#กระทู้นี้เป็นกระทู้เเรกของจขกท. อาจจะเล่าไม่ค่อยดีเข้าใจกันด้วยเนาะ
#จขกท.เป็นพวกเพ้อระดับสิบ ออกนอกเรื่องอ้อมโลกได้อีก
#กระทู้อาจใช้ภาษาที่เพี้ยน-วิบัติ เพื่ออรรถรสในการเสพ และอรรถรสในการเขียน
#เรื่องทั้งหมดเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นจริง ถ้าใครคิดว่าเป็นเรื่องเเต่งก็อ่านเพื่อความบันเทิง หรือกด[x]
#ด่าได้เเต่อย่ารุนเเรงเนาะ ะะ จขกท.อารมณ์หวั่นไหวง่าย XOXO
#เรียกเราว่าทาช่า : เราไม่ใช่ลูกครึ่งไรหรอกเเก มันเป็นชื่อจากอิ๊งคลาสของเรา 5555555555555

เกริ่นก่อนเลยว่า เรื่องมันเกิดช่วงปิดเทอม ม.5 จะขึ้น ม.6 หลังจากสอบปลายภาค 3 วันเราก็ปวดช่วงอกอ่ะ คือเเบบมันปวดไล่ไปจนถึงไหล่ เเน่หน้าอก-หายใจไม่อิ่ม คือตอนนั้นคิดตามประสาคนหัวโบราณค้าาาาา ติดเส้น. เลยให้น้องพาไปนวดที่ร้านวดเเผนโบราณ อีช่วงนวดเสร็จใหม่ๆก็เออดีขึ้น เเต่หลังจากนั้นค่ะเเกรรรรรรรรรร อิช่านอนไม่ได้ มันหายใจไม่ออก ยิ่งนอนหงายนะเเน่นหน้าอก บอกพ่อเลยค่ะตอนนั้นเดินตรงๆไม่ได้เเล้ว มันปวดมากจนต้องเดินงอตัวหายใจก็ไม่ออก พ่อเลยพาไปโรงพยาบาลเอกชนในตัวอำเภอ ไปถึงหมอก็เอาหูฟังมาทาบที่หน้าอก ให้อ้าปาก ตรวจนู่นนี่ เเล้วให้ไปเอกซ์เรย์ก่อนจะให้มานอนพ่นยาฆ่าเชื้อเสร็จปุ้บเราก็เดินแบบร่างไร้วิญญาณไปหาพ่อ

หมอ : ผลเอ็กซ์เรย์ของน้องอ่ะค่ะ น้องมีลมในเยื้อหุ้มปอดเยอะมาก // ชี้ๆที่ฟิล์ม
พ่อ : ครับ เเล้วต้องทำยังไงครับ
หมอ : น้องต้องเจาะปอดค่ะคุณพ่อ เเต่ที่นี่ไม่มีเครื่องมือหมอจะส่งไปอีกรพ.นึงนะคะ
ทาช่า : ... //เเดกจุด หัวใจเต้นไม่ระบุริกเตอร์ ฮรึก

คือตอนนั้นกลัวมาากอ่ะ ก็แบบคนมันเคยเเข็งเเรงมาตลอด ถ้าป่วยกระเส่าะกระเเส่ะมาก่อนจะไม่ว่าสักคำ จู่ๆมาโดนเจาะปอดอ่ะเเก อยากจิขอตายมากตอนนั้น
เเต่ยังคิดเข้าข้างตัวเองอยู่ว่าเออหมอคงให้ยาสลบ เเต่พอไปถึง.. เจาะสดเลยค่าาาาาาาา ให้ยาชาก็ชาเเค่ตรงผิวหนัง มันไม่ได้ชาไปที่ปอดเนาะ เเล้วมันมีช่วงที่หมอเขาต้องเอาเข็มสวนเนื้อเยื่อช่องอกใช่ไหมเเก เจ็บ เจ็บมากกกกกกกกกกกก เรานี้พูดเร่งหมอเลยค่ะ ทั้งร้องไห้ ทั้งเร่งหมอ อารมณ์แบบหมอคะเร็วค่ะ หนูไม่ไหวล้าวววววววววว เพลงทนพิษบาดเเผลไม่ไหวดังขึ้นรัวๆ พอเจาะเสร็จเรานี่หมดเเรงเลยค่ะ น้ำตานี่ปริ่มเลย นอนเพลียร่างด่าตัวเองในใจหมดอาลัยตายอยากมากในตอนนั้น ความซวยที่สองคือเราเดินไปไหนไม่ได้เพราะเราเจาะปอดเเล้วมันมีอีขวด 3 ขวดคอนโทรลคิดมาด้วย ลักษณะมันเหมือนขวดโซดาขวดใหญ่อ่ะ เราก็นอนอยู่รพ.นั้นอาทิตย์นึงได้ เอ็กซ์เรย์เป็นว่าเล่นเพราะเขาจะดูว่าลมในปอดมันลดหรือยัง พอเข้าวันที่ 4 ของการอยู่รพ.หมอก็ให้เเม่เราซื้อลูกโป่งมาให้ร้อยลูกเเล้วให้เรานั่งเป่า บอกถ้าเป่าครบจะให้กลับบ้าน เราก็เเบบเห้ยยยยยยจริง? รีบเป่าเลยค่ะ เเต่มันเป่ายากมากร้อยลูกเรานั่งเป่ายันเที่ยงคืน =.,= วันต่อมาหมอก็มาเอาเข็มที่เจาะออกให้ โห้ยยยยยย อิสระเสรีทาช่ากลับมาเดินได้เเล้ว วันนั้นเดินซ่านทั่ววอร์ดเลยค่ะ เเต่ยังเอกซ์เรย์เป็นระยะพอถึงช่วงบ่าย
หมอ : หมอต้องเอาเข็มใส่เข้าไปใหม่นะ เพราะลมมันไม่ลดเลยเเถมเพิ่มขึ้นมาอีก
ทาช่า : ... //กินจุดเหมือนเดิมเพิ่มเติมคือน้ำตาไหล
หมอ : เเล้วตอนนี้ปอดคนไข้มันแฟ๊บครับ หมอต้องต่อซัคชั่นเข้าไปอีก
ทาช่า : ...//ร้องไห้
เเล้วหมอคนนั้นก็เดินออกไปพร้อมบอกเวลาขึ้นเขียงไว้ว่าช่วงบ่าย ตอนนั้นใจมันเหี่ยวมากอารมณ์แบบนี่กูจะต้องเจ็บตัวอีกเเล้วใช่ไหม? แล้วก็มีหมอคนนึงเดินเข้ามาปลอบใจ อิอิช่าาาา
หมอ : ร้องไห้ทำไมครับ
ทาช่า : หนูต้องเจาะปอดอีกแล้ว
หมอ : ไม่ต้องกลัวนะ ครั้งนี้ไม่เจ็บหรอก
ทาช่า : ไม่ T^T
หมอ : ไม่ต้องร้องๆๆ//กอดๆ
ทาช่า : เมื่อไหร่หนูจะได้กลับบ้าน?
หมอ : โรงพยาบาลไม่น่าอยู่หรอ?
ทาช่า : ค่ะ กับข้าวก็ไม่อร่อย
หมอ : จริงหรอ หมอว่าอร่อยดีนะ หมอเคยกิน
ทาช่า : ฮื่อออออ
คุยกันได้สักพักก็ถึงเวลานอนของอิข้าเเล้ว พอตื่นขึ้นมาก็มาเจาะใหม่ไม่เจ็บเลยอาจจะเพราะเราเบี่ยงเบนตัวเองด้วยการชวนหมอคุยด้วยเเหละ 55555555555. แต่พอเราอยู่อีก 2 วันมันไม่ดีขึ้นเราก็เลยต้องโดนส่งตัวไปที่รพ.ใหญ่ในจังหวัดนครราชสีมา ช่วงนั้นจิตตกมากเพราะเคยได้ยินคนที่บ้านเล่าว่าคนที่โดนส่งตัวไปนี่อาการโคม่าใกล้ตาย เราก็นอนหมดอาลัยตายยากในชีวิต นอนคิดกูจะตายเเล้วใช่ไหมวะ ไม่นะ ไม่ วันต่อมาหมอหนุ่มประจำตัวทั้งสองก็มาส่งเราขึ้นรถรพ. พอมาถึงรพ.ในตัวเมืองก็โดนเข็นเตีงไปที่ห้องช่วยชีวิต เเลดูเป็นหนักมากอ่ะอ่านป้ายชื่อห้องเเล้วโครตใจหาย ข้างซ้ายของเตีงคือคนถูกรถชนเลือดไหลออกหู จมูก ปาก ข้างขวาป่วยอะไรไม่รู้เจาะเต็มไปหมด ซักพักก็มีพี่บุรุษพยาบาลมาเปลี่ยนขวดคอนโทรลให้เเล้วพาไปที่ ตึกการไฟฟ้าชั้น5 อิช่าโดนทิ้งให้นอนโดดเดี่ยวอยู่สักพักก็มีหมอกลุ่มนึงเดินมา ประมาณ 4 คนเดินมาเเล้วหนึ่งในนั้นก็ถามชื่อ ซักประวัติ
พี่หมอ : เคยกินเหล้า สูบบุหรี่ไหม?
ทาช่า : ไม่เคยค่ะ
พี่หมอ : จริงหรอ เด็กสมัยนี้เชื่อไม่ค่อยได้ ไหนลองกำมือแบบนี้ดิ
เเล้วเราก้ทำตามใช่ไหม คือช่วงนั้นเราก็เบลอมึนๆ ทำผิดทำถูก โดนตีมือดังเพี้ยะ ! หันมองหน้าเลยจ้าาาาาา ไม่ถูกชะตาอย่างเเรง
พี่หมอ : เนี่ยะ ทำเเบบนี้//จับมือเราให้ทำตาม
ทาช่า : ...
พี่หมอ : สายตาสั้นเท่าไหร่? // ดึงเเว่นเราไปดู
ทาช่า : 1200
พี่หมอ : โห โครตสั้น พี่หมอกับไอ้หมอตี๋ใส่เเว่นนี่ใครหล่อกว่ากัน ตอบดีๆนะเว้ยถ้าตอบว่าไอ้ตี๋เตรียมตัดเเว่นใหม่ได้เลย
ทาช่า : ...//มองตาปริบๆ
พี่หมอ : อ้ะ โห้ยไรเนี่ยยยย? ถามอะไรก็เงียบ// ใส่เเว่นให้เรา
ทาช่า : ...
พี่หมอ : นอนอยู่นี่เเหละเดี๋ยววันนี้พี่หมอเลี้ยงข้าว
เเล้วหมอกลุ่มนั้นก็หายไป ซักพักหมอคนเดิมก็กลับมาพร้อมกลับถาดข้าวผัดรพ. วางข้าวผัดตีคิ้วให้จึ้งนึงแล้วพูดว่า ทานเลยนะมื้อนี้พี่หมอเลี้ยงเอง

***เดี๋ยวกลับมาต่อนะคะ พักเเปบ