เวลาที่เขียนกระทู้นี้อยู่มันเศร้ามากๆเลยครับ ผมเรียนอยู่มหาลัยปีสุดท้ายแล้วครับ เหลืออีกเดือนเศษๆก็จะต้องสอบไฟนอลครั้งสุดท้ายแล้ว
แต่รู้สึกว่าชีวิตมันแย่มากๆเลยครับ รู้สึกหดหู่ในชีวิตมากๆ รู้สึกเหมือนตัวเองไม่มีแรงในการที่จะทำอะไรเลย เหมือนมีอะไรหลายๆเรื่องเขามา
ให้รู้สึกเหนื่อยพร้อมๆกัน ปัญหามากมายเหลือเกิน อย่างตอนนี้นะครับต้องใช้ชีวิตอยู่ในมหาลัยแบบคนไร้ตัวตน แบบเป็นคนที่ไม่มีใคร
ผมเคยมีเพื่อนที่คุยกันได้นะครับ แต่พอเวลาผ่านไปกว่าจะมาถึงปีสุดท้าย เพื่อนก็ทยอยลาออก แล้วก็โดนรีไทร์กันออกไป แล้วเพื่อนที่เหลืออยู่
ก็มาไม่พูดด้วย ไม่อยากจะรู้สาเหตุและเหตุผลเลย มันเหนื่อยมากๆไม่อยากจะคิดอะไรอีกแล้ว เวลาไปเรียนนี้เหมือนทั้งห้องมีแค่เราคนเดียว
ชีวิตมันเศร้าจังเลยครับ กว่าจะผ่านแต่ละวันไปได้ ไม่รู้ต้องทำยังไง บางทีก็รู้สึกว่าอยากตายให้มันรู้แล้วรู้รอดไปเลย แต่ก็คิดว่าเรายังมีความหมาย
กับคนอื่นๆยังมีครอบครัว คนที่นี่ไม่ได้สำคัญขนาดนั้น แต่ชีวิตลำบากมาก อยู่หอ อยู่มหาลัยเหงามากเลยครับ เพื่อนที่จะคุยด้วยสักคนยังไม่มี
ทำไมคนเราเชื่อการฟังจากนอื่นมากกว่าการรู้เหตุผลของมันจริง ผมไม่ชอบความรู้สึกนี้เลย อยากนี้ไปจากที่นี่จังเลย อยากรู้สึกดีๆ แบบเวลาที่เคย
มีเพื่อนอยู่ด้วยกันแบบแต่ก่อนจัง ชีวิตตอนนี้มันเหนื่อยมากๆอ่ะ อยากพบจิตแพทย์จัง อยากหาทางออกของชีวิต ทำไมรู้สึกว่าไร้ความหมายขนาดนี้นะ
วันที่แย่ขนาดนี้จะมีใครมาเข้าใจเราบ้าง ไม่อยากอ่อนแอเลย ไม่ชอบเลยเวลาที่ต้องเดินไปไหนคนเดียว ทำอะไรคนเดียว แทบจะต้องนั่งคุยคนเดียวอยู่แล้ว
ไม่รู้เลยว่าทำอะไรผิด ไม่เคยคิดร้ายกับใคร เหงาเหลือเกิน กระทู้แบบนี้ก็คงไม่มีใครสนใจเข้ามาอ่านหรอก แต่ก็รู้สึกดีนิดๆนะ ที่ได้ระบายมันลงมาในนี้
อยากข้ามช่วงเวลานี้ในชีวิตไปจังเลย เศร้าจัง ตื่นมาก็รู้สึกหดหู่เลย ไม่รู้ว่าจะต้องใช้ชีวิตอย่างไรต่อไปเลย อยากกลับไปอยู่บ้านจัง แต่ต้องอยู่เรียนต่อให้จบ
ทำไมชีวิตต้องเข้ามาเจอจุดนี้ด้วยก็ไม่รู้ จุดที่ไม่รู้ว่าจะต้องทำอะไร ยังไง ไปยังไง ต่อยังไง ทำไมไม่มีใครแคร์ความรู้สึกเราบ้างเลย ท้อแท้เหลือเกิน
กระทู้นี้คงไม่มีใครอ่านเข้าใจ เพราะคิดอะไรรู้สึกอะไรได้ก็พิมพ์ๆลงไป ทำไงได้ก็มันไม่ไหวแล้วนิ อยากหนีไปไกลๆจัง ไม่อยากเศร้าเลยเดี๋ยวคนที่ไม่ชอบเเรา
รู้ว่าเราเสียใจแล้วเขาจะดีใจมั้ง มีใครเข้าใจความรู้สึกเราบ้างไหม เราผิดอะไร ทำไมคนรอบข้างถึงทำอย่างนี้กับเรา เราไม่ชอบการถูกกระทำแบบนี้เลย
อยากหนีไปให้พ้นๆจัง เหนื่อยจังเลย อยากร้องไห้มากๆ เศร้าที่สุด ไม่อยากคิดมากจนหลับไป แล้วสะดุ้งตื่นขึ้นมาพร้อมกับความรู้สึกหดหู่แบบนี้อีกแล้ว
ท้อจังเลยครับ เหมือนมีแค่ตัวเองอยู่บนเดียวบนโลก เหมือนเป็นคนไร้ตัวตน
แต่รู้สึกว่าชีวิตมันแย่มากๆเลยครับ รู้สึกหดหู่ในชีวิตมากๆ รู้สึกเหมือนตัวเองไม่มีแรงในการที่จะทำอะไรเลย เหมือนมีอะไรหลายๆเรื่องเขามา
ให้รู้สึกเหนื่อยพร้อมๆกัน ปัญหามากมายเหลือเกิน อย่างตอนนี้นะครับต้องใช้ชีวิตอยู่ในมหาลัยแบบคนไร้ตัวตน แบบเป็นคนที่ไม่มีใคร
ผมเคยมีเพื่อนที่คุยกันได้นะครับ แต่พอเวลาผ่านไปกว่าจะมาถึงปีสุดท้าย เพื่อนก็ทยอยลาออก แล้วก็โดนรีไทร์กันออกไป แล้วเพื่อนที่เหลืออยู่
ก็มาไม่พูดด้วย ไม่อยากจะรู้สาเหตุและเหตุผลเลย มันเหนื่อยมากๆไม่อยากจะคิดอะไรอีกแล้ว เวลาไปเรียนนี้เหมือนทั้งห้องมีแค่เราคนเดียว
ชีวิตมันเศร้าจังเลยครับ กว่าจะผ่านแต่ละวันไปได้ ไม่รู้ต้องทำยังไง บางทีก็รู้สึกว่าอยากตายให้มันรู้แล้วรู้รอดไปเลย แต่ก็คิดว่าเรายังมีความหมาย
กับคนอื่นๆยังมีครอบครัว คนที่นี่ไม่ได้สำคัญขนาดนั้น แต่ชีวิตลำบากมาก อยู่หอ อยู่มหาลัยเหงามากเลยครับ เพื่อนที่จะคุยด้วยสักคนยังไม่มี
ทำไมคนเราเชื่อการฟังจากนอื่นมากกว่าการรู้เหตุผลของมันจริง ผมไม่ชอบความรู้สึกนี้เลย อยากนี้ไปจากที่นี่จังเลย อยากรู้สึกดีๆ แบบเวลาที่เคย
มีเพื่อนอยู่ด้วยกันแบบแต่ก่อนจัง ชีวิตตอนนี้มันเหนื่อยมากๆอ่ะ อยากพบจิตแพทย์จัง อยากหาทางออกของชีวิต ทำไมรู้สึกว่าไร้ความหมายขนาดนี้นะ
วันที่แย่ขนาดนี้จะมีใครมาเข้าใจเราบ้าง ไม่อยากอ่อนแอเลย ไม่ชอบเลยเวลาที่ต้องเดินไปไหนคนเดียว ทำอะไรคนเดียว แทบจะต้องนั่งคุยคนเดียวอยู่แล้ว
ไม่รู้เลยว่าทำอะไรผิด ไม่เคยคิดร้ายกับใคร เหงาเหลือเกิน กระทู้แบบนี้ก็คงไม่มีใครสนใจเข้ามาอ่านหรอก แต่ก็รู้สึกดีนิดๆนะ ที่ได้ระบายมันลงมาในนี้
อยากข้ามช่วงเวลานี้ในชีวิตไปจังเลย เศร้าจัง ตื่นมาก็รู้สึกหดหู่เลย ไม่รู้ว่าจะต้องใช้ชีวิตอย่างไรต่อไปเลย อยากกลับไปอยู่บ้านจัง แต่ต้องอยู่เรียนต่อให้จบ
ทำไมชีวิตต้องเข้ามาเจอจุดนี้ด้วยก็ไม่รู้ จุดที่ไม่รู้ว่าจะต้องทำอะไร ยังไง ไปยังไง ต่อยังไง ทำไมไม่มีใครแคร์ความรู้สึกเราบ้างเลย ท้อแท้เหลือเกิน
กระทู้นี้คงไม่มีใครอ่านเข้าใจ เพราะคิดอะไรรู้สึกอะไรได้ก็พิมพ์ๆลงไป ทำไงได้ก็มันไม่ไหวแล้วนิ อยากหนีไปไกลๆจัง ไม่อยากเศร้าเลยเดี๋ยวคนที่ไม่ชอบเเรา
รู้ว่าเราเสียใจแล้วเขาจะดีใจมั้ง มีใครเข้าใจความรู้สึกเราบ้างไหม เราผิดอะไร ทำไมคนรอบข้างถึงทำอย่างนี้กับเรา เราไม่ชอบการถูกกระทำแบบนี้เลย
อยากหนีไปให้พ้นๆจัง เหนื่อยจังเลย อยากร้องไห้มากๆ เศร้าที่สุด ไม่อยากคิดมากจนหลับไป แล้วสะดุ้งตื่นขึ้นมาพร้อมกับความรู้สึกหดหู่แบบนี้อีกแล้ว