ตามหัวข้อเลยค่ะ เรื่องของเราก็คือ ตัวเรามีสร้อยพระที่ใส่ติดตัวมาตั้งแต่เด็กๆ สร้อยเส้นนี้เป็นสร้อยที่คุณยายให้คุณแม่ แล้วคุณแม่ก็เอามาให้เราใส่ไว้อีกทีค่ะ ประมาณว่ารุ่นสู่รุ่น เราใส่ติดตัวมาตลอด รักษาอย่างดีเพราะกลัวหาย กลัวถอดทิ้งไว้แล้วจำไม่ได้ว่าไว้ที่ไหน เพราะตัวเราเป็นคนที่ค่อนข้างขี้ลืมพอสมควรค่ะ สร้อยเส้นนี้เคยหายไปตอนเราอายุประมาณ 6-7 ขวบ ตอนนั้นเรายังเด็ก เป็นช่วงที่เรามาเยี่ยมคุณย่าที่ต่างจังหวัดในช่วงปิดเทอม ตอนนั้นหายไปแบบไม่มีร่องรอยเลยค่ะ หาเท่าไรก็หาไม่เจอ เราเลยถอดใจ คิดว่าคงไม่ได้คืนแล้ว แต่พอผ่านไปเกือบสองปี คุณย่ามาบอกว่าหาเจอค่ะ เราดีใจมากที่ได้คืน พอหลังจากนั้นก็ใส่ติดตัวมาตลอด จนอายุ 13 ช่วงที่เราขึ้นมัธยม ประมาณ ม.1 เทอม 2 ค่ะ สร้อยเส้นนี้ก็หล่นหายไปอีกครั้ง เรามั่นใจมากๆว่าหายในบ้าน เพราะเป็นช่วงปิดเทอม เราไม่ได้ออกไปไหนเลยค่ะ แต่พอหาในบ้าน หายังไงก็หาไม่เจอ ถึงขั้นรื้อของในห้องทุกซอกทุกมุมเพื่อหา แต่ก็ไม่เจอจริงๆค่ะ เราก็ถอดใจแล้ว ว่ารอบนี้คงหาไม่เจอเหมือนรอบที่แล้วแน่ๆ ฟังๆมาอาจจะไม่เข้าใจว่าเรื่องที่เล่ามันเกี่ยวกับหัวข้อตรงไหนใช่ไหมคะ ? จุดเริ่มต้นของเรื่องทั้งหมดมันอยู่ที่ตรงนี้แหละค่ะ สร้อยพระเราหายไป เราก็เลยไม่คิดจะใส่สร้อยพระอีกแล้ว เพราะกลัวทำหล่นหายไปอีก ตั้งแต่ที่เราไม่ใส่ คือไม่ได้คิดไปเองนะคะ มันเริ่มมีเรื่องแปลกๆเกิดขึ้นกับตัวเราเรื่อยๆ เรื่องแปลกๆที่ว่านี่ก็คือเรื่องเกี่ยวกับสถานที่ต่างๆที่โรงเรียนเราค่ะ เราพยายามคิดว่าเราคิดไปเอง แต่ไม่เลยค่ะ เรื่องลางบอกเหตุต่างๆ มันเกิดขึ้นเรื่อยๆกับตัวเรา เรื่องเหมือนสัมผัสได้ถึงพลังงานบางอย่างตามที่ต่างๆของโรงเรียน เราเลยไปเล่าให้แฟนที่เป็นรุ่นพี่ฟัง ก่อนหน้านี้เราไม่รู้อะไรเกี่ยวกับประวัติของโรงเรียนเลย แต่พอเราเล่าเรื่องที่เราสัมผัสได้ให้แฟนฟัง ลางต่างๆที่รู้สึกได้ แฟนบอกว่า สิ่งที่เราสัมผัสได้มันเป็นเรื่องจริง เคยเกิดเหตุการณ์แบบที่เรารู้สึกได้ขึ้นจริงๆ เราขนลุกมากค่ะ ไม่คิดว่าสิ่งที่ตัวเองสัมผัสได้มันจะเป็นเรื่องจริง หรือเป็นเพราะเราคิดมากไปเอง ควรทำยังไงดีคะ ออกห่างจากเรื่องที่เจอ ทำเป็นไปรับไม่รู้ หรือจะทำบุญช่วยเค้าดี หลายคนอาจจะไม่เชื่อเรื่องเซนส์ เเต่เรารู้สึกได้จริงๆนะคะ