จขกท. ทำงานสายกราฟิกค่ะ เมื่อก่อนทำงานอยู่ บ. เข้างาน-เลิกงานตามเวลา วันหยุดปกติ ใช้ลาทุกประเภทเต็มแมกซ์เพื่อการท่องเที่ยว มา 8 ปี
ตอนหลังย้ายมาทำ บ.ออแกไนซ์ ตอนนี้เข้าปีที่ 3 เงินดี ความกดดันสูงเป็นธรรมดา เวลางานเอาแน่นอนไม่ค่อยได้ ส่วนใหญ่กินเวลาไปจนถึงดึก
ปิดงานกันหลักตี จนถึงสว่างกันคาตาบ้าง เราก็สนุกกับงานนะ มีช่วงที่ยากลำบากเรื่องงานประปราย เพราะบางทีนอกจากกราฟิก เราต้องทำ
AE+Creative+Project+Production บางครั้งออกรันงานด้วย แล้วแต่สถานการณ์ เพราะเป็นออฟฟิสเล็กๆ อยู่กันไม่กี่คน ตอนที่รู้สึกว่าเหนื่อยก็ไม่ได้อะไรมาก เพราะคิดว่า เดี๋ยวความเหนื่อยมันหายไปได้ ดีกว่าความเบื่อนะ เพราะไม่รู้เมื่อไหร่จะหายเบื่อ ที่ผ่านมาก็ให้ความสำคัญกับงานจนแฟนขอเลิก
ช่วงที่ทำงานได้ปีหน่อยๆ
ที่เลิกกันเพราะแฟนอยู่ต่างประเทศ เราไม่ได้เจอกันบ่อยๆ แต่จังหวะนรกเข้ามาเสมอช่วงที่แฟนมาไทย ทำให้ไม่ได้ใช้เวลาอยู่ด้วยกันแม้แต่จะกินข้าว
จะให้ทิ้งงานในขณะที่ทุกคนก็ต้องช่วยกันสุยงานเพราะเหตุผลว่าแฟนมาก็ไม่ใช่ เพราะโตๆ แล้วทิ้งความรับผิดชอบไม่ได้ เค้าก็งอนๆ กลับประเทศไปหลายครั้ง แต่ก็หายเองทุกครั้งเพราะเป็นคนอารมณ์ดี แต่อารมณ์ดีขนาดไหนมันก็มีจุดที่ทนไม่ได้อยู่เหมือนกันเนอะ รายละเอียดเรื่องแฟนทิ้งขอข้ามไปนะคะ
มันผ่านไปแล้วนิ่
พอหลังจากนั้น เริ่มรู้สึกตัวว่าเวลางานประจำมันเอาเวลาสำหรับอะไรจากเราไปบ้าง เวลากับคนรอบข้าง/เวลากับงานอดิเรกที่ชอบ/เวลาพักผ่อน
ดูแลตัวเอง/เวลาสำหรับทำงานนอก (สายกราฟิกรับฝิ่นกันอยู่แล้ว) ทำให้ต้องปฏิเสธงานนอกกับรายได้ที่เข้ามาไปนับไม่ถ้วน เพราะเราต้องรับผิดชอบ
งานประจำให้ดีก่อนถูกมั้ย?
ทุกคนในออฟฟิสน่ารัก สังคมเล็กๆ ย่อยๆ ไม่มีการเตะตัดขา หักหน้า แย่งผลงาน ไร้การนินทาหรือการโยนผิดกัน แต่สุขภาพเราเสื่อมลงไปเยอะ
ก่อนเริ่มงานออแกไนซ์สภาพเด็กกว่าอายุจริงเกือบ 5 ปี ตอนหลังคนเริ่มเดาอายุถูก บางทีเดาแก่กว่าอายุจริง T_T เริ่มเป็นกรดไหลย้อน เจ็บหน้าอก
ป่วยง่ายขึ้น เหนื่อยชะมัดเวลาไปเที่ยวแล้วเดินขึ้นเขา เพราะวันทำงานนั่งทำแต่งานจนดึก กลับห้องหมดแรงอาบน้ำนอน อีกวันขุดตัวเองตื่นไปทำงาน
พ่อแม่เริ่มเป็นห่วงหนักขึ้น เพราะบางทีทำงานไม่เว้นเสาร์-อาทิตย์ หลักๆ ปัญหาของเราคือเรื่องเวลากับสุขภาพ กับบางทีคือไม่ปลื้มเวลาที่ต้องต่อรองราคา
กับซัพพลายเออร์หรือต้องไปกดดันใครด้วย บางทีความผิดพลาดเกิดจาก บ. เราเอง แต่ต้องไปกดคนอื่นตามคำสั่งนาย รู้สึกเป็นการสร้างเวรกรรม
เหมือนเป็นวงจรที่เลี่ยงลำบาก ใจจริงอยากไปรับงานก้อกๆ แก้กๆ เรื่อยเปื่อย อยู่ในวงจรเวรกรรมลำดับสุดท้าย ไม่ต้องไปกดดันใครต่อ ติดที่จะไม่มีเงินให้ที่บ้านน่ะซี
บ่นยาว....สุดท้ายคือ เราไม่ได้รักงานออแกไนซ์นี่หว่า กลับบ้านนอกไปเลี้ยงปลา ปลูกผักดีกว่าวุ้ย
ใครทำงานสายออแกไนซ์กันบ้างคะ มาแชร์กันหน่อยนะคะ จขกท.อยู่ช่วงกำลังจะละทิ้งหรือไปต่อ (-..-)
ตอนหลังย้ายมาทำ บ.ออแกไนซ์ ตอนนี้เข้าปีที่ 3 เงินดี ความกดดันสูงเป็นธรรมดา เวลางานเอาแน่นอนไม่ค่อยได้ ส่วนใหญ่กินเวลาไปจนถึงดึก
ปิดงานกันหลักตี จนถึงสว่างกันคาตาบ้าง เราก็สนุกกับงานนะ มีช่วงที่ยากลำบากเรื่องงานประปราย เพราะบางทีนอกจากกราฟิก เราต้องทำ
AE+Creative+Project+Production บางครั้งออกรันงานด้วย แล้วแต่สถานการณ์ เพราะเป็นออฟฟิสเล็กๆ อยู่กันไม่กี่คน ตอนที่รู้สึกว่าเหนื่อยก็ไม่ได้อะไรมาก เพราะคิดว่า เดี๋ยวความเหนื่อยมันหายไปได้ ดีกว่าความเบื่อนะ เพราะไม่รู้เมื่อไหร่จะหายเบื่อ ที่ผ่านมาก็ให้ความสำคัญกับงานจนแฟนขอเลิก
ช่วงที่ทำงานได้ปีหน่อยๆ
ที่เลิกกันเพราะแฟนอยู่ต่างประเทศ เราไม่ได้เจอกันบ่อยๆ แต่จังหวะนรกเข้ามาเสมอช่วงที่แฟนมาไทย ทำให้ไม่ได้ใช้เวลาอยู่ด้วยกันแม้แต่จะกินข้าว
จะให้ทิ้งงานในขณะที่ทุกคนก็ต้องช่วยกันสุยงานเพราะเหตุผลว่าแฟนมาก็ไม่ใช่ เพราะโตๆ แล้วทิ้งความรับผิดชอบไม่ได้ เค้าก็งอนๆ กลับประเทศไปหลายครั้ง แต่ก็หายเองทุกครั้งเพราะเป็นคนอารมณ์ดี แต่อารมณ์ดีขนาดไหนมันก็มีจุดที่ทนไม่ได้อยู่เหมือนกันเนอะ รายละเอียดเรื่องแฟนทิ้งขอข้ามไปนะคะ
มันผ่านไปแล้วนิ่
พอหลังจากนั้น เริ่มรู้สึกตัวว่าเวลางานประจำมันเอาเวลาสำหรับอะไรจากเราไปบ้าง เวลากับคนรอบข้าง/เวลากับงานอดิเรกที่ชอบ/เวลาพักผ่อน
ดูแลตัวเอง/เวลาสำหรับทำงานนอก (สายกราฟิกรับฝิ่นกันอยู่แล้ว) ทำให้ต้องปฏิเสธงานนอกกับรายได้ที่เข้ามาไปนับไม่ถ้วน เพราะเราต้องรับผิดชอบ
งานประจำให้ดีก่อนถูกมั้ย?
ทุกคนในออฟฟิสน่ารัก สังคมเล็กๆ ย่อยๆ ไม่มีการเตะตัดขา หักหน้า แย่งผลงาน ไร้การนินทาหรือการโยนผิดกัน แต่สุขภาพเราเสื่อมลงไปเยอะ
ก่อนเริ่มงานออแกไนซ์สภาพเด็กกว่าอายุจริงเกือบ 5 ปี ตอนหลังคนเริ่มเดาอายุถูก บางทีเดาแก่กว่าอายุจริง T_T เริ่มเป็นกรดไหลย้อน เจ็บหน้าอก
ป่วยง่ายขึ้น เหนื่อยชะมัดเวลาไปเที่ยวแล้วเดินขึ้นเขา เพราะวันทำงานนั่งทำแต่งานจนดึก กลับห้องหมดแรงอาบน้ำนอน อีกวันขุดตัวเองตื่นไปทำงาน
พ่อแม่เริ่มเป็นห่วงหนักขึ้น เพราะบางทีทำงานไม่เว้นเสาร์-อาทิตย์ หลักๆ ปัญหาของเราคือเรื่องเวลากับสุขภาพ กับบางทีคือไม่ปลื้มเวลาที่ต้องต่อรองราคา
กับซัพพลายเออร์หรือต้องไปกดดันใครด้วย บางทีความผิดพลาดเกิดจาก บ. เราเอง แต่ต้องไปกดคนอื่นตามคำสั่งนาย รู้สึกเป็นการสร้างเวรกรรม
เหมือนเป็นวงจรที่เลี่ยงลำบาก ใจจริงอยากไปรับงานก้อกๆ แก้กๆ เรื่อยเปื่อย อยู่ในวงจรเวรกรรมลำดับสุดท้าย ไม่ต้องไปกดดันใครต่อ ติดที่จะไม่มีเงินให้ที่บ้านน่ะซี
บ่นยาว....สุดท้ายคือ เราไม่ได้รักงานออแกไนซ์นี่หว่า กลับบ้านนอกไปเลี้ยงปลา ปลูกผักดีกว่าวุ้ย