สวัสดีครับ ผมมีประสบการณ์ด้านความรักมาเล่าให้เพื่อนๆฟัง ผมอ่ะแอบชอบเพื่อนคนหนึ่งซึ่ง
ก็เป็นผู้ชายเหมือนกัน ซึ่งเวลาผมเจอผู้ชายหล่อๆผมก็มองน่ะ แต่ไม่ได้คิดอะไร คิดแค่ว่าอยากหน้าตาเหมือนเขาแค่นั้นแหล่ะ ส่วนเรื่องผู้หญิงเนี๊ยผมเองก็มองน่ะ !! ถ้าสวยๆ แต่ไม่ได้อยากจะเหมือนหรือว่าอยากจะมีเหมือนผู้หญิง แค่รู้สุกว่าน่ารัก น่าทะนุถนอม แค่นั้น.....[ออกนอกเรื่อง 555] ช่วงนั้นผมคิดถึงมันทุกวัน ผม งง กับตัวเองมากครับ รู้ตัวเองดีว่าตัวเองชอบอะไรไม่ชอบอะไร [รวมไปถึงรู้ตัวเองว่าชอบเพื่อนตัวเองด้วย] แต่ไม่รู้ตัวว่าหลงรักเพื่อนคนนี้ได้ไงทั้งๆที่เราไม่เคยชอบผู้ชายมาก่อนหน้าที่จะมาชอบเพื่อนตนนี้ ผมโคตรเครียดดดเลยครับ T^T
เข้าเรื่อง.. ผมอ่ะ ชอบเพื่อนคนนี้จนมาถึงตอนนี้ก็ 3 ปี จะ 4 ปีแล้ว ก็คิดว่ายังชอบต่อไปเรื่อยๆๆ คิดว่าสักวันเขาคงจะรู้ว่าผมชอบ เพราะว่าผมไม่ได้บอกเขาน่ะ ว่าผมอ่ะชอบเขา ก็เป็นเพื่อนสนิทกัน ใครจะกล้า เจอกันทุกวัน แกล้งกันทุกวัน บอกรักบอกคิดถึงกันด้วยที่สำคัญ [แต่เอาจริงๆสำหรับมันก็แค่บอกกับเพื่อนเท่านั้นแหล่ะผมคิดว่า] ผมอ่ะรู้สึกมีความสุขทุกคำพูดของมันที่มันบอกถึงแม้จะเป็นความรู้สึกที่ฝ่ายผมคิดฝ่ายเดียวก็ตาม ทั้งๆที่กำลังมีความสุขแต่มันก็ก็ผสมกับความเจ็บปวด
เพื่อนผมคนนี้หน้าตาเขาก็ไม่ได้ว่าหล่ออะไรมากเท่าไหร่ แค่มันเท่แค่นั้นสำหรับผม สาวๆกรีดอยู่น่ะ 5555 [รวมถึงผมแม้จะไม่ใช่สาว คิๆๆ] มันสูงประมาณ 173 แหล่ะมั้ง น้ำหนักราวๆ 65 ครับ ผิวสีแทน รูปร่างดี ชอบเล่นกีต้า เป็นนักกีฬาฟุตบอลครับ ส่วนผมเหรอ สูง 169 น้ำหนัก 60 รูปร่างหน้าตาไม่ดีหรอกมั้ง 555 ผมรู้จักมันตอนเรียนม.4 เป็นเพื่อนร่วมห้องครับ ช่วงที่เปิดเทอมใหม่ๆเลยครับ มันย้ายมาเรียนที่เดี๋ยวกับผม รวมไปถึงเพื่อนใหม่คนอื่นๆด้วย แต่ตอนม.4 แรกๆผมไม่รู้จักมันน่ะ ผมก็ไม่อยากจะยุ่งกับมัน ไม่เคยคุยกันด้วย ผมรู้มาว่ามันไม่ชอบผม เกลียดขี้หน้า เพราะว่าเพื่อนผู้หญิงในห้องอะไรๆก็ผม [ผมก็ไม่รู้เขาคิดยังไง 555 ถ่อมตัว] รวมถึงแฟนมันด้วยที่กรี๊ดกร๊าดผม หลังจากนั้นไม่นานมากก็มีงานที่ครูสั่ง จำเป็นต้องมีจำนวนช้าหญิงที่บาลานซ์กัน ผมกับมันเลยได้อยู่ด้วยกัน [นั้นคือจุดเริ่มต้น ระหว่างผมกับมัน] จากการทำงานด้วยกันบ่อยเข้าๆๆ ก็เริ่มชิน เริ่มสนิทกัน มันเริ่มแกล้งผม ใช่ว่าผมจะไม่แกล้งมันน่ะครับ แน่นอนเหมือนเพื่อนคนอื่นๆ ผมก็กวน teen มัน แกล้งซิครับ เป็นเรื่องที่ผมถนัดเลย เป็นแบบนี้มาเรื่อยๆๆ จนถึง ม.5 เทอม 2 ผมเริ่มรู้สึกตัว เริ่มคิดนู้นนี้นั่น คิดถึงมันบ่อยขึ้น ก็ไม่รู้เป็นไรมีหน้ามัน และเหตุการณ์เก่าๆของผมกับมันในแต่ละวันก็ไหลเข้ามาในหัว แรกๆผมก็คิดว่ามันคงเป็นความรู้มีความสุขในวันนั้นๆที่ได้ทำกิจกรรมที่มันน่าจดจำเท่านั้นเอง.....จนวันหนึ่งผมแน่ใจว่าผมชอบมันตั้งนานแล้ว เพราะว่าผมทำทุกอย่างหลายๆอย่างเพื่อที่จะได้อยู่กับมัน ทั้งกินข้าวที่โรงเรียน ทำงาน เล่น รวมไปถึงกลับบ้าน และทุกครั้งที่ผมคุยกับมันทางเฟสบ้างโทรศัพท์บ้าง ผมก็พยายามยืดเรื่องราวต่างๆให้ไดุ้ยกับมันนานๆ [เช่นเวลาคุยเรื่องงาน ผมก็จะคุยนอกเรื่อง เล่นมุก แถไปนู้นนี้นั่น] เวลาเรียนผมก็นั่งกับมันครับ ทีแรกก็ไม่ได้นั่งกับมันหรอกพอเริ่มสนิดกันมันก็ให้ผมไปนั่งด้วย เวลาพักเที่ยงหลังกินข้าว มันก็เล่นกีต้าหลังห้อง ผมก็นั่งร้องเพลงให้มัน [ผมชอบร้องเพลง ผมเป็นนักร้องด้วยน่าาาา 55 ไม่เกี่ยวอีกล่ะ] บางทีเวลามันง่วงมันก็ขอนอนตักผมน่ะ ผมก็ให้มันนอน [เรื่องอะไรจะปล่อยโอกาสละครับ] ผมก็เล่นหัวมันคือเอามือลูบผมมันบ้าง บิดหัวนมมันบ้าง 55
นานเข้าๆมีวันหนึ่งผมก็แกล้งมันกวน teen มันเหมือนปกติ มันก็มาหอมแก้มผม [มันบอกมาว่าหมั่นไส้ 555 ] ผมรู้สึกอาย เขิน ทำตัวไม่ถูก ใจเต้นแรงมาก ไม่มองหน้ามันด้วย ได้แค่บอกมันไปว่า พ่องงงงงงง แค่เนี๊นแล้วก็เดินหนีมันไป 5555 ผ่านวันนั้นมา มันก็มาแย่ผมเหมือนปกติ ผมก็แกล้งมันเหมือนเดิมนั้นแหล่ะครับ [หวังว่ามันจะหอบแก้มผมอีก] แต่พักหลังๆก็สนิทกันกะทั่งบอกว่าคิดถึง รักน่ะ อะไรแบบนี้เลยน่ะครับ มันบอกมาว่ากูคิดถึงน่ะ รักน่ะ สัส แบบเนี๊ย ผมไม่รู้ว่ามันพูดจริงหรือพูดเล่น มันก็บอกผมบ่อยน่ะครับ อาทิตย์หนึ่งบอกผมสัก 3-4 วัน ในแต่ละวันก็หลายครั้ง มีจุ๊บๆๆ อะไรงี้ด้วย แถมยังขอหอมแก้มด้วย [ผมก็เล่นตัวสิครับ ก็ต้องบอไม่เอาๆ ปัดมันออกไป 55 ] บางทีมันก็ท้าผมหอมแก้มมันด้วยน่ะ แน่นอนผมก็ต้องบอกว่าไม่ แอ๊บบอกไปว่าหน้าอย่างกับขี้อะไรแบบเนี๊ย แล้วก็หันไปทำอย่างอื่นแทน สนิทกันจนเพื่อนในห้องล้อว่าเป็นแฟนกัน แต่มันก็ไม่ได้ปฏิเสธน่ะ [ถ้าเป็นเพื่อนในห้องเรียกอ่ะ แต่ถ้าเพื่อนห้องอื่นถามมันก็ปฏิเสธ ผมเองก็เหมือนกัน] เวลาไปนอนบ้านมันหรือว่าต้องนอนด้วยกันผมก็จะกอดมันนอนทุกคืน แต่มันก็ไม่ได้รังเกียจมันก็ปล่อยให้ผมกอด [ผมดีใจมากกกกก อยากหยุดเวลานั้นไว้นานๆๆเลยครับ]
ใช่ว่าผมจะมีแต่เรื่องที่มีความสุข เวลาผมเดินกับมันแล้วเจอแฟนมัน มันก็จะเดินเข้าไปทัก ไปคุย [แฟนใหม่คนละคนกับ ม.4] บางทีมันก็บอกให้ผมขึ้นห้องเรียนไปก่อน ตอนนั้นผมรู้สึกเจ็บมาก คือน้ำตาแทบไหล รู้ทั้งรู้เขามีแฟนอยู่แล้ว ยังจะแอบชอบเขาอีก แต่ทำไงได้ละครับ ผมก็ต้องขึ้นห้องไปกับเพื่อนในแก๊ง [ซึ่งเป็นผู้ชายทั้งหมด แต่ผมไม่คิดอะไรกับเพื่อนที่เหลือนอกจากมัน รวมไปถึงผู้ชายคนอื่นที่ไม่ใช่มันด้วย] เวลามันปรึกษาเรื่องความรักระหว่างมันกับแฟนผมก็ต้องให้ำปรึกษาที่ดีในฐานะเพื่อน ผมก็ไม่อยากให้มันเลิกกับแฟนมัน สงสารแฟนมัน จนมาถึงม.6 เทอม 2 ผมกับมันต้องหาที่เรียน พอรู้ว่าต้องแยกกันไปคนละทิศละทาง ผมก็รู้สึกไม่ดีเพราะยังไม่เคยบอกมันเลยว่า ชอบ ไม่เคยบอกเลยว่าชอบจริงน่ะ ชอบที่ไม่ใช่ชอบแบบเพื่อน [เพราะผมกลัวมันจะไม่คบกับผมเป็นเพื่อนต่อ ผมกับมันไว้ใจกันมาก กลัวมาก กลัวมันจะไม่คุยกับผมหลังจากที่บอกมันไป] อีกอย่างผมก็ต้องมาเรียนที่กรุงเทพ [พวกผมเป็นเด็กต่างจังหวัด] ต้องมาอยู่กับพี่ จะเรียนที่เดียวกับมันก็ไม่ได้ " โคตรเซงงงงงงง " ก่อนจากกัน หมายถึงในวันปัฉฉิม ผมก็ขอมันกอด มันก็กอดน่ะ แน่นมาก 55 ช่วงที่ผมกอดกับมัน น้ำตาผมก็ออกมาคลอเบ้าเลย ผมรู้ว่าคงอีกนานที่จะได้เจอกัน แต่ทำไงได้ยังไงก็ต้องจากกัน และคงต้อง"รอ"เวลาที่มันจะรู้ตัวว่าผชอบมัน ทั้งๆที่มันเป็นเรื่องที่ยากมากๆๆ และผมก็บอกกับตัวเองเสมอว่าผมจะไม่ชอบคนอื่นจนกว่าผมจะได้บอกมันว่าผม "ชอบมัน"
ตอนนี้ผมก็ยังติดต่อมันเรื่อยๆ มันก็คุยบ้างไม่คุยบ้างครับนานๆตอบที ตอนนี้ผมก็เรียนอยู่ปี 2 จะขึ้น ปี 3 แล้วครับ ผมยังจะรอมัน และ รอความกล้าของผมที่จะบอกว่าชอบมัน อยู่ตลอด!!!
ขอบคุณที่รับฟังและอ่านน่ะครับ ผมแค่อยากจะเล่าความสุขเล็กๆน้อยๆของผมให้ฟังเท่านั้นเองครับ และผมก็หวังว่ามันจะเจอเพสนี้น่ะครับ!!
"รอคำว่าชอบ" สำหรับคนที่ไม่เคยบอกว่าชอบ
"รอคำว่าชอบ" สำหรับคนที่ไม่เคยบอกว่าชอบ
เข้าเรื่อง.. ผมอ่ะ ชอบเพื่อนคนนี้จนมาถึงตอนนี้ก็ 3 ปี จะ 4 ปีแล้ว ก็คิดว่ายังชอบต่อไปเรื่อยๆๆ คิดว่าสักวันเขาคงจะรู้ว่าผมชอบ เพราะว่าผมไม่ได้บอกเขาน่ะ ว่าผมอ่ะชอบเขา ก็เป็นเพื่อนสนิทกัน ใครจะกล้า เจอกันทุกวัน แกล้งกันทุกวัน บอกรักบอกคิดถึงกันด้วยที่สำคัญ [แต่เอาจริงๆสำหรับมันก็แค่บอกกับเพื่อนเท่านั้นแหล่ะผมคิดว่า] ผมอ่ะรู้สึกมีความสุขทุกคำพูดของมันที่มันบอกถึงแม้จะเป็นความรู้สึกที่ฝ่ายผมคิดฝ่ายเดียวก็ตาม ทั้งๆที่กำลังมีความสุขแต่มันก็ก็ผสมกับความเจ็บปวด
เพื่อนผมคนนี้หน้าตาเขาก็ไม่ได้ว่าหล่ออะไรมากเท่าไหร่ แค่มันเท่แค่นั้นสำหรับผม สาวๆกรีดอยู่น่ะ 5555 [รวมถึงผมแม้จะไม่ใช่สาว คิๆๆ] มันสูงประมาณ 173 แหล่ะมั้ง น้ำหนักราวๆ 65 ครับ ผิวสีแทน รูปร่างดี ชอบเล่นกีต้า เป็นนักกีฬาฟุตบอลครับ ส่วนผมเหรอ สูง 169 น้ำหนัก 60 รูปร่างหน้าตาไม่ดีหรอกมั้ง 555 ผมรู้จักมันตอนเรียนม.4 เป็นเพื่อนร่วมห้องครับ ช่วงที่เปิดเทอมใหม่ๆเลยครับ มันย้ายมาเรียนที่เดี๋ยวกับผม รวมไปถึงเพื่อนใหม่คนอื่นๆด้วย แต่ตอนม.4 แรกๆผมไม่รู้จักมันน่ะ ผมก็ไม่อยากจะยุ่งกับมัน ไม่เคยคุยกันด้วย ผมรู้มาว่ามันไม่ชอบผม เกลียดขี้หน้า เพราะว่าเพื่อนผู้หญิงในห้องอะไรๆก็ผม [ผมก็ไม่รู้เขาคิดยังไง 555 ถ่อมตัว] รวมถึงแฟนมันด้วยที่กรี๊ดกร๊าดผม หลังจากนั้นไม่นานมากก็มีงานที่ครูสั่ง จำเป็นต้องมีจำนวนช้าหญิงที่บาลานซ์กัน ผมกับมันเลยได้อยู่ด้วยกัน [นั้นคือจุดเริ่มต้น ระหว่างผมกับมัน] จากการทำงานด้วยกันบ่อยเข้าๆๆ ก็เริ่มชิน เริ่มสนิทกัน มันเริ่มแกล้งผม ใช่ว่าผมจะไม่แกล้งมันน่ะครับ แน่นอนเหมือนเพื่อนคนอื่นๆ ผมก็กวน teen มัน แกล้งซิครับ เป็นเรื่องที่ผมถนัดเลย เป็นแบบนี้มาเรื่อยๆๆ จนถึง ม.5 เทอม 2 ผมเริ่มรู้สึกตัว เริ่มคิดนู้นนี้นั่น คิดถึงมันบ่อยขึ้น ก็ไม่รู้เป็นไรมีหน้ามัน และเหตุการณ์เก่าๆของผมกับมันในแต่ละวันก็ไหลเข้ามาในหัว แรกๆผมก็คิดว่ามันคงเป็นความรู้มีความสุขในวันนั้นๆที่ได้ทำกิจกรรมที่มันน่าจดจำเท่านั้นเอง.....จนวันหนึ่งผมแน่ใจว่าผมชอบมันตั้งนานแล้ว เพราะว่าผมทำทุกอย่างหลายๆอย่างเพื่อที่จะได้อยู่กับมัน ทั้งกินข้าวที่โรงเรียน ทำงาน เล่น รวมไปถึงกลับบ้าน และทุกครั้งที่ผมคุยกับมันทางเฟสบ้างโทรศัพท์บ้าง ผมก็พยายามยืดเรื่องราวต่างๆให้ไดุ้ยกับมันนานๆ [เช่นเวลาคุยเรื่องงาน ผมก็จะคุยนอกเรื่อง เล่นมุก แถไปนู้นนี้นั่น] เวลาเรียนผมก็นั่งกับมันครับ ทีแรกก็ไม่ได้นั่งกับมันหรอกพอเริ่มสนิดกันมันก็ให้ผมไปนั่งด้วย เวลาพักเที่ยงหลังกินข้าว มันก็เล่นกีต้าหลังห้อง ผมก็นั่งร้องเพลงให้มัน [ผมชอบร้องเพลง ผมเป็นนักร้องด้วยน่าาาา 55 ไม่เกี่ยวอีกล่ะ] บางทีเวลามันง่วงมันก็ขอนอนตักผมน่ะ ผมก็ให้มันนอน [เรื่องอะไรจะปล่อยโอกาสละครับ] ผมก็เล่นหัวมันคือเอามือลูบผมมันบ้าง บิดหัวนมมันบ้าง 55
นานเข้าๆมีวันหนึ่งผมก็แกล้งมันกวน teen มันเหมือนปกติ มันก็มาหอมแก้มผม [มันบอกมาว่าหมั่นไส้ 555 ] ผมรู้สึกอาย เขิน ทำตัวไม่ถูก ใจเต้นแรงมาก ไม่มองหน้ามันด้วย ได้แค่บอกมันไปว่า พ่องงงงงงง แค่เนี๊นแล้วก็เดินหนีมันไป 5555 ผ่านวันนั้นมา มันก็มาแย่ผมเหมือนปกติ ผมก็แกล้งมันเหมือนเดิมนั้นแหล่ะครับ [หวังว่ามันจะหอบแก้มผมอีก] แต่พักหลังๆก็สนิทกันกะทั่งบอกว่าคิดถึง รักน่ะ อะไรแบบนี้เลยน่ะครับ มันบอกมาว่ากูคิดถึงน่ะ รักน่ะ สัส แบบเนี๊ย ผมไม่รู้ว่ามันพูดจริงหรือพูดเล่น มันก็บอกผมบ่อยน่ะครับ อาทิตย์หนึ่งบอกผมสัก 3-4 วัน ในแต่ละวันก็หลายครั้ง มีจุ๊บๆๆ อะไรงี้ด้วย แถมยังขอหอมแก้มด้วย [ผมก็เล่นตัวสิครับ ก็ต้องบอไม่เอาๆ ปัดมันออกไป 55 ] บางทีมันก็ท้าผมหอมแก้มมันด้วยน่ะ แน่นอนผมก็ต้องบอกว่าไม่ แอ๊บบอกไปว่าหน้าอย่างกับขี้อะไรแบบเนี๊ย แล้วก็หันไปทำอย่างอื่นแทน สนิทกันจนเพื่อนในห้องล้อว่าเป็นแฟนกัน แต่มันก็ไม่ได้ปฏิเสธน่ะ [ถ้าเป็นเพื่อนในห้องเรียกอ่ะ แต่ถ้าเพื่อนห้องอื่นถามมันก็ปฏิเสธ ผมเองก็เหมือนกัน] เวลาไปนอนบ้านมันหรือว่าต้องนอนด้วยกันผมก็จะกอดมันนอนทุกคืน แต่มันก็ไม่ได้รังเกียจมันก็ปล่อยให้ผมกอด [ผมดีใจมากกกกก อยากหยุดเวลานั้นไว้นานๆๆเลยครับ]
ใช่ว่าผมจะมีแต่เรื่องที่มีความสุข เวลาผมเดินกับมันแล้วเจอแฟนมัน มันก็จะเดินเข้าไปทัก ไปคุย [แฟนใหม่คนละคนกับ ม.4] บางทีมันก็บอกให้ผมขึ้นห้องเรียนไปก่อน ตอนนั้นผมรู้สึกเจ็บมาก คือน้ำตาแทบไหล รู้ทั้งรู้เขามีแฟนอยู่แล้ว ยังจะแอบชอบเขาอีก แต่ทำไงได้ละครับ ผมก็ต้องขึ้นห้องไปกับเพื่อนในแก๊ง [ซึ่งเป็นผู้ชายทั้งหมด แต่ผมไม่คิดอะไรกับเพื่อนที่เหลือนอกจากมัน รวมไปถึงผู้ชายคนอื่นที่ไม่ใช่มันด้วย] เวลามันปรึกษาเรื่องความรักระหว่างมันกับแฟนผมก็ต้องให้ำปรึกษาที่ดีในฐานะเพื่อน ผมก็ไม่อยากให้มันเลิกกับแฟนมัน สงสารแฟนมัน จนมาถึงม.6 เทอม 2 ผมกับมันต้องหาที่เรียน พอรู้ว่าต้องแยกกันไปคนละทิศละทาง ผมก็รู้สึกไม่ดีเพราะยังไม่เคยบอกมันเลยว่า ชอบ ไม่เคยบอกเลยว่าชอบจริงน่ะ ชอบที่ไม่ใช่ชอบแบบเพื่อน [เพราะผมกลัวมันจะไม่คบกับผมเป็นเพื่อนต่อ ผมกับมันไว้ใจกันมาก กลัวมาก กลัวมันจะไม่คุยกับผมหลังจากที่บอกมันไป] อีกอย่างผมก็ต้องมาเรียนที่กรุงเทพ [พวกผมเป็นเด็กต่างจังหวัด] ต้องมาอยู่กับพี่ จะเรียนที่เดียวกับมันก็ไม่ได้ " โคตรเซงงงงงงง " ก่อนจากกัน หมายถึงในวันปัฉฉิม ผมก็ขอมันกอด มันก็กอดน่ะ แน่นมาก 55 ช่วงที่ผมกอดกับมัน น้ำตาผมก็ออกมาคลอเบ้าเลย ผมรู้ว่าคงอีกนานที่จะได้เจอกัน แต่ทำไงได้ยังไงก็ต้องจากกัน และคงต้อง"รอ"เวลาที่มันจะรู้ตัวว่าผชอบมัน ทั้งๆที่มันเป็นเรื่องที่ยากมากๆๆ และผมก็บอกกับตัวเองเสมอว่าผมจะไม่ชอบคนอื่นจนกว่าผมจะได้บอกมันว่าผม "ชอบมัน"
ตอนนี้ผมก็ยังติดต่อมันเรื่อยๆ มันก็คุยบ้างไม่คุยบ้างครับนานๆตอบที ตอนนี้ผมก็เรียนอยู่ปี 2 จะขึ้น ปี 3 แล้วครับ ผมยังจะรอมัน และ รอความกล้าของผมที่จะบอกว่าชอบมัน อยู่ตลอด!!!
ขอบคุณที่รับฟังและอ่านน่ะครับ ผมแค่อยากจะเล่าความสุขเล็กๆน้อยๆของผมให้ฟังเท่านั้นเองครับ และผมก็หวังว่ามันจะเจอเพสนี้น่ะครับ!!
"รอคำว่าชอบ" สำหรับคนที่ไม่เคยบอกว่าชอบ