สวัสดีครับ เกริ่นสักนิดละกัน ผมเป็นผู้ชายคนนึงที่เรียนที่มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีพระจอมเกล้าพระนครเหนือ
เป็นที่รู้กันดีว่ามหาลัยนี้เป็นมหาลัยที่มีผู้ชายเยอะมาก ๆ โดยเฉพาะคณะผม ^^(พูดแล้วเห็นภาพ เบื่อขี้หน้าเลย)
เนื่องด้วยเดือนเมษายนเนี่ย พวกเราก็จะต้องกลับบ้านเพื่อนทำเรื่องเพื่อชาติบ้านเมือง (รึป่าว ?)
โดยการกลับไปผ่อนผันทหาร เพราะเรายังเรียนอยู่ ผมก็เป็นหนึ่งในนั้น แต่เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับที่กล่าวมาหรอก


เริ่มเลยแล้วกัน จริงๆผมตั้งใจจะมาตั้งกระทู้นี้เพื่อตามหาผู้หญิงคนนึง >///<' พิมพ์แล้วก็ยิ้มไป คิดภาพ
วันนี้เป็นวันอาทิตย์ที่ 3 เมษายน ผมก็เตรียมตัวจะกลับบ้านเพื่อทำเรื่องทหารที่กล่าวมานั่นหล่ะ แต่ !!~
ประเด็นมันอยู่ที่ว่า ระหว่างทางที่ผมกำลังจะกลับบ้าน ผมต้องจากหลังมอเพื่อมาขึ้นรถเมล์หน้ามอ และผมก็เจอเธอ
ผมเจอเธอคนนี้ที่ป้ายรถเมล์ช่วงเวลาสัก 17.20 น. ครั้งแรกผมก็ไม่ได้เอ่ะใจอะไรเพราะในป้ายรถเมล์ก็มีคนรอรถมากมาย
แต่ที่ผมสะดุดตาคือ วันนี้วันอาทิตย์แล้วเธอใส่ชุดนักศึกษากระโปรงพีชยาว (น่ารักม้ากกกกกก) เลยหันไปมอง

เอ้ะ ! ผมอึ้งอยู่พักนึงเพราะผมเคยเจอเธอแล้วครั้งนึง แต่เห็นแบบไกลมากก วันนี้เห็นใกล้ ๆ
หลายคนคงเป็นเหมือนผมว่า เวลาเจอคนที่ตัวเองชอบหรือรู้สึกดีๆแล้วจะไม่กล้าทำอะไร ทำอะไรไม่ถูก
อาจจะสงสัยใช่ไหมว่า ทำไมผมเจอไกลๆแล้วจำได้ เพราะ ทรงผมเธอไง เธอตัดผมเปิดข้างซ้ายเหมือนผู้ชาย
ไว้เป็นผมทรงสั้นโคตเท่ห์เลย T T

[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้แบบนี้เลย คลิกเข้าไปดูน้ะ

http://wm.thaibuffer.com/o/u/2015/jutharat/hair/107.JPG

ผมเลยปลื้มเธอมาก เธอน่าจะเป็นเด็กวิทยาปีหนึ่งหรือสองนี่หละ
เล่นโทรศัพท์ซัมซุงอะไรสักอย่างใส่เคสสีชมพู แอบเห็นตอนเธอหยิบมาเล่นพอดี (แต่ไม่รู้คุยกับแฟนหรือป่าว T T)
นาทีนั้นอึ้งมาก ทำอะไรไม่ถูกเลย ยิ้ม ๆ เนียนๆ (เธอน่าจะรอสาย ปอ.97นะ เดา) แล้วก็พลาดโอกาสไป
ก็เลยมาตั้งกระทู้นี้เพื่อตามหา อย่าว่าผมเลยนะ ผิดคิดช้าไปนิดเดียวเอง รู้สึกผิดไปแล้วจริงๆฉันทำพลาดไป

ปล.ที่ตั้งว่าเตือนภัยเพราะถ้าคุณเจอคุณอาจจะละลายเหมือนกับผม