สวัสดีคราบผมจะมาเล่าเรื่องเมื่อวันที่ 11 เมษายน พ.ศ.2559 ให้ฟังน้ะพึ่งผ่านมานี่ คือผมกำลังเดินทางจะกลับบ้านของผมเพราะมันหยุดจะเขาสงกรานพอดี แล้วปีนี้ผมจะกลับบ้านโดยใช้เส้นทางสระแก้วในการกลับบ้านแล้วผมก็เดินทางมาถึงปั้มๆที่นึงผมเหนื่อยมากเลยนอนไปซักประมาณ2-3 ชั่มโมงผมก็เดินทางต่อแล้วขับไปประมาณทุ่มกว่าๆมีไรก็ไม่รู้ดลใจให้ผมอยากไหว้พระก่อนเดินทางผมเลยขับมานอกเส้นทางเพื่อตามหาวัด ในใจของผมตอนนั้นผมคิดว่าบ้าไปแล้วที่จะมาไหว้ตอนนี้ แต่อีกใจก็คิดว่าาไหว้ไปเหอะก่อนออกเดินทางเพราถตอนมายังไม่ได้ไหว้ก่อนเดินทางเลย และผมเป็นคนที่ขี้กลัวแลละขับมาคนเดียวเลยต้องหาวัดไหว้ให้ได้ เพราะวัดเป็นที่ยึดเหนียวจิตใจของผม ผมก็ขับรถไปเลื่อยๆถามคนข้างทางบ้าง แล้วผมก็ไปไปที่หมู่บ้านเล็กๆแห่งนึงมีไฟ ไม่กี่ต้นไฟติดๆดับๆบ้างบางตัวเท่านั้นน้ะ แล้วเหลืออีกประมาณไม่กี่โลก็จะถึงผมเลยชลอความเร็วเหลือประมาณยี่สิบเท่ารถเล็กวิ่ง แล้วพอผมได้เข้าไปในหมู่บ้านนั้นกูมีคนมองมาเยอะน้ะเหมือนไม่ต้อนรับผมเลย แต่อีกใจก็คิดในแง่ว่าตัวเองแต่งรถเลยเขาเลยมอง(มโนไปในทางที่ดีน่ะ) แล้วในขณะขับไปมันจะมีทางแยกแบบมองเห็นกันอ้ะ(คงคิดภาพออกน้ะ) พอขับไปเส้นซ้ายแล้วเส้นขวาแบบดับ พึ๊บ!!! ไป ผมเลือบไปทางขวาพอดีแต่กูเริ่มคิดอะไรแล้วแหละว่าหมู่บ้านนี้มันแปลกๆแล้วผมก็ขับไปเลื่อยๆแบบคิดว่ามาผิดทางป้าวว้ะนี้ก็ตั้งนานล้ะไม่ถึงสักที ผมมองดูกระจกหลังเห็นรถมอเตอร์ไซด์ขับตามมาข้างหลังผมรู้สึกโล่งใจผมเลลยจอดรถรอที่จะถามเขาว่าวัดไปทางไหน (มอไซด์เป็นผู้หญิงกับผู้ชายดูแบบไม่มีอารมณ์หน้านิ่งม๊ากกกก) ผมเลยร้องตระโกน!! ถามพี่เขาไปว่าพี่ครับวัดไปทางไหนเขาตอบด้วยน้ำเสียงหวดๆว่า ทางข้างหน้าไม่มีวัด มาผิดแล้ว เดี๋ยวมาต่อน้ะครับ ถ้าผมพิมพ์ผิดก็ขอโทษด้วย เล่าไม่รู้เรื่องกูขออภัย เพราะมันเป็นกระทู้แรกของผม