เกิด โต และเริ่มจะแก่ โดยที่ไม่ได้ใช้ชีวิตของการเป็นลูกของพ่อเลย พ่อที่เอาแต่เล่นการพนัน และมีเมียไปทั่ว เราซึ่งไม่เคยเรียกร้อง เพราะความโชคดี ที่มีแม่ที่ดีที่สุด ให้เติบโตมาโดยยอมรับความจริง เราเลยไม่รู้สึกขาดความรัก หรือความอบอุ่นเลย แม้ในตอนนี้ชีวิตจะลุ่มๆดอนๆบ้าง แต่ความรักจากแม่ยังคงเป็นวัคซีนที่ดีเสมอมา แต่ความผิด ที่ต้องสำนึก และด่าตัวเอง เกิดจากความโง่ และเห็นแก่ตัวล้วนๆ พ่อที่ไม่เคยเลี้ยงเราเลย และตัวเขาเองก็ไม่เหลืออะไรในชีวิต เขาตัดสินใจที่จะบวช และเราก็พยายามที่จะส่งเงินให้พ่อทุกครั้ง ทุกๆวัน หลวงพ่อจะส่งรูปดอกไม้ตามสีของวันมาให้ ลูกที่โง่อย่างฉันดูบ้าง ไม่ดูบ้าง ไม่เคยตอบสักครั้ง แต่ถ้าครั้งไหน หลวงพ่อส่งข้อความมาถามสบายดีไหม นั่นคือสัญญาณบอกว่าฉันต้องส่งเงินให้ท่านแล้ว เวลามีเงิน การส่งเงินมันง่ายนิดเดียว และมันก็ทำให้ฉันกลายเป็นคนที่แย่ที่สุด ที่คิดว่าทุกครั้งที่มีข้อความ มันคือหน้าที่ที่ต้องส่งเงิน ฉันทำให้ความกตัญญูกลายเป็นแค่คำว่าหน้าที่ ในขณะที่ฉันพร่ำสอนคนอื่นให้เลี้ยงดูพ่อแม่ ฉันกลายเป็นคนที่แย่ที่สุด วันนี้พ่อส่งข้อความมาอย่างเคย แต่ฉันตอบไปว่า รอหน่อย ได้เงินแล้วจะส่งให้ พ่อตอบกลับมาว่า พ่อไม่อยากได้เงิน พ่อคิดถึง ฉันร้องไห้เหมือนเป็นเด็กๆ นี่ฉันทำอะไรลงไป ฉันทำร้ายพ่อของฉันเอง ฉันกลายเป็นคนเห็นแก่ตัว และอกตัญญูที่สุด ฉันได้แต่ตอบไปว่า หนูขอโทษ คิดถึงเหมือนกัน พ่อตอบกลับมาว่าให้ใจเย็นๆ ในการทำงานใครๆก็บอกว่าฉันฉลาด และเก่ง แต่เรื่องของชีวิต ฉันโง่มาก คำว่า พ่อคิดถึง มันทำให้ฉันสำนึก ในความผิดโง่ๆ ของฉัน การทำงาน การต้องต่อสู้ที่จะมีชีวิต มันอาจทำให้เราต้องเข้มแข็ง และแข็งแกร่ง แต่อย่าให้มันทำลายจิตใจของเรา ตัวตนที่แท้จริงของเรา ความผิดที่ยิ่งใหญ่ที่สุด ยิ่งกว่าการไปทำร้ายใคร คือการทำร้ายจิตใจคนที่รักเรา โดยเฉพาะพ่อแม่ ความผิดครั้งนี้ เจ็บและจำ