สวัสดีค่ะ ล็อกอินนี้เป็นอันที่สมัครไว้นานแล้ว และนำมาใช้เพื่อการนี้โดยเฉพาะ ช่วงนี้ว่างๆก็แค่อยากจะแชร์เรื่องราวโง่ๆในชีวิตตัวเองที่เพิ่งผ่านมาสดๆร้อนๆ ให้ทุกคนได้อ่าน เรามีล็อกอินส่วนตัวอยู่แล้วแต่เราไม่อยากให้รู้ว่าเราเป็นใครเพราะเรื่องที่เราจะเล่ามันก็ไม่ใช่เรื่องที่ดีอะไรนักหนา


ย้อนไปเมื่อประมาณช่วง  5-6  ปีที่แล้ว


                 แนะนำตัวก่อนนะคะ เราขอแทนตัวเองว่า เนิร์ส  (ไม่ใช่ชื่อจริงๆนะ) ตัวเนิร์สเป็นคนที่จัดว่าหน้าตาไม่ได้ขี้เหร่อะไร ไม่ว่าจะนางนพมาศ ดรัมเมเยอร์ ลีดเดอร์  เนิร์สผ่านมาหมด ด้วยความที่เนิร์สเป็นเด็กกิจกรรมและเรียนดีเลยทำให้เนิร์สมีชื่อเสียงมีคนรู้จักภายในโรงเรียนอยู่พอสมควร เนิร์สค่อนข้างเป็นที่สนใจของผช. แต่ว่าด้วยความที่เนิร์สเป็นเด็กเรียน เนิร์สเลยไม่ได้สนใจว่าจะมีใครมาสนใจเนิร์สแล้วเนิร์สก็ไม่เคยคิดที่จะมีแฟน เนิร์สมาโรงเรียนเพื่อเรียนหนังสือแล้วก็ทำกิจกรรมบ้างเวลาอาจารย์ขอให้ทำ ทุกครั้งที่มีกิจกรรมอะไรก็แล้วแต่ เนิร์สไม่เคยทำมันด้วยความสมัครใจหรืออยากจะทำมันด้วยตัวเองเลยสักครั้ง ไม่รุ่นพี่ก็อาจารย์ที่เป็นคนขอให้ช่วยๆเขาหน่อย เนิร์สเลยปฏิเสธไม่ได้  นิสัยส่วนตัวเนิร์ส เนิร์สเป็นคนที่ขาดความมั่นใจในตัวเองและเป็นคนที่ Sensitive มากๆ ชอบคิดมากอยู่ตลอดเวลา เก็บโน่นนี่มาคิดได้ตลอด แถมเข้าสังคมไม่เก่ง ไม่ชอบการถูกจ้องมองแล้วจับตาหรือทำตัวเด่นๆให้คนมาสนใจ เนิร์สไม่ชอบเวลาที่ต้องเดินผ่านกลุ่มผช. ทุกครั้งเนิร์สจะเดินอ้อมตลอด เพราะว่าเขาจะชอบแซว เนิร์สอึดอัด


                อย่างที่บอกว่าเนิร์สเป็นเด็กเรียน ในหัวเนิร์สมันมีแต่ความคิดที่ว่าจะทำยังไงดีให้เนิร์สรักษาอันดับ 1 ไว้ได้ แล้วที่บ้านเนิร์สก็ตีกรอบเนิร์สมากๆมารับมาส่งตลอดเรียกได้ว่าคุมเข้ม มันเลยทำให้เนิร์สยิ่งไม่มีสังคมเข้าไปใหญ่เรียกได้ว่านอกจากคนในครอบครัวเนิร์ส เนิร์สก็ไม่มีใครเลย อ่านๆไปแล้วชีวิตเนิร์สมันน่าเบื่อใช่ป้ะ ? ใช่มันน่าเบื่อมาก มากๆ เลยแหละ  


                ชีวิตเนิร์สมันก็เป็นอย่างนั้นมาตลอดช่วง ม.ต้น เนิร์สเรียนแล้วก็เรียนแล้วก็เรียน จนเนิร์สขึ้น ม.ปลาย ตอนนั้นเป็นช่วงที่เปิดเทอมไปได้เดือนกว่าๆ อาจารย์พาเด็กที่ย้ายมาใหม่กลางคันมาแนะนำตัวหน้าชั้นเรียน เพื่อนๆในห้องฮือฮากันใหญ่โดยเฉพาะพวกผช. เธอเป็นเด็กผญ. หน้าเธอเด่นมาแต่ไกล คิ้ว ตา จมูก ปาก รวมๆแล้วคำเดียวเลย สวย แล้วเธอก็แนะนำตัว (เอาเป็นว่าชื่อ ไบร์ท) พอไบร์ทแนะนำตัวเสร็จอาจารย์ก็บอกเดินเข้าไปเลือกที่นั่ง แค่ไบร์ทเดินฝ่าวงล้อมเข้ามาเลือกที่นั่งเพื่อนในห้องนี่มองตามกันเป็นแถบ อ่านถึงตรงนี้อาจจะคิดว่าไบร์ทมันต้องมานั่งกับเนิร์สเหมือนในละครใช่ป้ะแต่เปล่า ไม่ใช่ มันเลือกนั่งที่เดี่ยวๆไม่มีใครเลย แล้วไบร์ทก็นั่งตรงนั้นจัดของเสร็จไบร์ทก็หยิบหนังสือขึ้นมาอ่านคือ หยิ่ง ตอนนั้นเหมือนกับมันกำลังแผ่รังสีออกมาว่าอย่ายุ่งกับมันนะยังไงยังงั้น แทนที่จะเป็นอย่างนั้นแต่เปล่าเลย เพื่อนๆในห้องรุมสนใจไบร์ท เข้าไปคุยกับไบร์ท ไบร์ทก็ไม่ได้หยิ่งอะไรอย่างที่คาดไว้ ไบร์ทคุยกับเพื่อนปกติ ปกติมาก มากถึงมากที่สุด ไม่เกร็งไม่อะไรเลย พอคุยแล้วไบร์ทดูเป็นคนสดใส ร่าเริง คุยเก่ง ตรงข้ามกับเบ้าหน้าที่โคตรจะหยิ่งมากๆ ไบร์ทคุย เล่นมุข แบบเป็นธรรมชาติมาก ไม่รู้มันเล่นอะไร จำได้ว่าเพื่อนๆขำกันใหญ่ งงเหมือนกันว่ามันเล่นอะไร เข้าไม่ถึง  ไปๆมาๆไม่กี่ชม.ไบร์ทสนิทกับเพื่อนในห้องอย่างกับรู้จักกันมาตั้งแต่ชาติปางก่อน นี่แค่มาเรียนวันแรกก็ได้ใจเพื่อนๆทั้งห้องไปอย่างท่วมท้นทั้งเรื่องหน้าตาหรือนิสัย ตอนนั้นเนิร์สก็คิดในใจว่าเก่งเนอะ


                 พอพักทานข้าว ไบร์ทก็ลงไปทานกับเพื่อนๆ ไม่ได้แยกไปนั่งคนเดียว มีแต่เนิร์สนี่แหละที่แยกไปนั่งคนเดียว เนิร์สที่เป็นแบบนั้นมันเป็นมาตลอด ไม่ได้รู้สึกว่ามันโดดเดี่ยวอะไรมากมายและไม่ใช่ว่าเพื่อนคนอื่นเขาไม่คบเนิร์ส แต่มันผิดที่ตัวเนิร์สเอง เนิร์สก็แค่รู้สึกว่าไม่ค่อยอินกับเรื่องที่พวกเพื่อนๆมันคุยกันก็แค่นั้น เนิร์สอยู่ด้วย คุยด้วย แล้วอึดอัดก็เลยแยกออกมา ตอนนั้นความรู้สึกเดียวที่เนิร์สมีต่อไบร์ทคือ อิจฉา  เนิร์สอยากเป็นแบบนั้นบ้างแต่ไม่รู้ว่าจะต้องทำไงเหมือนกัน เนิร์สรู้ว่าคนเราไม่เหมือนกัน ไบร์ทเก่งเรื่องนั้นเรื่องที่เนิร์สไม่เก่งแต่ตัวเนิร์สเองก็มีเรื่องที่ไบร์ทสู้เนิร์สไม่ได้เหมือนกัน  ใช่ เรื่องเรียนไง


                 ตอนแรกเนิร์สคิดแบบนั้น แต่พอผลสอบปลายภาคเทอม 1 ออกก็ต้องเปลี่ยนความคิดทันที ไบร์ททำได้ดีกว่าเนิร์ส ทั้งๆที่ปกติเห็นเดี๋ยวไปเที่ยวเดี๋ยวร้องเกะ ดูไม่น่าใช่คนที่จะสนใจเรียนเท่าไหร่ เนิร์สคิดงั้น แต่พอผลการเรียนออกมาก็ยอมรับเลยว่าเงิบ รู้สึกแย่มากๆ เหมือนว่าเนิร์สที่โคตรทุ่มวิ่งอย่างสุดแรงแต่สู้ไบร์ทที่เพียงแค่กระดิกนิ้วไม่ได้ ที่ผ่านมาปกติคนที่ได้ที่ 1 แล้วคะแนนนำแบบสูงลิ่วคือเนิร์ส เรื่องเรียนคือเรื่องเดียวที่เนิร์สเก่งและมั่นใจออกมาจากความรู้สึกข้างในจริงๆ เพื่อนในห้องเขาไว้วางใจเนิร์สนะ ไม่ว่าจะขอลอก ขอให้ช่วยสอน พวกเขาก็จะขอให้เนิร์สช่วย แต่พอผลออกมา ไบร์ททำออกมาได้ดีกว่าเนิร์ส เนิร์สรู้สึกเหมือนเนิร์สเป็นหมาหัวเน่าเป็นหมาหัวเน่าไม่พอแถมตกกระป๋องอีก โคตรแย่...


                เทอม 1 ผ่านไป เนิร์สกับไบร์ทถึงไม่ได้สนิทกันเป็นการส่วนตัวหรืออาจแทบไม่เคยคุยกันเลยด้วยซ้ำ แต่ก็พอจะรู้นิสัยไบร์ทแล้วว่าเป็นยังไง ไบร์ทเป็นคนที่จัดว่าคนละขั้วกับเนิร์สเลย ทุกสิ่งทุกอย่างที่ไบร์ททำเหมือนไบร์ทมีเวทมนตร์  ไบร์ททำมันออกมาได้ดีหมด มีความมั่นใจในตัวเองสูง  ไม่แคร์ใคร ไม่คิดอะไรให้มันมากมาย อยากทำก็ทำ ไม่อยากทำใครก็มาบังคับไม่ได้ ไบร์ทเป็นแบบนั้น


                พอเข้าเทอม 2 เนิร์สรู้แล้วแหละว่าไบร์ทมันเป็นคู่แข่งเนิร์ส ตอนนี้เนิร์สมีคู่แข่งละ จากที่ทุ่มให้เรื่องนี้อยู่แล้วกลายเป็นว่าตอนนี้เนิร์สโคตรทุ่มเข้าไปอีก พอเริ่มเข้าเทอมสอง กิจกรรมโรงเรียนกีฬาสีก็เริ่มเข้ามา แต่ปีนี้มันไม่เหมือนทุกปี ปีนี้เนิร์สปฏิเสธหมดทุกอย่าง จะดรัม จะลีด จะถือป้าย เนิร์สไม่ทำ ยังไงเทอมนี้ก็อยากชนะไบร์ท แต่ไบร์ทเป็นมนุษย์ที่ทำให้เนิร์สผิดคาดและคาดไม่ถึงได้ตั้งแต่วันแรกที่เนิร์สรู้จักไบร์ท นางเข้ามาแค่เทอมเดียวก็ฉีกหน้ารุ่นพี่คว้าดรัมเมเยอร์ไม้หนึ่งของโรงเรียนไปครอง ด้วยความที่ไบร์ทหน้าสวยตัวสูง หุ่นดี ก็คงไม่ยากเท่าไหร่แต่แปลกใจคือมันไม่กลัวรุ่นพี่เขม่นบ้างหรือไงนะ


                พองานกีฬาสีผ่านไป 14 กุมภา วันวาเลนไทน์ก็เข้ามา นาทีนี้คงไม่มีใครฮอตกว่าไบร์ทแล้วแหละ ผช.หลายคนรุมจีบมานานแสนนานแต่เป็นที่รู้กันว่าไบร์ทไม่ชายตาแลใครเลย เนิร์สไม่แปลกใจนะเพราะตอนนั้นคิดไปว่าแค่ส่วนนี้แหละมั้งที่ไบร์ทกับเนิร์สเหมือนกัน วันนั้นทั้งเนิร์สและไบร์ทได้รับของขวัญวาเลนไทน์เหมือนกัน และมันเหมือนเป็นธรรมเนียมที่เนิร์สคิดว่ามันน่าจะมีทุกโรงเรียนหรือเปล่า ที่เพื่อนในห้องจะต้องติดหัวใจแบบเล่นๆให้กันเองอะไรแบบนั้น แต่น่าเศร้าหรือทำตัวเองก็ไม่รู้เหมือนกัน ไม่มีเพื่อนคนไหนมาติดหัวใจให้เนิร์สสักคน  จนเลิกเรียนกลับบ้าน วันนั้นมีเพื่อนคนนึงขอแลกเวรกับเนิร์ส เนิร์สก็เลยอยู่ทำเวรกว่าจะได้กลับบ้านก็เย็นมากแล้ว แล้วปกติป๊าจะมารับเนิร์สทุกวันแต่ยกเว้นวันที่เนิร์สเป็นเวร ป๊าให้กลับเอง เนิร์สก็เลยบอกป๊าว่าเนิร์สแลกเวรกับเพื่อนนะ วันนั้นเนิร์สเป็นคนสุดท้ายที่อยู่ทำเวร พอทำเสร็จเนิร์สก็ลงมาจากอาคารเรียน ตอนนั้นโรงเรียนเงียบมากเพราะว่ามันเย็นมากเด็กนร.ก็เลยทยอยกันกลับไปหมด


               เนิร์สก็เดินออกไปถึงหน้าประตูโรงเรียน เนิร์สเจอไบร์ทนั่งอยู่ตรงฟุตบาทหน้าโรงเรียนข้างตัวมีกล่องของขวัญกล่องช๊อกโกแลตและดอกกุหลาบวางอยู่ พอไบร์ทเห็นเนิร์ส ไบร์ทลุกขึ้น ภาพเด็กผญ.คนนึงในชุดนักเรียนเสื้อเต็มไปด้วยสติ๊กเกอร์รูปหัวใจติดเต็มตัวไปหมด กำลังเดินเข้ามาหาเนิร์ส ไบร์ทเพ่งมองเนิร์ส


ไบร์ท : เนิร์ส ทำไมเสื้อเกลี้ยงจัง แกะออกหมดแล้วอ่อ หัวใจที่พวกเพื่อนติดให้อ่ะ

คำถามตอนนั้นของไบร์ทโคตรแทงใจคนที่ไม่มีเพื่อนสนใจอย่างเนิร์สจริงๆ

เนิร์ส : เปล่า ตรงข้ามเลยอ่ะดิ ไม่มีใครติดให้

ตอนนั้นรู้สึกเหงาหม่นหมองมากกับคำตอบของตัวเอง ไบร์ทมองหน้าเนิร์สแล้วขมวดคิ้ว ไบร์ทแกะสติกเกอร์ที่ติดอยู่ที่เสื้อตัวเองมาแปะให้เนิร์ส

ไบร์ท : อ่ะนี่...ทีนี้ก็ไม่เหงาแล้วนะ

คำพูดไบร์ทตอนนั้นมันมีความหมายลึกซึ้งอะไรหรือเปล่า ? หรือว่าไม่มีอะไรลึกซึ้ง

เนิร์สขอบคุณไบร์ทแล้วก็ถามว่าทำไมยังไม่กลับบ้านตามมารยาทไป

ไบร์ท : วันนี้วันวาเลนไทน์ ใช่ป้ะล่ะ ?

เนิร์สก็งงว่ามันจะถามทำไมทั้งที่มันก็รู้

เนิร์ส : อื้มๆ ใช่ไง วาเลนไทน์

ไบร์ท : แค่วันวาเลนไทน์หรอ

เนิร์สก็ยิ่งงงว่าอะไรของมัน มันต้องการจะบอกอะไร

เนิร์ส : อืมมมดิ จะให้เป็นวันไรอ่ะ

เนิร์สตอบไบร์ทแบบงงๆอีกรอบ..........



ไบร์ท : ก็วันนี้ มันเป็นวันเกิดเนิร์สไม่ใช่อ่อ......



วันนี้เป็นวันเกิดเนิร์สไม่ใช่อ่อ ??  เออใช่ วันนี้มันเป็นวันเกิดของเนิร์ส เนิร์สไม่ได้ลืมวันเกิดตัวเองหรอกแต่เพราะว่าที่ผ่านมามันไม่เคยมีใครสนใจว่าเนิร์สเกิดวันไหน  วันที่เท่าไหร่ ไม่เคยมีเพื่อนมาแฮปปี้เบิร์ดเดย์เนิร์สเลย เนิร์สแปลกใจที่ไบร์ทรู้วันเกิดเนิร์ส เนิร์สถามไบร์ทว่ารู้ได้ไง ไบร์ทบอกว่า

ไบร์ท : ก็วันนั้นไง ที่เนิร์สทำบัตรนักเรียนหล่นแล้วไบร์ทก็เป็นคนเก็บเอาไปคืนเนิร์สไง จำได้ป้ะ ไบร์ทก็เผลอจำมาอ่ะมันติดตา เออๆหน้าตรงเนิร์สด้วยนะ แม้งเด๋อมากเลยอ่ะ ติดตามาเหมือนกัน    

เนิร์ส : ..............ไอ sud

ตอนนั้นสิ่งที่เนิร์สคิดอยู่ในใจมันเปล่งเป็นเสียงออกมา.........ได้ไงวะะะะ !! ปากมันขยับไปเอง ด่ามันไปแล้วทำไง ตกใจมากตอนนั้น ทำไงดีวะเนิร์ส มองหน้ามันเช็ค feedback หน่อยดิ๊ เป็นไง ? มันจะตบไหมเนี่ย  

ไบร์ท : 5555555555555 เห้ยเนิร์ส ด่าเป็นด้วยอ่อ ด่าอีกดิ๊ ด่าอีก ด่าอีก

ไบร์ทพูดไปยิ้มไป คือแบบเนิร์สพอจะรู้อยู่บ้างว่าไบร์ทเป็นคนกวน teen แต่เพิ่งเคยโดนมันกวนก็ครั้งนี้แหละ มันบอกให้เนิร์สด่า เนิร์สก็ด่า ขนมาทั้งสวนสัตว์ มันก็ด่าเนิร์ส เป็นครั้งแรกที่เนิร์สด่าคนอื่นแบบหยาบๆขนาดนี้  รู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก เพิ่งรู้สึกว่าที่ผ่านมาตัวเองเป็นเด็กเก็บกดก็วันนี้แหละ พอจบสงครามน้ำลายกัน ไบร์ทก็ยื่นของขวัญให้เนิร์ส

ไบร์ท : อ่ะ แฮปปี้เบิร์ดเดย์นะเนิร์ส วันเกิดปีนี้ไบร์ทขอให้เนิร์สมีความสุขมากๆขอให้เลิกทำหน้าเป็นตูดลิงสักทีนะและไบร์ทขอให้เนิร์สมีเพื่อนคนแรกเป็นคนที่สวยที่สุดในโรงเรียนอย่างไบร์ทนะ  

ไบร์ทพูดพร้อมชูนิ้วโป้งกับนิ้วชี้ขึ้นมาไว้ที่คางแบบเก๊กๆ

อืม ถึงตอนจบมันจะหลงตัวเองไปหน่อยแต่ชั่งเถอะ เนิร์สรู้สึกขอบคุณไบร์ทอีกครั้ง มันเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วไม่รู้สำหรับวันนี้ที่เนิร์สรู้สึกแบบนี้ วันนั้นมันเป็นวันเกิดปีแรกที่ได้ของขวัญและคำอวยพรจากคนอื่นที่ไม่ใช่คนในครอบครัวแต่เนิร์สเกรงใจไบร์ทเรื่องของขวัญเลยขอไม่รับ

ไบร์ทขมวดคิ้วอีกแล้ว แล้วบอกว่า

ไบร์ท : เอาไปเหอะ วันเกิดเพื่อนคนอื่นไบร์ทก็ให้เหมือนกัน เนิร์สก็เป็นเพื่อนไบร์ทคนนึงนะ แต่ว่าถ้าเกิดเนิร์สคิดว่าเนิร์สไม่ใช่เพื่อนไบร์ท เนิร์สก็เอาคืนไบร์ทมา


เพราะไบร์ทเล่นยื่นคำขาดซะขนาดนั้นไม่รับก็คงไม่ได้แล้วแหละ แล้วเนิร์สก็รับมันไว้ รับมันไว้ทั้งหมดทั้งของขวัญทั้งมิตรภาพดีๆจากไบร์ท  


ยังไม่จบนะคะ แต่มันจะเกินแล้ว