เราไม่เคยเขียนกระทู้เลย หากผิดพลาดยังไง ติชมได้นะ
      เรื่องที่เราจะเล่าต่อไปนี้ มันเป็นเรื่องการเรียนของเราเอง
       เริ่มจากประถม เราเป็นคนที่เรียนไม่ค่อยเก่ง ยิ่งตอน ป.5 เรียกได้ว่าเป็นจุดที่ต่ำที่สุดของการเรียน เพราะเราโดดเรียนเลยทำให้ผลการเรียนแย่มาก พอขึ้น ม.1 เราก็เริ่มมีความรู้สึกว่าต้องขยันขึ้นเรื่อยๆ จนทำให้เราสอบที่ 1 เป็นครั้งแรกในชีวิต เราไม่ได้เป็นคนที่ฉลาดหรืออะไร แต่เราเป็นคนที่ขยันทำงาน แล้วยิ่งงานโปรเจคใหญ่ๆ เรายิ่งชอบและไม่เคยสนใจงานอื่นๆเลย
       หารู้ไม่ การที่เราได้ที่ 1 นี่เป็นจุดเริ่มต้นของหายนะ ก็คือ พอเราได้ที่ 1 เราก้ทะนงตัว คิดว่าตัวเองเก่ง แล้วยิ่งบวกกับที่เราเป็นหัวหน้าห้องด้วย ทำให้เราดูถูกคนอื่นไว้เยอะ เราเห็นเพื่อนทุกคนเป็นคู่แข่งที่เราจะเอาชนะให้ได้ แล้วช่วงนั้นเราก็มีอิทธิพลในห้องเป็นอย่างมากเพราะ เราเป็นหัวหน้าห้อง อาจารย์ให้ท้าย ก็เลยกลายเป็นคนที่มีความมั่นใจในตัวเองสูง ทุ่มเทกับการทำงานหนัก เพื่อให้ทุกคนยอมรับ ก็อย่างที่บอกเพราะว่าเราเคยอยู่จุดที่ต่ำที่สุดมาแล้ว และเราก็จะไม่กลับลงไปจุดๆนั้นอีก
       พอขึ้น ม.2 เพื่อนที่เราดูถูกไว้กลับกลายมาเป็นที่ 1 แทนเรา ตอนนั้นเราโกรธ เราเสียใจมาก แล้วยิ่งเราไปดูถูกเขาไว้เยอะ ยิ่งทำให้เราร้องไห้หนักเข้าไปอีก เราร้องไห้ประมาณ 3 วัน แล้วเราก็คิดได้ว่าเราจะไม่ยอมกลับไปจุดที่ต่ำที่สุดอีกแล้ว เราจึงหยุด และสัญญากับตัวเองว่าเราจะเข้มแข็งและเราก็จะไม่ร้องไห้กับเรื่องแค่นี้ เราจึงฮึดสู้อีกครั้ง
       แล้วการเข้าสู่ ม.3 ก็มีการเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้น คือทางโรงเรียนเขาจะคัดผู้ที่มีเกรดเฉลี่ยสูง 45 คนของสายชั้น มารวมไว้ห้องเดียว เราก็เริ่มคิดแล้วว่าถ้ารวมคนเก่งๆไว้แบบนี้ห้องเรียนต้องเหมือนสงครามแน่ๆ การเรียนต้องแก่งแย่งชิงดีกันแน่ๆ แต่พอเข้ามาเรียนจริงเราได้เจอแต่เพื่อนดีๆ เพื่อนที่พร้องจะยิ้ม หัวเราะ และร้องไห้ไปด้วยกัน บางคนบอกว่าเราเป็นคนกร้าวร้าว แต่ที่แท้แล้วเราไม่ได้กร้าวร้าว เราแค่เป็นคนที่มันใจในตัวเองสูง พูดตรง คิดอะไรก็พูดแบบนั้น ตั้งแต่มาเจอเพื่อนที่ห้องใหม่นิสัยเราก็เปลี่ยนไป เรากลายเป็นคนที่ยอมรับฟังความคิดเห็นของคนอื่นมากขึ้น ไม่พูดตรงเหมือนเมื่อก่อน แต่เราก็ยังทุ่มเทเวลากับโปรเจคใหญ่ๆเหมือนเดิม ทำให้เราไม่มีเวลาทำงานอย่างอื่นเลย เพื่อนบางคนบอกว่าเราแบ่งเวลาไม่เป็นนะ แต่ถ้ามองอีกมุมนึงก็คือ เราเคยอยู่จุดที่ต่ำที่สุดมาแล้ว แล้วเราก็ได้สัญญากัยตัวเองว่าเราจะไม่กลับไปจุดๆนั้นอีก เราเลยทุ่มเทงานโปรเจคใหญ่ๆ จนไม่หลับไม่นอน และไม่มีเวลาไปทำงานวิชาอื่นเลย เพื่อนคนนึง ซึ่งเขาก็คงหวังดีกับเราแหละ อยากให้เราสนใจการเรียนบ้าง เลยมาบอกกับเราว่า เราควรแบ่งเวลาให้เป็นให้สนใจในการเรียน สนใจในความรู้บ้าง เราก็บอกกับเขากลับไปว่า ถ้าเราไม่ทำใครจะทำ นายไม่รู้หรอกว่าเราผ่านอะไรมาบ้าง แล้วเพื่อนคนนั้นเขาก็เลยบอกเราว่า ทำไมเราทำได้ ทำไมเราทำงานโปรเจคใหญ่ๆได้โดยที่ งานของเราก็เสร็จ มันเลยทำให้เรากับไปคิดว่าขึ้น ม.4 นี้เราต้องเปลี่ยนแปลงตัวเอง เราต้องสนใจการเรียนให้มากขึ้น เราขอสัญญากับเพื่อนที่กำลังอ่านอยู่ในตอนนี้ว่า เราจะขยันให้มากกว่านี้ เราจะตั้งใจเรียนให้มากกว่านี้ เราสัญญานะ เราขอบคุณสำหรับทุกสิ่งทุกอย่างที่เพื่อนทุกคนให้เรา ทั้งมิตรภาพและความทรงจำดีๆ แล้วเราก็ต้องขอโทษสำหรับทุกสิ่งทุกอย่างที่เราทำอะไรก็ตามที่ทำให้เพื่อนทุกคนไม่พอใจ

                               - ขอบคุณสำหรับทุกอย่างนะ

                               - ขอโทษสำหรับทุกอย่างนะ