มีหลายๆครั้งที่คนในความทรงจำทำให้นึกถึงเวลาดีๆที่เคยผ่านมา
วันนี้ก็เป็นอีกครั้งที่นึกถึงเวลาดีๆที่ผ่านมานาน เลยคิดว่าอยากเขียนทิ้งไว้เผื่อวันนึงเขาผ่านเข้ามาเห็น
อย่างน้อยคนที่ถูกคิดถึงจะได้รู้ว่าเคยมีใครคิดถึง

[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้

เธอจำได้มั้ยว่าเคยมีใครเข้ามาในชีวิตเธอเมื่อ 8ปีที่แล้ว
สมัยที่ใช้โทรศัพท์คุยกัน เราคุยกันผ่านหน้าต่างmsn hi5 เมจเสจในมือถือ และคุยกันก่อนนอน
ก่อนที่จะมีไลน์หรือใช้เฟสกัน เธอยังจำได้มั้ย
เธอรู้ว่าฉันชอบอะไร เราเล่นทายเพลงกันฆ่าเวลาเรื่อยเปื่อย
ฉันงี่เง่า ฉันทำผิดกับเธอในเรื่องที่ร้ายแรงมากแต่เธอก็ยังอยู่และไม่เกลียดกัน
ถึงแม้ว่ามันจะเป็นช่วงเวลาไม่ได้นานมากอะไร ฉันเองก็ไม่ได้อยากจะจำแต่ก็ไม่รู้ทำไมทุกวันนี้ถึงยังจำได้
หลังจากวันที่ต่างคนต่างแยกย้ายฉันเองก็คิดว่าทุกอย่างมันจบลงแล้ว

เวลาผ่านไปฉันโตขึ้นไม่ใช่เด็กที่ไม่รู้จักคิดเหมือนวันนั้น ฉันก็รู้แล้วว่าฉันทำอะไรผิดพลาดบ้างไปแต่ก็สายไปแล้ว
ในวันนั้นฉันไม่มีแม้แต่โอกาสที่จะถามเธอว่าสบายดีไหมเป็นยังไงบ้าง ฉันรู้ ฉันไม่สมควรได้รับโอกาสนั้นอยู่แล้ว

หลายครั้งฉันก็แอบคิดว่าโลกจะบังเอิญเหวี่ยงให้ฉันกับเธอมาเจอกันอีกมั้ย
หลายปีหลังจากฉันไม่มีโอกาสได้ถามว่าเธอเป็นยังไงบ้าง โลกก็บังเอิญเหวี่ยงฉันให้มาเจอเธออีก
แต่น่าเสียดายที่เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าฉันเจอเธอ
รถวิ่งอยู่ในกรุงเทพแต่วันมีกี่คันฉันไม่รู้ แต่วันนั้นเมื่อปลายเดือนตุลาปีที่แล้ว
ฉันขับรถกลับขึ้นทางด่วนจากม.ตามปกติแต่สิ่งที่ไม่ปกติคือ ฉันเห็นรถเธอขับผ่านไปข้างๆบนทางด่วนช่วงเพชรบุรีขาไปบางนา
เธอเองก็ไม่ได้คิดอยู่แล้วว่าเด็กบ้าๆวันนั้นจะเป็นคนที่ขับรถอยู่ข้างเธอบนทางด่วน
ฉันไม่ได้ขับตามเธอไปบางอย่างบอกฉันว่าฉันไม่ควรทำแบบนั้น
(เธออาจจะจำไม่ได้ว่าเมื่อไหร่ เอาเป็นว่าก่อนที่เธอจะได้แชทในเฟสกับคนใหม่ของเธอตอนนี้แล้วกัน)
เรารู้จักกันก่อนที่เธอจะใช้น้องไวท์แต่ฉันขอโทษที่เคยแอบไปส่องหลายๆอย่างๆของเธอฉันเลยรู้ว่านั่นน่ะรถเธอ

แต่หลังจากวันนั้นฉันก็ตามไปส่องโซเชียลเธอว่าเธอเป็นยังไงบ้าง
อย่างที่บอกฉันไม่เคยลืมอะไรเกี่ยวกับเธอเลย
ฉันจำไม่ได้ว่า8ปีที่แล้วเบอร์มือถือตัวเองใช้เบอร์อะไร แต่ฉันจำทุกอย่างที่เป็นของเธอ ไ ด้ ห ม ด
มันเลยไม่ใช่เรื่องยากที่ฉันจะตามหาเธอในโซเชียล (ไม่ต้องห่วงฉันไม่คิดจะตามไปรังควานหรือรบกวนเธอเลย)
ถึงรู้ว่าเธออยู่ไหนเป็นอย่างไรมันก็เท่านั้น เพราะหลังจากวันนั้น ฉันก็ไม่กล้าพอและไม่มีโอกาสที่จะได้คุยกับเธอเลย

หลังจากวันนั้นฉันก็ตัดสินใจกับตัวเอง
ว่านี่จะเป็นครั้งสุดท้าย เธอควรตายจากความทรงจำเหมือนที่ฉันตายจากความทรงจำของเธอได้แล้ว
แล้ววันนี้ทุกอย่างก็กลับมา(อีกแล้ว) อยู่ดีๆเธอก็เข้ามาในความทรงจำฉันอีกครั้งแล้วเรื่องราวทุกๆอย่างก็กลับเข้ามาในหัวฉัน
ความรู้สึกทุกๆอย่างมันควรจะหมดไปตั้งนานแล้ว ไม่ควรยืดเยื้อมาถึงตอนนี้ 8 ปี
มันนานเกินพอแล้ว ฉันไม่อยากให้มันเป็น ปีที่9 หรือ ปีที่10

แต่ก่อนฉันคิดว่าเธอโตแล้วอีกหน่อยเรียนจบก็มีชีวิตมีทางเดินในชีวิตของเธอแล้ว
ฉันเองก็จะทำชีวิตฉันให้ดีและมีทางเดินเป็นของตัวเองเหมือนกัน ไม่ใช่เด็กมัธยมเหมือนวันนั้น
วันนี้เหมือนทางเดินเราอยู่ไม่ห่างกัน ฉันโตขึ้น เธอโตขึ้น ฉันกำลังตามหาทางเดินในชีวิตฉันและเธอเองก็คงจะเหมือนกัน

วันนี้ฉันเองก็พูดอะไรกับเธอไม่ได้ ฉันสบายดีและยังจำเธอได้เหมือนเดิม
ถ้าผ่านเข้ามาอ่านแล้วเกิดสงสัยกระทู้นี้หมายถึงเธอหรือเปล่า ใช่กระทู้นี้ฉันเขียนถึงเธอ
แค่อยากให้เธอรู้ว่าฉันเคยคิดถึงเธอบ้างบางครั้ง
ขอบคุณที่เคยเข้ามาทำให้ช่วงเวลานึงของฉันเคยมีเธออยู่