โดย...ล. วิลิศมาหรา



    “น่าขำ พ่อฉันตายเพราะฝีมือเธอ แล้วลุงยังมีหน้ามาขอให้ฉันละเว้นเธอเพื่อเห็นแก่ลุงงั้นเหรอ พ่อฉันที่อยู่ในยมโลกคงยอมหรอก ฮ่า ฮ่า ฮ่า”

    ชายในชุดดำแหงนหน้าขึ้นหัวเราะเยาะหลังแค่นเสียงพูด ทันใดนั้นเขาก็ดึงปืนพก Ruger LCP ออกมาจากกระเป๋ากางเกง ยกมันชี้ปลายกระบอกปืนเล็งไปที่ร่างของชิงชิง เหลียงฉีรีบร้องห้ามเสียงหลง

    “เดวิดอย่านะ ที่เรื่องมันเป็นแบบนี้ก็เพราะ...เว่ยโลภมากเกินไป เขาถึงกับอยากผลิตทายาทอมตะโดยไม่เห็นแก่ชีวิตชิงชิง ทั้งที่เขารู้ดีว่า ถ้าหากชิงชิงคลอดลูกเธอจะต้องตาย ฉันเตือนสติเขาแล้วว่าอย่าใจร้อนให้รออีกหน่อย เราใกล้ทำสำเร็จแล้วเหลือแค่พัฒนาเซลในร่างกายชิงชิงให้ทนแสงแดดได้เท่านั้น แต่เว่ยคิดอยากรังแกชิงชิง เธอจึงต้องป้องกันตัว เธอผิดด้วยเหรอ”

    “เฮอะ ป้องกันตัวด้วยการดูดเลือดพ่อฉันซะหมดตัว”

    เดวิดแสยะยิ้มให้อีก พูดแกมประชด

    “ชิงชิงเป็นแบบนี้ก็เพราะเรานะ เดวิด”

    เหลียงฉีแม้รู้นิสัยบุตรชายของเพื่อนดีว่าโลภมาก แต่เขายังอยากต่อรองดู อดีตหัวหน้าสถาบันวิจัยสุดประหลาดอยากให้เรื่องตรงนี้จบลงโดยเร็ว เพราะยังมีภารกิจติดตามเหยื่อคมเขี้ยวที่หลุดรอดหนีไปได้คนนั้น ซึ่งเขากับชิงชิงต้องรีบหาตัวให้พบและเร่งกำจัดทิ้งทันที ก่อนเจ้าคนเร่ร่อนจะนำเรื่องสยองเหล่านี้ไปบอกใคร...และที่สำคัญ ก่อนที่มันจะทันกลายร่าง!

    “เราพาชิงชิงออกมาจากหมู่บ้านที่เธออาศัยอยู่อย่างสงบ ความจริงฉันตั้งใจแค่อยากพาชิงชิงมาวิเคราะห์หาสาเหตุที่ทำให้เธออายุยืนเท่านั้น แต่พ่อนายเองที่รบเร้าอยากสกัดเอาสเตมเซลของเธอใส่เข้าไปในตัวพวกเรา เพราะหวังมีชวิตยืนยาวแบบเธอ แต่ทำเลยเถิดจนชิงชิงต้องกลายมีสภาพแบบนี้ นายจำไม่ได้หรือไง”

    สมานหรือเหลียงฉีพยายามพูดเกลี้ยกล่อมอดีตผู้ช่วยของเขา เดวิดทำทีหยุดคิด ดวงตาเรียวหรี่เล็กลงซ่อนงำประกายชั่วร้ายเอาไว้ หนุ่มชาวจีนเม้มริมฝีปาก เอามือลูบคางตัวเองคล้ายคล้อยตาม

    “เอาล่ะ ฉันจะเห็นแก่ลุง จะปล่อยชิงชิงไปก็ได้ เชิญลุงนำเธอไปพัฒนามนุษย์สายพันธุ์นรกของลุงต่อ แต่เพชรเม็ดนั้นต้องเป็นของฉัน ถ้างั้นก็จงมอบเพชรนั่นมาให้ฉันเดี๋ยวนี้เลย”

    “แกพูดเอาแต่ได้ ถ้าฉันให้เพชรแกไปแล้ว มีอะไรมารับประกันว่าแกจะยอมรามือไม่ติดตามมารบกวนพวกเราอีก”

    ชายชราแกล้งถามเพื่อรอจังหวะ ขณะที่พูด เหลียงฉีลอบส่งสายตาไปทางเด็กสาวที่ยืนอยู่อีกฟากของห้อง พลอยหรือชิงชิงสบตาเขา คนทั้งสองราวสื่อสารกันเข้าใจ พลอยพยักหน้าน้อย ๆ  

    “ไม่มี...ลุงจำเป็นต้องเชื่อใจฉัน”

    เดวิดยักไหล่ ทำท่ากางแขนออกทั้งสองข้าง ก่อนกลับมาเล็งปืนไปที่ร่างสาวน้อยใหม่

    “ลุงจะกลัวอะไร...อาวุธสังหารชั้นเยี่ยมอยู่ในมือลุงแล้วนี่ สั่งเธอให้กัดฉันสิ ฮ่า ฮ่า”

    อดีตผู้ช่วยของเขาอ้าปากหัวเราะอย่างเป็นต่อ

    “พูดก็พูดเถอะ นี่ถ้าลุงได้กำรี้กำไรจากการขายเธอให้แก่กองทัพใดกองทัพหนึ่ง ฉันหวังว่าลุงคงไม่ลืมหลานชายคนนี้นะ อย่างน้อย ๆ เราก็เคยหนีตายมาด้วยกันนี่ จริงไหมลุงฉี”

     “เพชรไม่ได้อยู่ที่นี่ ฉันเก็บมันไว้ในที่ปลอดภัย”

    เหลียงฉีปฏิเสธเสียงห้วน รู้สึกเกลียดชังชายตรงหน้าขึ้นมาจับใจ ที่เขาจำต้องพาชิงชิงหนีมาจนถึงขนาดต้องยอมวางแผนระเบิดสถาบันวิจัยที่ตัวเองเป็นหัวหน้าทิ้ง ก็เพราะสองพ่อลูกอดีตเพื่อนร่วมงานมีจิตใจเหี้ยมโหดผิดมนุษย์นี่เอง



    เมื่อสี่สิบปีก่อน หลังจากเหลียงฉีและหลี่เว่ยพลัดหลงเข้าไปในหมู่บ้านประหลาดและสามารถเกลี้ยกล่อม พาตัวสาวน้อยมหัศจรรย์มายังสถาบันวิจัยแห่งนี้ได้ ตลอดเวลาที่อาศัยอยู่ในสถาบันวิจัย ชิงชิงหลงเชื่อว่าเหลียงฉีและหลี่เว่ยเป็นมิตร หญิงสาวให้ความไว้วางใจคนทั้งคู่อย่างสูง

    จากความใกล้ชิดและการดูแลเอาใจใส่อย่างดีของเหลียงฉีที่มีให้ ในที่สุดหญิงสาวผู้มีชีวิตเป็นอมตะกับหัวหน้าสถาบันวิจัยเผ่าพันธุ์มนุษย์ประหลาดก็พัฒนาความสัมพันธ์จนลึกซึ้ง คนทั้งคู่รักกัน ทว่าความรักของพวกเขาเกิดขึ้นท่ามกลางสายตาริษยาของหลี่เว่ยที่แต่งงานไปแล้ว แต่แอบหมายปองชิงชิงอยู่เงียบ ๆ ซึ่งเรื่องนี้เหลียงฉีกับชิงชิงไม่รู้ตัวมาก่อน ความปรารถนาของหลี่เว่ยมีทั้งอยากครอบครองเรือนร่างอาบเสน่ห์และอยากหาประโยชน์จากความมหัศจรรย์ของเซลภายในร่างกายเธอ

         ในเวลาต่อมาชิงชิงยังไว้ใจ เผยความลับเรื่องเพชรล้ำค่าประจำตระกูลกับถุงบรรจุเพชรเม็ดเล็ก ๆ กว่าสิบเม็ด ซึ่งเป็นสมบัติของบรรพบุรุษที่บิดาเธอนำมันติดตัวมาด้วยให้เหลียงฉีรู้

    ธิดาหมอหลวงราชสำนักฉินเล่าให้เหลียงฉีฟังว่า ยาอายุวัฒนะที่พ่อเธอพบนั้นคือลูกท้อหมื่นปี ซึ่งมันเคยถูกร่ำลือมานานว่าเป็นยาวิเศษของเซียน มันซ่อนตัวอยู่ในปล่องภูเขาไฟบนหมู่เกาะชวา มีลักษณะเป็นก้อนสีแดงระเรื่อคล้ายลูกท้อขนาดเท่าไข่ไก่ เมื่อเรือใกล้อับปางลง บิดาได้ขอร้องให้เธอกินมันเข้าไป ลูกท้อหมื่นปีมีรสเย็นซ่านซ่าเมื่อกินเข้าไปแล้วเธอรู้สึกแข็งแรงสดชื่นมาก แต่บิดาของชิงชิงกำชับเอาไว้ว่า ถ้าผู้กินเข้าไปเป็นหญิงจะให้กำเนิดทารกไม่ได้เพราะระบบฮอร์โมนจากการตั้งครรภ์จะทำลายความเป็นอมตะให้สิ้นสุดลงทันที

     วันเวลาผ่านไป เหลียงฉีอายุเพิ่มขึ้นทุกปี แต่ชิงชิงยังคงเป็นสาวน้อยแสนสวย เหลียงฉีเฝ้ามองดูคนรักด้วยความเสียดายและห่วงใย เขาอยากเป็นอมตะอยู่เคียงคู่หญิงคนรักไปตราบชั่วกาลนาน และนี่คือสาเหตุที่ทำให้เหลียงฉีตกลงยอมทำตามคำแนะนำของหลี่เว่ย ที่จะนำเซลของชิงชิงมาวิจัยดู เพื่อสกัดเอาสเตมเซลอมตะของเธอมาใส่ให้ตัวเองและเหลียงฉี

    แต่ตลอดเวลาที่ทำการทดลอง หลี่เว่ยยังแอบลักลอบกระทำการชั่วร้ายบางอย่างกับชิงชิงด้วย เขาพยายามเปลี่ยนแปลงหญิงสาวให้กลายเป็นมนุษย์ครึ่งสัตว์ที่กระหายเลือดและมีพละกำลังมหาศาล ดอกเตอร์โฉดเอาใส่สเตมเซลของสิ่งมีชีวิตลึกลับดุร้ายอย่างมนุษย์หมาป่าและค้างคาวแวมไพร์ที่กินเลือดเป็นอาหาร ซึ่งสถาบันเก็บตัวอย่างมาจากสายพันธุ์ประหลาดทั่วทุกมุมโลก แอบใส่เข้าไปในร่างของชิงชิง เนื่องจากหลี่เว่ยค้นพบว่า เซลของชิงชิงเข้าได้กับทั้งไลแคนและแวมไพร์

         หลี่เว่ยมีจุดประสงค์ร้ายกาจเพื่อใช้เตมเซลของเธอนำไปผลิตมนุษย์กลายพันธุ์ที่สะสวยมีเสน่ห์ทางเพศรุนแรง อายุยืนและแข็งแกร่งทรหด อีกทั้งยังโหดร้ายกระหายเลือด แต่สามารถควบคุมได้ด้วยชิพควบคุมที่ฝังเอาไว้ตรงท้ายทอย หากเขาทดลองเป็นผลสำเร็จ หลี่เว่ยคิดนำชิงชิงไปขายให้แก่กองทัพชาติมหาอำนาจชาติใดชาติหนึ่ง เพื่อพัฒนาเป็นอาวุธสังหารที่ทรงพลังที่สุดของกองทัพ

นั่นก็คือ ทหารไลแคนแวมไพร์!!!

    ทันทีที่เริ่มต้นทำการทดลอง หญิงสาวผู้น่าสงสารก็หมดอิสรภาพ ทุกอิริยาบถของเธอถูกสังเกตการณ์จากเจ้าหน้าที่ของสถาบันตลอดเวลา ชิงชิงต้องอาศัยอยู่แต่ในห้องทดลองที่มีกระจกใสรอบด้านและไม่เคยออกสู่โลกภายนอกได้อีกเลย เพราะหลังจากเธอได้รับเซลของแวมไพร์ หญิงสาวก็มีอาการแพ้แสงแดดรุนแรงจนออกสู่ที่แจ้งซึ่งมีแสงสว่างจ้ามาก ๆ ไม่ได้ มิเช่นนั้น ผิวอันอ่อนนุ่มของเธอจะเป็นผื่นแดงก่อนลอกออกเป็นแผ่น และมันทำให้เธอเจ็บปวดแสนสาหัส

         ภาพทุกข์ทรมานจากถูกกักขังและอาการทุรนทุรายเพราะความกระหายโลหิตของชิงชิงทำให้เหลียงฉีเจ็บปวดในใจอย่างที่สุด เขาสำนึกผิดที่เป็นคนพรากเธอมาจากหมู่บ้านอันสงบสุข พาเธอให้ต้องมาเผชิญกับชะตากรรมสยดสยองด้วยความรู้เท่าไม่ถึงการณ์

     เหลียงฉีคิดจะหยุดการทดลอง แต่เขาถูกสองพ่อลูกขู่ว่าจะเปิดโปงสิ่งที่ทั้งหมดร่วมมือกันทำ ซึ่งผลลัพธ์ของมันหนักหนาเกินรับไหว ไหนจะต้องปกปิดอาการผิดธรรมชาติของชิงชิงไว้เป็นความลับอีกต่างหาก

    ดังนั้น เหลียงฉีจึงหมดทางเลือก ชายหนุ่มแสร้งเห็นดีด้วยกับโครงการผลิตทหารไลแคนแวมไพร์ของหลี่เว่ยกับหลี่จิ้ง ที่รวมหัวกันคิดลักลอบนำชิงชิงหลบหนีออกจากสถาบันแห่งนี้ไปยังสถานวิจัยลับแห่งอื่น เนื่องจากเกรงกลัวความผิดที่ลักลอบทำการวิจัยผลิตไลแคนแวมไพร์ และตั้งเป้าหมายจะนำเธอไปขายให้องค์กรผลิตอาวุธสงคราม

    ในคืนก่อนถึงวันหลบหนี หลี่เว่ยซึ่งหมายตาสาวน้อยมานานก็เข้าไปล่วงเกินชิงชิงถึงในห้องควบคุม กว่าเหลียงฉีและเดวิดจะเข้ามาพบก็สายไปแล้ว หลี่เว่ยนอนตายตัวซีดอยู่เบื้องหน้าชิงชิงที่มีโลหิตแดงฉานเปรอะเปื้อนริมฝีปาก

     เนื่องจากถูกความโลภบังตา หลี่จิ้งจำต้องหักห้ามความเสียใจเรื่องพ่อถูกฆ่าตายจากฝีมือแวมไพร์สาว เขาตัดสินใจทำตามแผนเดิมที่วางไว้ คือช่วยเหลียงฉีวางระเบิดสถาบันวิจัยของตัวเองเพื่อกลบเกลื่อนหลักฐานและร่องรอยการหลบหนี

    คนทั้งสามปลอมตัวหนีออกจากอินโดนีเซียทางเรือมุ่งหน้ามาไทย จัดการแบ่งเพชรของชิงชิงและเงินสดของสถาบัน แต่ระหว่างทางที่หลบหนี เหลียงฉีวางยาพิษหลี่จิ้งก่อนโยนร่างทิ้งลงทะเล เหลียงฉีไม่รู้ว่าหลี่จิ้งเป็นมนุษย์กลายพันธุ์จากการฉีดสเตมเซลนักรบนอร์ดิกหรือ เบอร์เซอร์เกอร์ที่มีอยู่ในครอบครองของสถาบันวิจัยให้ตัวเอง ซึ่งมันได้ทำให้เขาสามารถกลายร่างเป็นกึ่งมนุษย์กึ่งสัตว์ร้ายอย่าง หมี หรือหมาป่าได้ หลี่จิ้งสามารถกลายร่างเป็นสัตว์ร้าย เขานึกเสียดายที่เซลของเขาเข้ากันไม่ได้กับแวมไพร์!!!

      แต่เพียงเท่านี้ก็เกินพอให้เขารอดชีวิตมาได้และออกตามไล่ล่าเหลียงฉีกับชิงชิงทันที

    “’งั้นก็เสียใจด้วย ถ้าไม่ได้เพชร ฉันก็ไม่ปล่อยชิงชิงให้หลุดมือไปแน่ และถ้าไม่มีลุง แม่สาวคนนี้คงต้องแย่หน่อยนะ เพราะฉันไม่ใช่คนใจดีที่เที่ยวไปปาดคอคนเอาเลือดมาให้เธอกินเหมือนลุง...ลาก่อนลุงฉี”

    เดวิดเบนปากกระบอกปืนจากร่างชิงชิงกลับมายังร่างชราของเหลียงฉี แต่พริบตานั้น เงาดำสายหนึ่งพุ่งวาบผ่านหน้าเขาไป ก่อนกระโจนออกทางช่องหน้าต่าง มันรวดเร็วเสียจนสายตามองตามไม่ทัน

         ที่แท้เหลียงฉีก็ฉีดสเตมเซลมนุษย์หมาป่าให้ตัวเองเช่นเดียวกับอดีตผู้ช่วยงานวิจัยของเขา หลี่จิ้งลั่นไกตามทันควัน

...เปรี้ยง...

         เขาทันระเบิดกระสุนได้เพียงนัดเดียว ฉับพลัน อีกร่างที่อยู่ด้านหลังของเขาก็พุ่งเข้าใส่

          ...กี๊กกกกกกกส์..

        เสียงร้องแหลมเล็กและกรงเล็บแหลมคมฟาดเข้าใส่ข้อมือข้างที่กำปืนอยู่ของชายชุดดำทำให้เขาผงะ เลือดสด ๆ พุ่งกระฉูดตามรอยเล็บทันที เดวิดปล่อยปืนให้หลุดจากมือ ครั้นตั้งตัวได้ชายชุดดำก็คำรามลั่น เขาหันขวับมาหาเจ้าของกรงเล็บมรณะ ทว่าทันใดนั้นร่างเด็กสาวก็ทะยานขึ้นสู่หลังคาตึก เพียงสะกิดปลายเท้าอีกครั้ง ร่างเธอก็กระโจนลงจากหลังคาตึก หายลับไปกับความมืดทันที

(โปรดติดตามตอนต่อไป)