เงาดำในห้องดนตรีหลอน(ร.ร)แถวจรัญ!!
เรื่องนี้ที่ทำให้ฉันกับเพื่อนและรุ่นน้องต้องจดจำไปตลอดชีวิต...!!!
เรื่องมันมีอยู่ว่า...เมื่อตอนนั้นเราย้ายโรงเรียนแถวๆบางขุนนนท์ เราจบจากชั้นป.5แล้วมาต่อป.6 ที่โรงเรียนใหม่ที่นี้ ณ แถวจรัญ ร.ร.ใหม่ของเราติดวัดเลย ซึ่งเข้ามาวันแรกๆก็มีเรื่องเล่ามากมายจากคนบริเวณนั้น เวลาที่เราไปซื้ออะไรกินหลังร.ร. ทั้งคนแก่และพ่อของเพื่อนเล่าให้ฟังต่อๆกันมาเกี่ยวกับวิญญาณในร.ร.นี้ แต่เราเป็นคนไม่ค่อยเชื่อเรื่องพวกนี้เท่าไหร่ ร.ร.เป็นที่ดินของวัดและเป็นป่าช้าเก่าของวัดแถวนั้น แต่ก็ไม่รู้ว่าจริงหรือไม่จริงเกี่ยวกับป่าช้า โปรดใช้จักรยานในการรับฟังด้วย
เรามาเข้าเรื่องกันดีกว่า เริ่มจากที่ร.ร.จะจัดกิจกรรมในร.ร.ทุกๆปี แต่ช่วงนั้นเราจำไม่ได้ว่ากิจกรรมที่เราทำนั้นเนื่องในงานอะไร เริ่มจากวันนึงมีคุณครู(ขอเรียกว่าครูวี) ครูวีนัดคัดตัวนางรำไปรำในงานร.ร.จำนวน10คน ครูวีนัดให้พวกเราไปนั่งรอในห้องดนตรีไทยชั้น2ของร.ร. เวลา4โมงครึ่ง พวกเราเองก็ได้ไปรอครูวีที่หน้าห้อง ปรากฎว่าห้องที่ครูวีนัดประตูมันล็อคจ้า พวกเราก็งงๆเพราะครูวีบอกให้มานั่งรอในห้อง แต่พวกเราเข้าห้องไม่ได้ พวกเราไม่มีกุญแจเปิดห้อง แต่เห็นในห้องมีไฟเปิดอยู่ จะเข้าไปในห้องนั้นไง ด้วยความที่พวกเราเด็กและซื้อขนมมาแล้วอยากกิน อยากจะเข้าไปในห้อง ก็เลยมองหาเก้าอี้จะไปปีนดูว่า มีทางไหนเข้าห้องได้มั่ง แล้วสายตาของเอ็ม(เพื่อนตุ๊ด)ก็ดันเตะตาไปมองที่....หน้าต่างของห้องดนตรี พบว่ามันมีรูแง้มๆออกมานิดนึงประมาณ2นิ้วมือยัดเข้าไปได้ เอ็มเลยเอานิ้วยัดเข้าไปในรูนั้นได้ดันประตูหน้าต่างเปิดออก หน้าต่างไม่ได้ลงกลอนเอาไว้ "ไม่มีที่ลงกลอน" พวกเราเลยปีนเข้าไปในห้องดนตรี ห้องดนตรีนั้นจากหน้าต่างข้างขวาจะเป็นชั้น1ใต้ล่างหน้าต่างมีแท่งเรียงเต็มแล้วใช้ผ้าคลุม ต่อจากตรงข้างหน้าเป็นบันไดขึ้นไปชั้น2 พวกเราใช้เก้าอี้ปีนขึ้นห้องนั้น บรรยายกาศในห้องก็มืดๆเพราะมีหน้าต่างแค่บานเดียว พร้อมกับมีกลิ่นเหม็นอับนิดหน่อย฿@(;:;)฿&@ พอปีนเข้ามากันครบแล้วจากทางหน้าต่าง ตอนนั้นเข้ากันมาประมาณเกือบ12คน เรานั่งกันชั้น1เพราะเบาะสีเขียวนอนเล่น พวกเรา ณ ตอนนั้นนั่งร้องเพลง คุยกัน กินขนมที่ซื้อมา วิ่งเล่น กระโดดยาง ระหว่างรอครูวีมา ผ่านไปสักพักนึงก็มีเสียงๆนึงออกมาจากทางใต้บันไดของห้องชั้น1ในขณะที่พวกเราวิ่งเล่นภายในห้อง มันเป็นเสียงดนตรีไทย...!!! เตงๆเตงๆ เสียงดังอยู่พักนึง แล้วน้องคนนึงก็ตะโกนขึ้นมาว่านั่นเสียง"ระนาด"นิ!! ได้ยินกันมั้ยทุกคน ทุกคนมองหน้ากัน แล้วมองไปทางต้นเสียงนั้น ได้ยินกันทุกคน ว่ามันออกมาจากตรงนั้นตรงนั้น เราเห็นมีเครื่องดนตรีวางเรียงอยู่ที่พื้นใกล้ตรงใต้หน้าต่างเชื่อมกับบันได แต่ตรงที่มีเสียงออกมานั้น...มีเสาของบันไดบังอยู่เลยไม่แน่ใจว่ามีใครแอบไปอยู่ตรงนั้นหรือเปล่า สักพักเสียงของระนาดก็หายไป ระหว่างที่พวกเราคุยกันอยู่ พวกเรานั่งแล้วก็งงๆกับเหตุการณ์เมื่อครู่นี้ อยู่ดีๆเสียงระนาดมันจะดังขึ้นมาเองได้ไงถ้าไม่มีคนเล่น สักพักใหญ่ๆพวกเรา3-4คนเลยลุกขึ้นไปดูว่าเสียงนั้นมาจากใต้บันไดจริงๆมั้ย พอพวกเราเข้าไปก็ต้องตกใจ ไม่มีระนาดเลยสักเครื่องเดียว เสียงเมื่อกี้คืออะไร? ตอนนั้นเด็กมากจริงๆยังไม่รู้ว่าความกลัวเป็นไง แค่สงสัยว่าไม่มีเครื่องดนตรีแล้วจะเกิดเสียงระนาดดังมาจากไหน? ที่พื้นข้างๆห้องดนตรีมีแค่ห้องข้างขวาที่เป็นตึกเด็กอนุบาล ส่วนห้องดนตรีชิดกำแพงข้างซ้ายสุด จากที่เห็นในห้องเครื่องดนตรีมีฉิ่ง,ขลุ่ย,กลองยาว แต่ไม่มีระนาด พวกเราก็เลยเดินถอยหลังกลับออกมา สักพักนึงขณะกำลังจะนั่งก็ได้ยินเสียง พวกเราได้ยินเสียง (แกรกๆๆๆ ครืดๆๆๆเหมือนเสียงคนขูดอะไรสักอย่างแล้วลากๆหยุดๆ)พวกเราตั้งใจฟังเสียงนั้น เสียงมาจากทางใต้บันไดที่เดิม ตอนนั้นก็ยังไม่กลัวอะไร ก็หันไปมองที่ต้นเสียง เรากับเพื่อน3-4คนเดินเข้าไปดูเองอีกรอบ คราวนี้เห็นลักษณะคล้ายเล็บฟ้อนสีทอง1อันตกอยู่ที่พื้น เราอยู่ชมรมรำ เรารุ้ว่าเล็บฟ้อนนั้นเป็นของแต่งกายของนางรำ แล้วอยู่ดีดีก็มีเสียงกระทืบเท้าอย่างแรงจากชั้น2 ((ดังตึ่ง!!)) 1ครั้ง คนชื่อเอตะโกนใครแกล้งอะไร ใครอยู่บนนั้นออกมาเดี๋ยวนี้ !! สักพักก็มีเสียงแทรกขึ้นมาเป็นเสียงของผู้ชาย พูดเหมือนอารมณ์โกธรว่า....
"พวกมาทำอะไรในห้องของกู!!!!ออกไป!!"ทุกคนตกใจเสียงที่มาจากชั้น2 แล้วพวกเราก็รวบรวมคนเยอะๆขึ้นไปดูว่ามีคนอยู่ข้างบนมั้ย ตอนนั้นมีความรู้สึกขนลุกแล้ว ไม่รู้ว่าเพื่อนกลัวมั้ยแต่เราไม่กล้าขึ้นไปดูข้างบนแล้ว เพราะได้ยินเสียงชัดมาก พวกเราเริ่มจับกลุ่มกันในมุมห้องเบียดๆกัน ตอนนั้นคิดใจว่าทำไมครูวีไม่มาสักที พวกเรากำลังหาคนที่จะขึ้นไปชั้น2เพื่อไปดูว่าอะไรใครอยู่ข้างบน หลังจากนั้นกล่องที่อยู่บริเวณชั้น2ก็ตกลงมาใส่กลางพื้นห้อง พวกเราอยุ่ชั้น1 พวกเราตกใจมาก เพราะพวกเห็นตั้งแต่แรกแล้วว่ากล่องนั้นมันอยู่บนโต๊ะของชั้น2 เป็นกล่องขนาดใหญ่เปล่าๆ ห้องนั้นไม่มีลมเข้ามาอย่างแน่นอน ประตูก็ปิด ไม่มีทางที่กล่องใหญ่ๆมันจะตกลงมาเองได้ พวกเรากอดกันแน่นมากในมุมห้อง หลังจากนั้นพวกเราก็ได้ยินเสียงอีกครั้ง จากชั้น2 คราวนี้ได้ยินเสียงเดิมแต่ดังขึ้นเรื่อยๆ((แกรกๆๆๆ ครืดๆๆๆ))เสียงเหมือนคนขูดไม้แล้วลาก สักพักพวกเราก็เห็นเงาดำ บริเวณชั้น2ในขณะที่เสียงนี้ก็ดังอยู่เรื่อยๆเป็นเงาดำๆค่อยๆชัดขึ้นเรื่อยๆ จำลักษณะได้อย่างแม่นยำเป็นเงาของคนสูงผอม ใส่กางเกงสีแดงเหมือนคนโบราณ ลอย ขาไม่ติดพื้น ลอยไปข้างซ้ายของห้องแล้วหายไปกับกำแพง (ใจคอไม่ค่อยดีเลย)ตอนนั้นรู้สึกกลัวแล้วเด็กมากไม่รู้ว่าตอนแรกที่ได้ยินเสียงคืออะไร ทุกคนร้องไห้ระงมทำอะไรไม่ถูกเลยกลัว และก็ร้องไห้หนักมาก...พวกเราพยายามจะดันประตูกันสุดชีวิต ถีบ กระแทก ทุบ ทำไงก็ได้ ให้ออกไปจากห้องนี้ให้เร็วที่สุด โดยใช้เท้าถีบกับช่วยการดันประตู แล้วประตูห้องก็เปิดออก ทุกคนได้เสียงหัวเราะจากชั้น2 แล้วเห็นเงาดำนั่งอยู่บนโต๊ะที่กล่องตกลงมาด้วยตาในที่เป็นสีแดงดวงใหญ่ พวกเราเห็นก็ร้องกรี๊ดตะโกนให้คนช่วย วิ่งกันกระจัดกระจาย ตัวเราเองกลัวมากก้าวขาแทบไม่ออก มีเพื่อนจับแขนพาออกจากห้อง เสียงดังลั่นทั้งตึกร.ร. นักเรียนห้องอื่นที่นั่งก็แตกตื่นวิ่งตามกันลงมาด้วย ไม่รู้ว่าจะวิ่งตามลงมาทำไม!! ตอนนั้นพวกครูต่างพากันวิ่งมาจับนักเรียนที่แตกตื่นเข้าห้องปกครองแล้วถามว่าเกิดอะไรขึ้นทำไมมีใครเป็นอะไรทำไมเสียงดังโวยวายทั้งร.ร.!!! เราเองเป็นคนเล่าให้ครูฟังยอมรับว่ากับครูว่าปีนเข้าห้องนั้นทางหน้าต่างเพราะไม่ลูกกุญแจเข้าห้องไปรอครูวี ส่วนครูนะได้ยินเรื่องที่เราเล่า เลยด่าว่าพวกเราโกหกเป็นเด็กเลี้ยงแกะ ห้องนั้นไม่เคยล็อคไม่ต้องใช้กุญแจเพราะประตูมันเสียมานานหลายปีแล้ว คนที่ดูแลก็แค่เอาโต๊ะนักเรียนมาวางซ้อนกัน3โต๊ะมาดันแค่นี้เอง เพราะประตูใช้ดึง พวกเราก็เถียงครูทันที พวกเราเห็นกับตา ทุกคนเป็นพยานเห็นเหมือนกันว่ามันล็อคตั้งแต่แรก ไม่งั้นพวกเราจะปีนเข้าห้องกันทำไม ครูก็ทำหน้าอึนๆแล้วก็บอกกับพวกเราว่า...พวกเทอเข้าไปทางหน้าต่างได้ไง!!ปีนขึ้นไปตรงไหน? รู้มั้ยมันมีเครื่องดนตรีเก่าวางเรียงตรงนั้นและมีกล่องยาววางอยู่เป็นสิบๆตัวตรงใต้หน้าต่าง!! ตอนนั้นพวกเราไม่รุ้ว่าที่พวกเหยียบตอนเข้าไปให้ห้องคืออะไร พอฟังจากครูนะเล่าก็รู้เลยว่า...พวกเราเหยียบกลองยาวโดนผีหลอกชัวร์ๆไม่มโนราแน่นอน เหมือนพวกเราไปลบหลู่โดยไม่ได้ตั้งใจเพราะยังเด็ก!! เลยเกิดเหตุการณ์นี้กับพวกเราขึ้น แต่พวกเราก็ยังกลัวอยู่ ครูนะบอกให้พวกเราเดินขึ้นไปขอโทษขอขมาพ่อแก่ในห้องก่อนที่เกิดอะไรไม่ดีขึ้น ตอนนั้นพวกเราทุกคนยืนร้องไห้ระงมไม่หยุด เพราะยังกลัวต่อสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อกี้ ครูยังจะให้พวกเราขึ้นไปห้องนั้นอีกหรอ ห้องนั้นมีผี แล้วน้องคนนึงก็ตะโกนเสียงดังขึ้นมาว่า กลัว กลัว ไม่ไปไม่ไป หนูเห็น หนูเห็น ผู้ชายร่างใหญ่เงาดำ ใส่กางเกงสีแดงมองมาที่หนูหนูไม่อยากไป!!หนูกลัว!! หลังจากที่ได้ยิน ครูนะก็ทำหน้าซีดทันทีและเงียบไปนาน กว่าจะพูดกับพวกเราอีกครั้ง ครูนะบอกแค่ว่ารีบไปขอขมาก่อน เดี๋ยวครูไว้เล่าเรื่องห้องนี้ให้ฟัง พวกครูจะเดินไปพร้อมๆพวกเธอเอง สักพัก พวกครู4-5คนกับพวกเราก็เดินขึ้นไปในห้องดังกล่าวนั้น พร้อมดอกไม้ธูปเทียน ก่อนจะเข้าห้อง สายตาของเราก็เลือบไปเห็นตรงประตูทางเข้า ไม่มีที่ล็อค!!เหมือนตอนแรก งง!! แล้วเมื่อกี้ที่พวกเรากระแทกประตูตอนก่อนจะออกจากห้องคือไร? คือมันต้องมีร่องรอยแตกหักอะไรบ้าง จากที่เราผลักแล้วกระแทก พยายามจะพังประตู ตอนนั้นขนที่หน้าลุกขนเราตั้งอีกครั้ง กลัวมากยอมรับจากใจ ก้มหน้าก้มตารีบเข้าไปไหว้ให้จบๆไป แต่สิ่งที่ทำให้ต้องกลัวไปกว่านั้นก็คือ...รูปที่แขวนอยู่ภายในห้องนั้น เป็นรูปลักษณะคล้ายกับคนที่พวกเราพบในห้องๆนั้น...คือผู้ชายร่างใหญ่ผอมสูงใส่กางเกงสีแดง!!ที่เป็นเงาดำๆที่ปรากฎให้พวกเราเห็นก่อนหน้านั้น พวกเราเห็นรูปนั้นพร้อมกันจำได้ติดตา ทุกคนร้องไห้เสียงหลงและตัวสั่นมาก แล้วบอกกับครูว่าเมื่อกี้หนูเจอคนนี้ ที่วิ่งกันออกมาจากห้องดนตรี ครูบอกให้พวกเราเงียบ พอไหว้เสร็จก็รีบให้ผู้ปกครองมารับเลยหลังจากนั้น...ไม่นานเมื่อถึงวันงานที่จะแสดงผลงานที่รำ ก็เกิดเหตุการณ์ขึ้นอีกครั้ง....
เดี๋ยวมาต่อนะคะ จขกทขอพักสายตาก่อนค่ะ 
เงาดำในห้องดนตรีหลอน(ร.ร)แถวจรัญ!!
เรื่องมันมีอยู่ว่า...เมื่อตอนนั้นเราย้ายโรงเรียนแถวๆบางขุนนนท์ เราจบจากชั้นป.5แล้วมาต่อป.6 ที่โรงเรียนใหม่ที่นี้ ณ แถวจรัญ ร.ร.ใหม่ของเราติดวัดเลย ซึ่งเข้ามาวันแรกๆก็มีเรื่องเล่ามากมายจากคนบริเวณนั้น เวลาที่เราไปซื้ออะไรกินหลังร.ร. ทั้งคนแก่และพ่อของเพื่อนเล่าให้ฟังต่อๆกันมาเกี่ยวกับวิญญาณในร.ร.นี้ แต่เราเป็นคนไม่ค่อยเชื่อเรื่องพวกนี้เท่าไหร่ ร.ร.เป็นที่ดินของวัดและเป็นป่าช้าเก่าของวัดแถวนั้น แต่ก็ไม่รู้ว่าจริงหรือไม่จริงเกี่ยวกับป่าช้า โปรดใช้จักรยานในการรับฟังด้วย
เรามาเข้าเรื่องกันดีกว่า เริ่มจากที่ร.ร.จะจัดกิจกรรมในร.ร.ทุกๆปี แต่ช่วงนั้นเราจำไม่ได้ว่ากิจกรรมที่เราทำนั้นเนื่องในงานอะไร เริ่มจากวันนึงมีคุณครู(ขอเรียกว่าครูวี) ครูวีนัดคัดตัวนางรำไปรำในงานร.ร.จำนวน10คน ครูวีนัดให้พวกเราไปนั่งรอในห้องดนตรีไทยชั้น2ของร.ร. เวลา4โมงครึ่ง พวกเราเองก็ได้ไปรอครูวีที่หน้าห้อง ปรากฎว่าห้องที่ครูวีนัดประตูมันล็อคจ้า พวกเราก็งงๆเพราะครูวีบอกให้มานั่งรอในห้อง แต่พวกเราเข้าห้องไม่ได้ พวกเราไม่มีกุญแจเปิดห้อง แต่เห็นในห้องมีไฟเปิดอยู่ จะเข้าไปในห้องนั้นไง ด้วยความที่พวกเราเด็กและซื้อขนมมาแล้วอยากกิน อยากจะเข้าไปในห้อง ก็เลยมองหาเก้าอี้จะไปปีนดูว่า มีทางไหนเข้าห้องได้มั่ง แล้วสายตาของเอ็ม(เพื่อนตุ๊ด)ก็ดันเตะตาไปมองที่....หน้าต่างของห้องดนตรี พบว่ามันมีรูแง้มๆออกมานิดนึงประมาณ2นิ้วมือยัดเข้าไปได้ เอ็มเลยเอานิ้วยัดเข้าไปในรูนั้นได้ดันประตูหน้าต่างเปิดออก หน้าต่างไม่ได้ลงกลอนเอาไว้ "ไม่มีที่ลงกลอน" พวกเราเลยปีนเข้าไปในห้องดนตรี ห้องดนตรีนั้นจากหน้าต่างข้างขวาจะเป็นชั้น1ใต้ล่างหน้าต่างมีแท่งเรียงเต็มแล้วใช้ผ้าคลุม ต่อจากตรงข้างหน้าเป็นบันไดขึ้นไปชั้น2 พวกเราใช้เก้าอี้ปีนขึ้นห้องนั้น บรรยายกาศในห้องก็มืดๆเพราะมีหน้าต่างแค่บานเดียว พร้อมกับมีกลิ่นเหม็นอับนิดหน่อย฿@(;:;)฿&@ พอปีนเข้ามากันครบแล้วจากทางหน้าต่าง ตอนนั้นเข้ากันมาประมาณเกือบ12คน เรานั่งกันชั้น1เพราะเบาะสีเขียวนอนเล่น พวกเรา ณ ตอนนั้นนั่งร้องเพลง คุยกัน กินขนมที่ซื้อมา วิ่งเล่น กระโดดยาง ระหว่างรอครูวีมา ผ่านไปสักพักนึงก็มีเสียงๆนึงออกมาจากทางใต้บันไดของห้องชั้น1ในขณะที่พวกเราวิ่งเล่นภายในห้อง มันเป็นเสียงดนตรีไทย...!!! เตงๆเตงๆ เสียงดังอยู่พักนึง แล้วน้องคนนึงก็ตะโกนขึ้นมาว่านั่นเสียง"ระนาด"นิ!! ได้ยินกันมั้ยทุกคน ทุกคนมองหน้ากัน แล้วมองไปทางต้นเสียงนั้น ได้ยินกันทุกคน ว่ามันออกมาจากตรงนั้นตรงนั้น เราเห็นมีเครื่องดนตรีวางเรียงอยู่ที่พื้นใกล้ตรงใต้หน้าต่างเชื่อมกับบันได แต่ตรงที่มีเสียงออกมานั้น...มีเสาของบันไดบังอยู่เลยไม่แน่ใจว่ามีใครแอบไปอยู่ตรงนั้นหรือเปล่า สักพักเสียงของระนาดก็หายไป ระหว่างที่พวกเราคุยกันอยู่ พวกเรานั่งแล้วก็งงๆกับเหตุการณ์เมื่อครู่นี้ อยู่ดีๆเสียงระนาดมันจะดังขึ้นมาเองได้ไงถ้าไม่มีคนเล่น สักพักใหญ่ๆพวกเรา3-4คนเลยลุกขึ้นไปดูว่าเสียงนั้นมาจากใต้บันไดจริงๆมั้ย พอพวกเราเข้าไปก็ต้องตกใจ ไม่มีระนาดเลยสักเครื่องเดียว เสียงเมื่อกี้คืออะไร? ตอนนั้นเด็กมากจริงๆยังไม่รู้ว่าความกลัวเป็นไง แค่สงสัยว่าไม่มีเครื่องดนตรีแล้วจะเกิดเสียงระนาดดังมาจากไหน? ที่พื้นข้างๆห้องดนตรีมีแค่ห้องข้างขวาที่เป็นตึกเด็กอนุบาล ส่วนห้องดนตรีชิดกำแพงข้างซ้ายสุด จากที่เห็นในห้องเครื่องดนตรีมีฉิ่ง,ขลุ่ย,กลองยาว แต่ไม่มีระนาด พวกเราก็เลยเดินถอยหลังกลับออกมา สักพักนึงขณะกำลังจะนั่งก็ได้ยินเสียง พวกเราได้ยินเสียง (แกรกๆๆๆ ครืดๆๆๆเหมือนเสียงคนขูดอะไรสักอย่างแล้วลากๆหยุดๆ)พวกเราตั้งใจฟังเสียงนั้น เสียงมาจากทางใต้บันไดที่เดิม ตอนนั้นก็ยังไม่กลัวอะไร ก็หันไปมองที่ต้นเสียง เรากับเพื่อน3-4คนเดินเข้าไปดูเองอีกรอบ คราวนี้เห็นลักษณะคล้ายเล็บฟ้อนสีทอง1อันตกอยู่ที่พื้น เราอยู่ชมรมรำ เรารุ้ว่าเล็บฟ้อนนั้นเป็นของแต่งกายของนางรำ แล้วอยู่ดีดีก็มีเสียงกระทืบเท้าอย่างแรงจากชั้น2 ((ดังตึ่ง!!)) 1ครั้ง คนชื่อเอตะโกนใครแกล้งอะไร ใครอยู่บนนั้นออกมาเดี๋ยวนี้ !! สักพักก็มีเสียงแทรกขึ้นมาเป็นเสียงของผู้ชาย พูดเหมือนอารมณ์โกธรว่า...."พวกมาทำอะไรในห้องของกู!!!!ออกไป!!"ทุกคนตกใจเสียงที่มาจากชั้น2 แล้วพวกเราก็รวบรวมคนเยอะๆขึ้นไปดูว่ามีคนอยู่ข้างบนมั้ย ตอนนั้นมีความรู้สึกขนลุกแล้ว ไม่รู้ว่าเพื่อนกลัวมั้ยแต่เราไม่กล้าขึ้นไปดูข้างบนแล้ว เพราะได้ยินเสียงชัดมาก พวกเราเริ่มจับกลุ่มกันในมุมห้องเบียดๆกัน ตอนนั้นคิดใจว่าทำไมครูวีไม่มาสักที พวกเรากำลังหาคนที่จะขึ้นไปชั้น2เพื่อไปดูว่าอะไรใครอยู่ข้างบน หลังจากนั้นกล่องที่อยู่บริเวณชั้น2ก็ตกลงมาใส่กลางพื้นห้อง พวกเราอยุ่ชั้น1 พวกเราตกใจมาก เพราะพวกเห็นตั้งแต่แรกแล้วว่ากล่องนั้นมันอยู่บนโต๊ะของชั้น2 เป็นกล่องขนาดใหญ่เปล่าๆ ห้องนั้นไม่มีลมเข้ามาอย่างแน่นอน ประตูก็ปิด ไม่มีทางที่กล่องใหญ่ๆมันจะตกลงมาเองได้ พวกเรากอดกันแน่นมากในมุมห้อง หลังจากนั้นพวกเราก็ได้ยินเสียงอีกครั้ง จากชั้น2 คราวนี้ได้ยินเสียงเดิมแต่ดังขึ้นเรื่อยๆ((แกรกๆๆๆ ครืดๆๆๆ))เสียงเหมือนคนขูดไม้แล้วลาก สักพักพวกเราก็เห็นเงาดำ บริเวณชั้น2ในขณะที่เสียงนี้ก็ดังอยู่เรื่อยๆเป็นเงาดำๆค่อยๆชัดขึ้นเรื่อยๆ จำลักษณะได้อย่างแม่นยำเป็นเงาของคนสูงผอม ใส่กางเกงสีแดงเหมือนคนโบราณ ลอย ขาไม่ติดพื้น ลอยไปข้างซ้ายของห้องแล้วหายไปกับกำแพง (ใจคอไม่ค่อยดีเลย)ตอนนั้นรู้สึกกลัวแล้วเด็กมากไม่รู้ว่าตอนแรกที่ได้ยินเสียงคืออะไร ทุกคนร้องไห้ระงมทำอะไรไม่ถูกเลยกลัว และก็ร้องไห้หนักมาก...พวกเราพยายามจะดันประตูกันสุดชีวิต ถีบ กระแทก ทุบ ทำไงก็ได้ ให้ออกไปจากห้องนี้ให้เร็วที่สุด โดยใช้เท้าถีบกับช่วยการดันประตู แล้วประตูห้องก็เปิดออก ทุกคนได้เสียงหัวเราะจากชั้น2 แล้วเห็นเงาดำนั่งอยู่บนโต๊ะที่กล่องตกลงมาด้วยตาในที่เป็นสีแดงดวงใหญ่ พวกเราเห็นก็ร้องกรี๊ดตะโกนให้คนช่วย วิ่งกันกระจัดกระจาย ตัวเราเองกลัวมากก้าวขาแทบไม่ออก มีเพื่อนจับแขนพาออกจากห้อง เสียงดังลั่นทั้งตึกร.ร. นักเรียนห้องอื่นที่นั่งก็แตกตื่นวิ่งตามกันลงมาด้วย ไม่รู้ว่าจะวิ่งตามลงมาทำไม!! ตอนนั้นพวกครูต่างพากันวิ่งมาจับนักเรียนที่แตกตื่นเข้าห้องปกครองแล้วถามว่าเกิดอะไรขึ้นทำไมมีใครเป็นอะไรทำไมเสียงดังโวยวายทั้งร.ร.!!! เราเองเป็นคนเล่าให้ครูฟังยอมรับว่ากับครูว่าปีนเข้าห้องนั้นทางหน้าต่างเพราะไม่ลูกกุญแจเข้าห้องไปรอครูวี ส่วนครูนะได้ยินเรื่องที่เราเล่า เลยด่าว่าพวกเราโกหกเป็นเด็กเลี้ยงแกะ ห้องนั้นไม่เคยล็อคไม่ต้องใช้กุญแจเพราะประตูมันเสียมานานหลายปีแล้ว คนที่ดูแลก็แค่เอาโต๊ะนักเรียนมาวางซ้อนกัน3โต๊ะมาดันแค่นี้เอง เพราะประตูใช้ดึง พวกเราก็เถียงครูทันที พวกเราเห็นกับตา ทุกคนเป็นพยานเห็นเหมือนกันว่ามันล็อคตั้งแต่แรก ไม่งั้นพวกเราจะปีนเข้าห้องกันทำไม ครูก็ทำหน้าอึนๆแล้วก็บอกกับพวกเราว่า...พวกเทอเข้าไปทางหน้าต่างได้ไง!!ปีนขึ้นไปตรงไหน? รู้มั้ยมันมีเครื่องดนตรีเก่าวางเรียงตรงนั้นและมีกล่องยาววางอยู่เป็นสิบๆตัวตรงใต้หน้าต่าง!! ตอนนั้นพวกเราไม่รุ้ว่าที่พวกเหยียบตอนเข้าไปให้ห้องคืออะไร พอฟังจากครูนะเล่าก็รู้เลยว่า...พวกเราเหยียบกลองยาวโดนผีหลอกชัวร์ๆไม่มโนราแน่นอน เหมือนพวกเราไปลบหลู่โดยไม่ได้ตั้งใจเพราะยังเด็ก!! เลยเกิดเหตุการณ์นี้กับพวกเราขึ้น แต่พวกเราก็ยังกลัวอยู่ ครูนะบอกให้พวกเราเดินขึ้นไปขอโทษขอขมาพ่อแก่ในห้องก่อนที่เกิดอะไรไม่ดีขึ้น ตอนนั้นพวกเราทุกคนยืนร้องไห้ระงมไม่หยุด เพราะยังกลัวต่อสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อกี้ ครูยังจะให้พวกเราขึ้นไปห้องนั้นอีกหรอ ห้องนั้นมีผี แล้วน้องคนนึงก็ตะโกนเสียงดังขึ้นมาว่า กลัว กลัว ไม่ไปไม่ไป หนูเห็น หนูเห็น ผู้ชายร่างใหญ่เงาดำ ใส่กางเกงสีแดงมองมาที่หนูหนูไม่อยากไป!!หนูกลัว!! หลังจากที่ได้ยิน ครูนะก็ทำหน้าซีดทันทีและเงียบไปนาน กว่าจะพูดกับพวกเราอีกครั้ง ครูนะบอกแค่ว่ารีบไปขอขมาก่อน เดี๋ยวครูไว้เล่าเรื่องห้องนี้ให้ฟัง พวกครูจะเดินไปพร้อมๆพวกเธอเอง สักพัก พวกครู4-5คนกับพวกเราก็เดินขึ้นไปในห้องดังกล่าวนั้น พร้อมดอกไม้ธูปเทียน ก่อนจะเข้าห้อง สายตาของเราก็เลือบไปเห็นตรงประตูทางเข้า ไม่มีที่ล็อค!!เหมือนตอนแรก งง!! แล้วเมื่อกี้ที่พวกเรากระแทกประตูตอนก่อนจะออกจากห้องคือไร? คือมันต้องมีร่องรอยแตกหักอะไรบ้าง จากที่เราผลักแล้วกระแทก พยายามจะพังประตู ตอนนั้นขนที่หน้าลุกขนเราตั้งอีกครั้ง กลัวมากยอมรับจากใจ ก้มหน้าก้มตารีบเข้าไปไหว้ให้จบๆไป แต่สิ่งที่ทำให้ต้องกลัวไปกว่านั้นก็คือ...รูปที่แขวนอยู่ภายในห้องนั้น เป็นรูปลักษณะคล้ายกับคนที่พวกเราพบในห้องๆนั้น...คือผู้ชายร่างใหญ่ผอมสูงใส่กางเกงสีแดง!!ที่เป็นเงาดำๆที่ปรากฎให้พวกเราเห็นก่อนหน้านั้น พวกเราเห็นรูปนั้นพร้อมกันจำได้ติดตา ทุกคนร้องไห้เสียงหลงและตัวสั่นมาก แล้วบอกกับครูว่าเมื่อกี้หนูเจอคนนี้ ที่วิ่งกันออกมาจากห้องดนตรี ครูบอกให้พวกเราเงียบ พอไหว้เสร็จก็รีบให้ผู้ปกครองมารับเลยหลังจากนั้น...ไม่นานเมื่อถึงวันงานที่จะแสดงผลงานที่รำ ก็เกิดเหตุการณ์ขึ้นอีกครั้ง....
เดี๋ยวมาต่อนะคะ จขกทขอพักสายตาก่อนค่ะ