ก่อนอื่นขอเล่าเหตุการณ์ก่อน เราเดินไปซื้อของในศูนย์อาหารของที่ทำงาน แล้วเราได้ยินเสียงโทรศัพท์มือถือของเราดังขึ้น และมันอยู่ในกระเป๋ากางเกง เราจึงหยิบขึ้นมารับโดยหยุดอยู่หน้าร้านๆหนึ่ง พอเราหยิบมือถือขึ้นมา อยู่ดีๆเจ้าของร้านก็พุ่งมาประชิดตัวเรา และหันมาจ้องหน้าเรา เราก็คุยโทรศัพท์ไปงงไปว่าเขามองหน้าเราทำไม แล้วเขาก็ก้มๆเงยๆตรงที่เรายืนและหันมามองหฟน้าเราอีกครั้ง เราจึงถอยออกมาและได้แต่สงสัยว่าเขากลัวเราจะขโมยของของเราหรือไงนะ พอเราขึ้นมาบนที่ทำงาน ควักเงินกับโทรศัพท์มาเก็บในกระเป๋าถือ เราตกใจสุดขีดที่แบงค์ 500 ของเราหายไป เราค่อยๆลำดับเหตุการณ์และนึกขึ้นมาได้ว่าน่าจะเป็นเจ้าของร้านนี่แหละที่เก็บเงินของเราไป เราได้แต่ปรึกษาเพื่อนๆที่ทำงาน แต่ใจเราตอนแรกคิดว่าถือว่าฟาดเคราะห์ละกันไม่กล้าลงไปถาม กลัวเขาไม่รับว่าใช่และกลัวเขาด่ากลับเอา แต่เพื่อนๆหลายๆคนบอกว่าต้องไป และบอกเขาเลยว่าถ้าไม่เห็นไม่เป็นไรค่ะเดี๋ยวเปิดกล้องวงจรปิดดู(ทั้งๆที่ไม่มีกล้อง555) อีกคนบอกไปถึงบอกเลยป้าเอาตังหนูมา อีกคนบอกเดี๋ยวพาไปและจะบอกว่าเป็นคนเห็นป้าเก็บเอง เรามานั่งคิดๆๆๆๆ จะทำอย่างไรดี เพื่อนหลายคนบอกว่า ป้าคนนี้ควรจะเก็บและคืน ทั้งๆที่รู้ว่าเป็รนของเรา เราคิดหลายตลบมา จึงตัดสินใจแอบเดินไปถามป้าเขา ไปถึง
เรา: ป้าคะ พอดีหนูทำเงินหล่นตรงนี้ หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วมันหล่นอ่ะค่ะ
ป้า : อะไรๆๆๆ
เรา : ถ้าไม่เห็นไม่เป็นไรค่ะ (เราถอดใจละ)
ป้า : แบงค์อะไรล่ะ
เรา : (ดีใจสุดขีด) 500 ค่ะ แบงค์ใหม่เลย
ป้า : (ควักแบงค์ห้าร้อยแบบยับยู่ยี่ออกมายื่นให้และทำหน้านิ่งๆ) อ่ะ ป้านึกว่าของป้า มันอยู่ในร้านป้า แต่ถ้าหนูบอกว่าของหนูก็เอาไป
เรา : (ยกมือไหว้งามๆ) ขอบคุณมากค่ะป้า
พอเราขึ้นมาที่ทำงานบอกเพื่อนๆ เพื่อนๆแซวว่าไหนว่าฟาดเคราะห์ และว่าป้าต่างๆนาๆที่ไม่คืนแต่แรก แต่เราคิดว่าคงเป็นอารมณ์ชั่ววูบของคนมากกว่าพอตอนหลังคงคิดได้
**อีกสองวันเราไปซื้อผลไม้ราคาสามร้อยมาฝากป้า  **
สรุปยังได้กำไร 200 อิอิ คนดีๆยังมีอยู่ในสังคมนะคะ และถ้าเราด้านได้ อายอดคร่าาาา