้นไม่เคยคุยกัน ก็เป็นแบบนั้นมาหลายเดือน จนพอเราเรียนจบเราก็มีโอกาสได้ไปกทม.ตอนนั้นก็เที่ยวนู้นเที่ยวนี้คนเดียวเพราะพี่สาวเราทำงานจะว่างด้วยก็น้อยมาก เรานี้ก็แบบเหง๊าเหงาเมืองหลวงยามเย็น เลยหาคนคุยไปเรื่อยๆ จนเราเองนี้แหละเริ่มทักเค้าไปเอง จนได้คุยกัน ไอเราก็สงสัยส่งแต่สติกเก้อไม่อยากคุยบ้างเหรอ…..เราก็คุยกันมาเรื่อยๆจนเรากลับใต้ก็ติดต่อกันตลอดทุกวันก็ว่าได้ คุยไปคุยมาเราเรื่อยรู้สึกเหมือนเค้าชอบเรา ไอเรานี้ถามตรงๆเลยว่าชอบเรามั้ย เค้าก็อ้อมๆตอนแรก เราก็ถามแล้วถามอีกถามบ่อยๆ ได้คำตอบคือชอบ แต่ตอนนั้นเราไม่ได้ชอบเค้าเลยน่ะ รู้สึกแบบนิสัยหลายๆอย่างต่างกัน จะเป็นไปได้ยังไงไกลก็ไกลอีก คุยกันจนวันนึงเค้าคุยแกล้งเรานี้แหละแต่เราดันโกรธจริงโกรธจัดเลยบล็อคไลน์ไปเลย ประจบกับว่าช่วงนั้นเรายุ่งด้วยต้องซ้อมรับปริญญา เป็นอาทิตย์ เวลานอนนี้ก็น้อยมาก รับปริญญาเสร็จ ก็ไปกทม.เลยตอนนั้นเราต้องไปสอบเรามึนหนักถึงขนาดตกเครื่องวันนั้น จนเราไปสอบจัดการเรื่องสอบเสร็จทีนี้ก็ว่างอีก
แล้วก็กลับใต้ เราก็แบบ เริ่มว่างก็เริ่มจับโทรศัพท์ดูนั้นนี้ แต่มันขาดๆหายๆ แปลกๆเข้าไปปลดบล็อกตอนนั้น ก็กลับมาคุยกันอีกครั้ง ทุกอย่างก็เหมือนเดิม เค้ายังเหมือนเดิมเพราะความเหมือนเดิมของเค้านี้แหละเราถึงเริ่มรู้สึกดี คุยปกติ ช่วงหลังๆก็เริ่มมีโทรคุยกันบ้าง เราออกแนวไม่ค่อยคิดเหมือนคนอื่นตอนเค้าขอเบอร์ก็ไม่ให้ เค้าให้เบอร์เค้ามาเราก็กะโทรแกล้งเลยหกโมงเช้าๆยังไม่ตื่นหรอก แค่โทรยิงไปก็วาง เค้าก็มาถามเราก้ไม่ๆโทรยังไงไม่ได้มีเบอร์ แต่เราลืมนึกไปบันทึกเบอร์ในเครื่องมันโผล่ไลน์นี้หว่า ขำตัวเองหนักมากจุดนั้น เค้าก็ถามเราว่าขอโทรได้มั้ยเราก็บอกไม่ได้ เราแค่จะดูความพยายามนะตอนนั้นจริงๆแค่นั้น แต่นั้นแหละเค้าไม่โทรจริงๆค่ะ โทรมาน้อยครั้งเราก็ไม่ได้รับอีก แต่เราโทรกลับตลอด จนหลังๆเราจะเป็นคนโทรหาเองซ่ะมากกว่า จริงๆเราเคยอันเฟรนเฟสเค้าไปแล้วตอนนั้นเค้าก็ถามเหตุผล้ราจริงๆเราไม่ได้มีอะไรหรอก แค่งอลที่เราเห็นเค้าใช้งานแต่ไม่ทักเรา บ้าบอมากตอนนั้น งอลทุกอย่างเลยข้ามๆไปอันเฟรนไปไม่เห็นว่าออนเฟสจะได้ไม่ต้องงอล (จริงๆเราเคยคุยกับคนในโลกออนไลน์ก่อนหน้านี้ก็คุยกัน เจอกัน คบกัน จนหลังๆแบบถึงรู้ว่าเค้าคบซ้อน หลังๆเราเลยมรปมในใจ)เราคุยกันจนเราก็เล่าเรื่องเราให้ฟังเยอะแยะ คงเพราะเราเชื่อใจ เค้าก็ถามเราตลอดว่าเราชอบเค้ามั้ย เราตอบตลอดว่าไม่ ถามคิดถึงมั้ย เราก็ ไม่ เราออกหัวโบราณหน่อยๆมันจะขนาดนั้นได้ต้องคนเป็นแฟนกันป่ะวะ ก็คุยกันมาวันนึงเค้าก็ถามว่าจะมีวันได้เจอกันมั้ย ถ้าเจอกันจะขอเป็นแฟน เรานี้เขินนะจุดนั้นเพราะชอบเค้าแล้ว ไอเราก็รีบบอกไปอีกว่างั้นไม่ไปเจอล่ ตรงนั้นก็จบๆไป จนวันนึงคิดในใจอยากเจอกันสักครั้ง วางแผนทีนี้จองตั๋วล่วงหน้าไปพค.เราจองแต่มีนาคมเลยจร้า พอรู้วันเดินทางเราก็มาบอกเค้าว่าเราไปกทม.นะไปธุระ ไม่ได้เจอ เราตั้งใจจะเซอร์ไพร์ค่อยบอกใกล้ๆถึง เค้าขออือๆไป มาเมื่ออาทิตก่อนนี้แหละเราก็เริ่มรู้สึกแบบแปลกๆ ปกติเราชอบชวนทะเลาะแต่ทุกครั้งก็เข้าใจกันไม่ได้เยอะอะไรแค่งอลๆ หลังๆก็คุยกันน้อยลงเพราะเค้าทำงานยุ่งเราก็ไม่อะไร แต่ที่ไม่ทะเลาะหลังเค้ากลับคิดว่าเพราะเราไม่สนใจเค้า เราก็อ้าวซะงั้น เราก็แปลกๆเลยต้องถามไปว่ามีไรทำไมมีไรไม่พูด คุยกับเรามาไม่เคยหาย ว่าหายวันนึง ก็ที่จะไปเจอกับอีกคน ทักมาอีกทีก็เที่ยง บอกเราแค่ว่าจะออกไปข้างนอกเราก็ถามว่ากับที่บ้านเหรอเค้าก็บอกใช่ เราก็อือๆ แต่ปกติไปไหนก็จะมีทักมา ไม่เคยหายนาน กลับจากไปเจอก็ยังบอกเราว่าถึงบ้านแล้วน่ะ ก็หายไปอีก ทีนี้เราถามแบบจริงจัง เค้าก็บอกมีคนมาจีบเค้า เจอในบีทอกนีแหละก็คงไมไกลละแวกบ้านละเราว่า เราก็คิดในใจ ตบมือข้างเดียวมันก็ไม่ดังป่ะ แต่ตอนนั้นหน้าชาไปแหละ เราก็ถามเค้าก็บอกว่าอีกฝ่ายทักมาเอง จะหวงก็ไม่ได้เราตอนนั้น ไม่ชัดเจนแต่แรกเอง เราก็ถามต่อนานแค่ไหนเค้าบอกแค่ว่าคุยได้อาทิตย์เดียว เราก็เชื่อน่ะ แต่ที่เราต้องยอมก็คืออาทิตย์เดียวแต่เค้าไปเจอกันแล้ว เราก็ยังจะคุยต่อนะตอนนั้น จะง้อขอโทษที่ผ่านมาแต่ดูเหมือนเค้าไม่มองข้อดีเราแล้วตอนนั้น มีแต่ข้อเสียที่ผุดมาเต็ม เราก็รู้แล้วว่าจุดนี้ไม่แคร์เราแล้วจริงๆ เปลี่ยนไปหลังจากไปเจอกับคนในบีทอก เล่นเอาซะเรานอนไม่หลับ แอดเฟสไปนอนนั้น เจอเซอร์ไพร์ยิ่งกว่า รูปค่ะรูปจับมือกันลงเฟสเลยจ้าอันนี้หน้าไม่ได้ชาแต่น้ำตาอาบหน้าไปแล้ว พอเราย้อนไปดูก็มีมาแต่วันก่อนไปเจอกันสองวันแล้ว ที่เค้าโพสให้กัน คุยไปคุยมามันเลยไปจบกับคำที่ว่าทำไมเราไปพูดว่าชอบเค้า เราก็แค่สงสัยถ้าจะจบกับเราจริงๆทำไมไม่บอกเราตรงๆ ความตั้งใจของเรามันสายไปจริงเหรอ เราเเค่ตั้งใจว่าเมื่อเจอกันเเล้วทุกอย่างจะชัดเจนขึ้น เเค่รอเวลาเเค่นั้นเอง
***อ่านแล้วมึนๆหน่อยน่ะคะ รอบที่สามแล้วค่ะพิมพ์ไปไฟล์หายไป
เราพูดช้าไป หรือเพราะเขาหมดใจแล้วจริงๆ
เราขอเกริ่นก่อนเลยน่ะคะ ว่าเราคุยกับคนๆนึงผ่านโลกออนไลน์ค่ะ ไม่เคยเจอตัวเป็นๆ เราอยู่ตรังส่วนคนที่คุยด้วยอยู่สมุทรสาครเค้าก็ช่วยที่บ้านทำงานไป ไม่ได้ทำงานของตัวเอง ไม่ได้เรียนจบอะไร ซึ่งตอนแรกเราก็ไม่ได้คิดอะไรแค่คุยกันจริงๆ เพราะสำหรับเราไม่เห็นความเป็นไปได้เลยตอนนั้น
*เจ้าของกระทู้เป็นคนปากหนักหน่อยๆ ปากเสียนิดๆ แต่ชอบพูดตรงๆอีก ชอบแกล้งคนอื่น แต่อย่ามาแกล้งเรากลับนะเรางอล นิสัยดีไปหมดเลยเราเนี่ย
เข้าเรื่องกันเลยดีกว่าค่ะ เราคุยกับเค้าทางไลน์ค่ะ เราก็จำไม่ได้แล้วว่าแอดกันได้ยังไง ตอนนั้นเรายังเรียนอยู่มีแค่ส่งสติกเก้อเช้าเย็นแค่นั้นไม่เคยคุยกัน ก็เป็นแบบนั้นมาหลายเดือน จนพอเราเรียนจบเราก็มีโอกาสได้ไปกทม.ตอนนั้นก็เที่ยวนู้นเที่ยวนี้คนเดียวเพราะพี่สาวเราทำงานจะว่างด้วยก็น้อยมาก เรานี้ก็แบบเหง๊าเหงาเมืองหลวงยามเย็น เลยหาคนคุยไปเรื่อยๆ จนเราเองนี้แหละเริ่มทักเค้าไปเอง จนได้คุยกัน ไอเราก็สงสัยส่งแต่สติกเก้อไม่อยากคุยบ้างเหรอ…..เราก็คุยกันมาเรื่อยๆจนเรากลับใต้ก็ติดต่อกันตลอดทุกวันก็ว่าได้ คุยไปคุยมาเราเรื่อยรู้สึกเหมือนเค้าชอบเรา ไอเรานี้ถามตรงๆเลยว่าชอบเรามั้ย เค้าก็อ้อมๆตอนแรก เราก็ถามแล้วถามอีกถามบ่อยๆ ได้คำตอบคือชอบ แต่ตอนนั้นเราไม่ได้ชอบเค้าเลยน่ะ รู้สึกแบบนิสัยหลายๆอย่างต่างกัน จะเป็นไปได้ยังไงไกลก็ไกลอีก คุยกันจนวันนึงเค้าคุยแกล้งเรานี้แหละแต่เราดันโกรธจริงโกรธจัดเลยบล็อคไลน์ไปเลย ประจบกับว่าช่วงนั้นเรายุ่งด้วยต้องซ้อมรับปริญญา เป็นอาทิตย์ เวลานอนนี้ก็น้อยมาก รับปริญญาเสร็จ ก็ไปกทม.เลยตอนนั้นเราต้องไปสอบเรามึนหนักถึงขนาดตกเครื่องวันนั้น จนเราไปสอบจัดการเรื่องสอบเสร็จทีนี้ก็ว่างอีก
แล้วก็กลับใต้ เราก็แบบ เริ่มว่างก็เริ่มจับโทรศัพท์ดูนั้นนี้ แต่มันขาดๆหายๆ แปลกๆเข้าไปปลดบล็อกตอนนั้น ก็กลับมาคุยกันอีกครั้ง ทุกอย่างก็เหมือนเดิม เค้ายังเหมือนเดิมเพราะความเหมือนเดิมของเค้านี้แหละเราถึงเริ่มรู้สึกดี คุยปกติ ช่วงหลังๆก็เริ่มมีโทรคุยกันบ้าง เราออกแนวไม่ค่อยคิดเหมือนคนอื่นตอนเค้าขอเบอร์ก็ไม่ให้ เค้าให้เบอร์เค้ามาเราก็กะโทรแกล้งเลยหกโมงเช้าๆยังไม่ตื่นหรอก แค่โทรยิงไปก็วาง เค้าก็มาถามเราก้ไม่ๆโทรยังไงไม่ได้มีเบอร์ แต่เราลืมนึกไปบันทึกเบอร์ในเครื่องมันโผล่ไลน์นี้หว่า ขำตัวเองหนักมากจุดนั้น เค้าก็ถามเราว่าขอโทรได้มั้ยเราก็บอกไม่ได้ เราแค่จะดูความพยายามนะตอนนั้นจริงๆแค่นั้น แต่นั้นแหละเค้าไม่โทรจริงๆค่ะ โทรมาน้อยครั้งเราก็ไม่ได้รับอีก แต่เราโทรกลับตลอด จนหลังๆเราจะเป็นคนโทรหาเองซ่ะมากกว่า จริงๆเราเคยอันเฟรนเฟสเค้าไปแล้วตอนนั้นเค้าก็ถามเหตุผล้ราจริงๆเราไม่ได้มีอะไรหรอก แค่งอลที่เราเห็นเค้าใช้งานแต่ไม่ทักเรา บ้าบอมากตอนนั้น งอลทุกอย่างเลยข้ามๆไปอันเฟรนไปไม่เห็นว่าออนเฟสจะได้ไม่ต้องงอล (จริงๆเราเคยคุยกับคนในโลกออนไลน์ก่อนหน้านี้ก็คุยกัน เจอกัน คบกัน จนหลังๆแบบถึงรู้ว่าเค้าคบซ้อน หลังๆเราเลยมรปมในใจ)เราคุยกันจนเราก็เล่าเรื่องเราให้ฟังเยอะแยะ คงเพราะเราเชื่อใจ เค้าก็ถามเราตลอดว่าเราชอบเค้ามั้ย เราตอบตลอดว่าไม่ ถามคิดถึงมั้ย เราก็ ไม่ เราออกหัวโบราณหน่อยๆมันจะขนาดนั้นได้ต้องคนเป็นแฟนกันป่ะวะ ก็คุยกันมาวันนึงเค้าก็ถามว่าจะมีวันได้เจอกันมั้ย ถ้าเจอกันจะขอเป็นแฟน เรานี้เขินนะจุดนั้นเพราะชอบเค้าแล้ว ไอเราก็รีบบอกไปอีกว่างั้นไม่ไปเจอล่ ตรงนั้นก็จบๆไป จนวันนึงคิดในใจอยากเจอกันสักครั้ง วางแผนทีนี้จองตั๋วล่วงหน้าไปพค.เราจองแต่มีนาคมเลยจร้า พอรู้วันเดินทางเราก็มาบอกเค้าว่าเราไปกทม.นะไปธุระ ไม่ได้เจอ เราตั้งใจจะเซอร์ไพร์ค่อยบอกใกล้ๆถึง เค้าขออือๆไป มาเมื่ออาทิตก่อนนี้แหละเราก็เริ่มรู้สึกแบบแปลกๆ ปกติเราชอบชวนทะเลาะแต่ทุกครั้งก็เข้าใจกันไม่ได้เยอะอะไรแค่งอลๆ หลังๆก็คุยกันน้อยลงเพราะเค้าทำงานยุ่งเราก็ไม่อะไร แต่ที่ไม่ทะเลาะหลังเค้ากลับคิดว่าเพราะเราไม่สนใจเค้า เราก็อ้าวซะงั้น เราก็แปลกๆเลยต้องถามไปว่ามีไรทำไมมีไรไม่พูด คุยกับเรามาไม่เคยหาย ว่าหายวันนึง ก็ที่จะไปเจอกับอีกคน ทักมาอีกทีก็เที่ยง บอกเราแค่ว่าจะออกไปข้างนอกเราก็ถามว่ากับที่บ้านเหรอเค้าก็บอกใช่ เราก็อือๆ แต่ปกติไปไหนก็จะมีทักมา ไม่เคยหายนาน กลับจากไปเจอก็ยังบอกเราว่าถึงบ้านแล้วน่ะ ก็หายไปอีก ทีนี้เราถามแบบจริงจัง เค้าก็บอกมีคนมาจีบเค้า เจอในบีทอกนีแหละก็คงไมไกลละแวกบ้านละเราว่า เราก็คิดในใจ ตบมือข้างเดียวมันก็ไม่ดังป่ะ แต่ตอนนั้นหน้าชาไปแหละ เราก็ถามเค้าก็บอกว่าอีกฝ่ายทักมาเอง จะหวงก็ไม่ได้เราตอนนั้น ไม่ชัดเจนแต่แรกเอง เราก็ถามต่อนานแค่ไหนเค้าบอกแค่ว่าคุยได้อาทิตย์เดียว เราก็เชื่อน่ะ แต่ที่เราต้องยอมก็คืออาทิตย์เดียวแต่เค้าไปเจอกันแล้ว เราก็ยังจะคุยต่อนะตอนนั้น จะง้อขอโทษที่ผ่านมาแต่ดูเหมือนเค้าไม่มองข้อดีเราแล้วตอนนั้น มีแต่ข้อเสียที่ผุดมาเต็ม เราก็รู้แล้วว่าจุดนี้ไม่แคร์เราแล้วจริงๆ เปลี่ยนไปหลังจากไปเจอกับคนในบีทอก เล่นเอาซะเรานอนไม่หลับ แอดเฟสไปนอนนั้น เจอเซอร์ไพร์ยิ่งกว่า รูปค่ะรูปจับมือกันลงเฟสเลยจ้าอันนี้หน้าไม่ได้ชาแต่น้ำตาอาบหน้าไปแล้ว พอเราย้อนไปดูก็มีมาแต่วันก่อนไปเจอกันสองวันแล้ว ที่เค้าโพสให้กัน คุยไปคุยมามันเลยไปจบกับคำที่ว่าทำไมเราไปพูดว่าชอบเค้า เราก็แค่สงสัยถ้าจะจบกับเราจริงๆทำไมไม่บอกเราตรงๆ ความตั้งใจของเรามันสายไปจริงเหรอ เราเเค่ตั้งใจว่าเมื่อเจอกันเเล้วทุกอย่างจะชัดเจนขึ้น เเค่รอเวลาเเค่นั้นเอง
***อ่านแล้วมึนๆหน่อยน่ะคะ รอบที่สามแล้วค่ะพิมพ์ไปไฟล์หายไป