ของเรา

(มันต้องสปอยล์แน่นอน)

1 Pan's Labyrinth
หรือเพราะยัยเด็กนางเอก ก็ไม่ได้มีบุคลิกชวนให้รักใคร่สงสารเลย แพนสั่งห้ามกิน นางก็จะกิน
ส่วนเรื่องพ่อเลี้ยง ใครจะว่าร้ายกาจเป็นปิศาจยังไง แต่เท่าที่เห็น โอฟีเลียก็ไม่เคยลองพยายามทำตัวเป็นเด็กดีให้เขารักเลย
ถ้าเราแต่งงานไป แล้วแฟนเรามีลูกติด แล้วลูกติดแฟนเราทำตัวแข็งกระด้างใส่เยี่ยงนั้น เป็นเรา เราก็คงรักไม่ลง
อย่าง ดรูว์ แบร์รีมอร์ ใน Ever After หรือ ลิลลี่ เจมส์ ใน Cinderella นั่นยังพยายามทำตัวดีให้แม่เลี้ยงเอ็นดู

หรือเอาที่วัยใกล้เคียงกันหน่อย Keisha Castle-Hughes ใน Whale Rider อันนั้นสัมผัสได้เลย ว่าพยายามเป็นเด็กดี
พยายามทำดีเอาชนะใจปู่ ทำให้เรารุ้สึกมีอารมณ์ร่วม อยากเอาใจช่วย แต่กับโอฟีเลีย เป็นตัวละครเด็กที่เราไม่รู้สึกเอ็นดูหรือผูกพันเลย

2  Blue Valentine
ก่อนดูอ่านบทวิจารณ์ในหนังสือ อ่านรีวิวในเน็ต แทบทุกอันบอกตรงกันว่าหนังเศร้ามาก เจ็บปวดมาก สะเทือนใจมาก หดหู่มาก
พอดู จนจบ ความรู้สึกของเราคือ เฉยๆมาก   ไม่รู้สึกอะไรเลย ถึงขั้นข้องใจว่าคนเขาสะเทือนใจกับตรงไหนหรืออะไรในหนังเรื่องนี่กัน
ตอนนั่งดูใกล้จบนี่คือคิดว่าเดี๋ยวลูกจะตายด้วยซ้ำ เพราะจนจะจบเรื่องแล้ว ยังไม่มีโมเมนต์ไหนที่รู้สึก อึน จุก สะเทือนใจเลยแม้แต่นิดเดียว

นี่ดูจบคือเราแบบ นั่งงง นี่คนอื่นเขาไปเศร้า ไปเจ็บปวดกันตอนไหนเหรอ เราพลาดอะไรไปรึเล่า ก้ไม่นะ ดูตลอด ไม่ลุกไม่หลับ
คืออย่าว่าแต่จะเศร้าเลย ไม่แม้แต่จะรู้สึกว่า "หนังมันเครียดจัง" แบบเวลาดูหนังเนื้อหาหนักๆบางเรื่อง จริงๆคือหลายเรื่องเลยล่ะ
แต่เรื่องนี้ เฉยมาก ไม่เศร้า ไม่ซึม ไม่อึน ไม่เจ็ปบวด ไม่เครียดอะไรเลย เลยงงว่าที่ว่าเศร้าๆนี่ เศร้ากับจุดไหน