ผมป่วยเป็นโรคซึมเศร้านะ เพราะโดนกดดันจากขีวิตหลังจบวัยเรียนไป โดนกดดันให้รีบหางาน และสุดท้ายลงเอยด้วยการเป็นโรคซึมเศร้า+กลัวการทำงานไปเลย ต้องกินยารักษาตัว แต่กินยามันก็แพ้อีกพวกยากลุ่มSSRI กินแล้วแพ้หนักมากเพราะผมไวกับยากลุ่มนี้มากชนิดกินปุป2วันสงบเลยพอเลยวันที่3เพ้อพูดคนเดียวตามมาด้วยอาการสารพัดอย่างทีเป็นผลข้างเคียงและสุดท้าย หัวใจเต้นแรงจนเกือบหัวใจวาย ต้องไปกินยากลุ่มค้นพบใหม่ซึ่งแพงมากๆเป็นยาฉีดโดสหละหมื่น แถมต้องรักษากับเอกชนเท่านั้นด้วยค่าหมออีกครั่ง3000ต้องไปทุกอาทิตย์ไม่นับค่านักจิตอีก แม่พูดกับผมเลยไม่รฃู้จะไหวอีกแค่ไหน มันไม่ได้ไปครั้ง2ครั้งหายมันไปทีเป็นเดือนเป็นปี หยุดยาก็ไม่ได้

ไหนจะปัญหาเรื่องแอสเพอร์เกอร์อีก ไม่อยากไปหาหมอเลยเพราะคำแนะนำต่างๆมันจนปัญญาจริงๆ เช่นให้ไปทำงานหรือเรียนอะไรก็ได้งี้เพื่อจะได้ฝึกเข้าสังคม มันเป็นการแก้ปัญหาไม่ตรงจุดเลยเพราะที่ทำงานไปทำงานแทนที่จะหายอาจกลายเป็นสร้างปัญหาหนักกว่าเดิมอีก เพราะมันจะเกิดสภาวะเครียดหรือกดดันได้ง่าย แล้วการหาเพื่อนในที่ทำงานมันใช่ว่าจะหาได้ง่ายๆเลยเพราะ สังคมการทำงานบางที่ห้ามคุยกันในเวลางานก็มี ไหนจะสภาวะแข่งขันอีก ดูข่าวก็เห็นๆทำงานเซเว่นแค่ขายของดีกว่ายังโดนสาดโจ๊กใส่ ทำงานแย่ก็โดนด่าเหอหนักใจมาก เรียนก็ไม่รู้จะเรียนอะไรด้วย เพราะเรียนพิเศษมันก็คือเรียนอย่างเดียวไม่ได้เน้นหาเพื่อนอยู่แล้ว ให้หาเพื่อนนี้ยากแทบเป็นไปไม่ได้เลยจริงๆ

และก็หมอก็แนะอีกอย่างไปหานักจิตวิทยา2คนก็พูดไปคนหละทางมีอีกคนตอนแรกพูดอย่างตอนหลังอีกอย่างอีก เอาง่ายๆนะคือสงสัยเขาเริ่มจนปัญญารักษาแล้วจริงๆมั่งเหมือนหมอที่โรงบาลรัฐบาลรัฐบาลไล่กลับบ้านไปตอนแรกเพราะไม่อยากรับรักษา สรุปเหนื่อยใจกับชีวิตตอนนี้มาก ไม่อยากไปหาหมออะไรอีกแล้ว เพราะไปเสียทั้งเงินทั้งความรู้สึก ไปก็ไม่มีประโยชย์เปลี่ยนหมอมาหลายหมอแล้วด้วยทั้งรัฐบาลและเอกชน ชีวิตตอนนี้มันอับจนมากไม่อยากมีชีวิตต่อไปแล้วจริงๆ โรคซึมเศร้านี้ก็น่าเบื่อมาก ขอหมอช๊อตไฟฟ้าไปแล้วด้วยซ้ำจะได้รีบๆหายซะทีจะได้เลิกไปหาหมอซะที ส่วนอนาคตอนางออะไรมันไม่มีแต่แรกอยู่แล้ว คนเป็นแอสเพอร์เกอร์ผมเห็นถ้าไม่เก่งเมพไปเลยก็เป็นแค่  ขยะสังคม