เรียนอยู่มหาลัย เคยมีเพื่อนแต่อยู่ดีๆ เพื่อนก็บล็อกเฟสบุ๊ค แล้วเพื่อนในห้องก็ไม่คุยด้วย ชีวิตลำบากมากๆ เวลากลับมาหอนี่อยากร้องไห้ ทำไมชีวิตมันต้องเศร้าแบบนี้ด้วย ไม่รู้เลยว่าเราทำอะไรผิด ทำไมเพื่อนถึงต้องเชื่อคนอื่นที่เอามาเล่าให้ฟัง มากกว่าเชื่อในตัวเราจริงๆ เราทำอะไรผิด ถ้าเราไม่ได้เป็นเพื่อนกัน เราจะไม่ต้องมีความรู้สึกแบบนี้ใช่ไหม ความรู้สึกที่ว่าต้องเกลียดกัน ต้องไม่ชอบกัน ต้องรู้สึกแย่ๆแบบนี้

การที่ต้องใช้ชีวิตอยู่อย่างลำพังมันไม่ได้มีความสุขเลยรู้ไหม มันรู้สึกแย่ด้วยซ้ำ มองไปทางไหนก็ไม่เหลือใคร ต้องเป็นคนไม่มีตัวตน ต้องมาอยู่ไกลบ้าน ต้องมาเจอสภาพปัญหาแบบนี้อีก แย่จังเลย เราเป็นคนที่ไม่ดีมากขนาดนั้นเลยใช่ไหมอ่ะ

รู้ว่าทางออกที่จะทำให้เรากลับไปคุยกับเพื่อนอีกมันเป็นไปไม่ได้ ถามว่าอยากกับไปคุยด้วยไหมไม่เลย แต่รู้สึกว่าไม่อยากอยุ่คนเดียวแบบนี้เลย เพราะเพื่อนเชื่อคนที่ไม่ชอบเรามาเล่าให้ฟัง เราทำอะไรผิดก็ไม่รู้

อยากมีวิธีการดำเนินชีวิตแบบที่ไม่เหลือเพื่อนเหลือใครสักคนแบบนี้จังเลย เวลาเจอปัญหานี่หาทางออกไม่ได้เลย อยากหนีออกไปจากที่นี่จัง

พันทิปชอบลบ Tag ทิ้ง ขอ Tag แล้วชี้แจงตรงนี้นะ อย่าซ้ำเติมเราได้ไหม
>>เพื่อนวัยเรียน : เกี่ยวที่เรามีปัญกับที่เรียนอยู่
>>ปัญหาชีวิต : ปัญหาชีวิตที่เราจะต้องดำเนินชีวิตยังไง เราทุกข์กับเหตุการณ์แบบนี้เหลือเกิน เราไม่ชอบอยู่คนเดียว
>>สุขภาพจิต : ถ้าเราคิดหาทางออกไม่ได้สุขภาพจิตเราต้องเสียแน่ๆเลย
>>โรคซึมเศร้า : ก็คนไม่มาเป็นเรา ไม่มาเจอเหตุการณ์แบบเราก็ไม่มีทางเข้าใจหรอก ก่อนจะนอนก็คิดมาก ตื่นมาก็รู้สึกหดหู่อีก
>>ชีวิตวัยรุ่น : วัยรุ่นกับการคบเพื่อนไง เกี่ยวกันไหมอ่ะ

อยากจะบอกว่าเครียดมากๆอ่ะ ก็มีแต่ระบายในพันทิปนี่แหละ ใครจะว่าเราเป็นยังไงก็ช่าง เพราะขนาดคนใกล้ตัวเรายังไม่เคยคิดถึงความรู้สึกเราเลย