เมื่อหลายวันก่อนเราได้เปิดระดมทุนในเฟสบุคค่ะ ก็ไม่ได้มีอะไร แค่รู้สึกอึดอัดในใจอย่างบอกไม่ถูก ลงไปนานมาก แถบจะไม่มีใครสนใจเลย กว่าจะรับเข้ากลุ่มก็นาน พอขอระดมทุนก็ไม่มีใครให้สักบาท มีเพื่อนของเราที่โอนเงินมาให้แค่คนเดียว แล้วผู้ใหญ่แถวบ้านสงสารก็ให้มาบ้างแต่ก็ไม่มาก แต่ค่ารักษาสูงมาก เราก็อายุยังน้อยยังเรียนไม่จบมัธยมด้วยซ้ำถ้ามีเงินก็คงออกเองไปแล้ว แล้วลูกแมวตัวนั้นก็เสียชีวิตเพราะร่างกายอ่อนแอมากระหว่างการผ่าตัด แล้วการผ่าตัดนี้บ้านเราออกเองแทบจะร้อยเปอร์เซ็นต์ ที่เพื่อนโอนให้ค่ารถก็หมดแล้ว หมอบอกว่าเอาตัวมาโรงพยาบาลช้าไปจนมันอ่อนแอ จริงๆ เราจะส่งโรงพยาบาลตั้งแต่แรกแล้ว แต่ไม่มีเงินเลยไปขอระดมทุน กี่วันผ่านไปก็ไม่มี พอมีเงินจากค่าขนมที่แม่ให้ก็รีบพาไป สุดท้ายก็ไม่พอต้องยืมแม่อีก 5000 บาท เราเสียใจมาก เพราะอาการมันหนักไม่พอที่จะสงสารงั้นเหรอ ไม่มีใครสนใจจนต้องไปขอร้องให้เพื่อนช่วยแชร์ให้คนเห็นเยอะๆ แต่ก็ยังเงียบ โดนรถเหยียบ กระดูกแตก ขับถ่ายไม่ได้อาการยังไม่หนักพอใช่มั้ย หรือเพราะเป็นแมวสีดำ จรจัด โชคร้าย ไร้ค่า หรือเพราะเป็นลูกแมวโดนรถทับ มีเกลื่อนกลาดไม่รอดหรอก แต่หมอบอกว่าถ้าเอามาตั้งแต่ช่วงแรกๆ ป่านนี้ก็ไม่ต้องตาย ไม่ว่าจะขอร้องยังไงก็ไม่มีมีเลย จนตอนนี้ก็เงียบฉี่ ไม่คิดเลยว่านี่จะเป็นกลุ่มที่ช่วยเหลือสัตว์ด้อยโอกาส

เราก็แค่ระบาย จะว่ายังไงก็ได้ เราเสียใจมากๆ และก็ผิดหวัง คนอื่นเขาระดมทุนกันแป๊ปเดียว ก็ได้เป็นพันแล้ว ส่วนเราจะโพสต์ยังไงก็เหมือนไม่มีใครเห็น ตอนแรกก็คิดว่าเศรษฐกิจไม่ดี คนไม่ค่อยมีเงินกัน แต่พอโพสต์อื่นก็บริจาคได้ตั้งเยอะ ลูกแมวเหมือนกัน อาการคล้ายกัน แต่สีเขาสวย พอทีนี้ก็รับบทพ่อพระแม่พระสงสารกันยกใหญ่ นี่ก็คงเป็นอีกปัจจัย มันก็คงอยู่ที่จิตใจของคนนั้นๆ ด้วยแหละ แต่ทำไมเราถึงรู้สึกว่า ไม่ว่าจะหมาจะแมวสีสวยไม่สวย พันธ์ุดีหรือไม่มีสกุล มันก็เหมือนกัน แต่เราคงคิดอย่างงั้นคนเดียวโลกสวยเกินไป ก็เพิ่งรู้เนี่ยแหละว่าอย่างนี่เองที่เรียกว่าโลกสวยเกินไป
เสียใจ ผิดหวัง ไม่เคยรู้สึกผิดหวังอะไรขนาดนี้มาก่อน ในกลุ่มมีคนเกือบแสน สักร้อยหนึ่งก็ไม่มี รู้สึกเหมือนพูดอยู่คนเดียวแล้วไม่มีใครตอบกลับ

เราก็ไม่รู้ที่โพสต์ไปนี้จะผิดหรือถูก เราคิดแบบนี้อาจจะผิดก็ได้ เพราะวุฒิภาวะของเราก็ไม่ได้สูงมากอาจจะมองไม่เห็นในสิ่งที่พวกพ่อพระแม่พระเขาเห็นกัน แต่มันออกมาจากใจและความรู้สึกจริงๆ อีกใจก็รู้สึกดีใจที่มันไม่ต้องทรมาน แต่มันกลายเป็นว่าเราทรมานเอง มันกลายเป็นแผลในใจว่าเราช่วยมันไม่ได้ทั้งๆ ที่มันสมควรจะรอด ถ้าอายุ 18 แล้วก็คงจะมีงานทำไม่ต้องไปขอคนอื่นมารักษาแต่อายุก็ไม่ถึง สมัครไปเขาก็ไม่รับ หรืออาจะเป็นเพราะว่าเครดิตเราไม่ดีก็ได้  ในใจลึกๆ เลยรู้สึกโทษตัวเอง (เคยคิดถึงขนาดถ้าเอาแมวไปย้อมสี จะมีคนบริจาคไหมนะด้วยซ้ำ แต่มันก็แค่ความคิด ไม่มีใครเขาทำกันหรอก)

บทเรียนใหม่ : มันเป็นความแตกต่างทางชนชั้น ที่มนุษย์กำหนดขึ้นมาทำให้หลายชีวิตต้องจบลง

อาจจะมีคนไม่พอใจบ้าง แต่อย่าด่าแรงมากนะ ตอนนี้จิตใจอ่อนแอมาก อย่างที่ระบุไว้ข้างต้นลูกแมวเสียชีวิต