เรื่องนี้ไม่ได้นำเสนอดอกกุหลาบสีขาวให้เป็นตัวแทนของความรักอย่างตรงๆอย่างที่อย่าลืมฉันนำเสนอ ดอกอย่าลืมฉันให้เป็นตัวแทนของความรักระหว่างเขมกับวดี หรืออย่างที่แต่ปางก่อนนำเสนอดอกจำปาลาว เพื่อเป็นตัวแทนของความรักของท่านชายใหญ่กับเจ้านางม่านแก้ว แต่เรื่องนี้กลับค่อยๆนำเสนอดอกกุหลาบสีขาว จนเป็นการซึมซับ ค่อยๆแทรกซึม มารู้สึกตัวอีกที ก็เห็นดอกกุหลาบสีขาวเป็นตัวแทนของความรักของวินกับแพรไปแล้ว โรแมนติก

พอมาคิดย้อนๆกลับไป หลายฉากที่ชอบในเรื่องเจ้าบ้าน เจ้าเรือน จะมีดอกกุหลาบสีขาวอยู่ด้วยตลอด

อันนี้เป็นสิ่งที่เหนือความคาดหมายแต่คิดว่าเป็นอะไรที่เข้าใจเล่นกับคนดูพอสมควร

ความรักของวินกับแพรอาจจะไม่มีอดีตแต่ผมว่ามันก็มีความลึก เพราะว่ามันไม่ฉาบฉวย ทั้งคู่ต่างก็ผ่านอะไรกันมามากมาย ทั้งที่ผ่านก่อนที่จะมาเจอกันก็ดีหรือที่ผ่านหลังจากที่ได้มาเจอกันแล้วก็ดี แต่ความเห็นใจกันกลับมีให้กันมากขึ้นเรื่อยๆจากความเข้าใจและจากการที่เป็นคนและวิญญาณที่มีจิตใจที่ดี เรื่องรูปลักษณ์ก็มีส่วน เพราะรูปสมบัติงามมากด้วยกันทั้งคู่ ความรักก็ยิ่งสมควรจะต้องเกิด

ความรักที่มีวัตถุบางอย่างเป็นตัวแทนนี่โรแมนติกมากเลย ซึ่งก็ไม่ค่อยเห็นคุณติ๊กกับคุณริต้าได้เล่นละคร ที่มีเรื่องราวความรักอย่างที่มีวัตถุเป็นตัวแทนบ่อยๆ

มานึกถึงแล้วก็มีความสุข ตั้งแต่ครั้งแรกที่แพรขาวเข้ามาดูบ้าน ที่ทำให้ไรวินท์ได้เจอกับแพรขาวเป็นครั้งแรก ไล่เรียงเหตุการณ์มาเรื่อยๆจนถึงตอนนี้ ที่ความรัก มันรู้สึกได้ชัดเจนขึ้นมาก อิน