ตอนนี้รู้สึกเบื่องานมาก อยากลาออกทั้งๆที่ยังไม่มีงานรองรับแล้วกลับไปอยู่บ้านต่างจังหวัดแต่อีกใจก็แบบกลับไปอยู่บ้านจะทำอะไร จะเอาเงินที่ไหนใช้ล่ะ กดดันมากแต่ก็ไม่ไหวกับการทำงานของที่นี่เหมือนกัน
ขอเกริ่นก่อนนะคะ เราทำงาน HR อาวุโส ด้านว่าจ้างและเงินเดือนของบริษัทยักษ์ใหญ่แห่งหนึ่งมา 5 ปีแล้วค่ะ เงินเดือนก็เกือบๆ 30 k พอใช้ชีวิตอยู่ใน กทม.ได้อย่างไม่ลำบาก มีเงินเก็บนิดหน่อย ทีมเรามีอยู่ 4 คนค่ะ (หัวหน้า 1 คน ฝ่าย 1 คน อาวุโส 1 คน เจ้าหน้าที่ 1 คน) การทำงานของที่นี่ไม่มีระบบและไม่มีความชัดเจนค่ะ ใครสามารถทำงานนั้นได้ก็รับมรดกงานนั้นเป็นของตัวเองไปเลยแบบงงๆค่ะ 555555 พอมีคนลาออกก็ไม่มีการรับคนเพิ่มค่ะ คนที่อยู่ก็แบ่งๆงานกันไปทำ งานล้นมือตลอดเวลา ไม่เคยเลิกงานหกโมงเย็นเลยสักครั้ง เวลากลับบ้านปกติคือ 4-5 ทุ่ม ดึกสุดก็ตี 3 ตี 4 งานที่เราเบื่อที่สุดคือ การนั่งฉีกสลิปเงินเดือนแบบคาร์บอนแจกให้ พนง.แต่ละหน่วยงาน ทำทุกเดือนมาตลอด 5 ปี ไม่เคยมีระบบใดๆมาช่วยเหลือเลย
นอกจากเรื่องงานแล้วคนก็เป็นอีกสาเหตุหนึ่งที่ทำให้รู้สึกแย่ การทำงานกับคนที่นี่ต้องสู้รบปรบมือทั้งมนุษย์ป้าที่ไม่ยอมรับการเปลี่ยนแปลง ไม่รู้จักหน้าที่ของตนเอง โยนความผิดให้คนอื่นตลอด, หัวหน้างานที่เอาแต่ใจตัวเองสุด อยากได้งานเมื่อไหร่ต้องได้เร็วที่สุด สั่งงานตอนสามทุ่ม ของานก่อนเก้าโมงเช้า อยากได้งานแบบไหนไม่บอก คิดเอาเองค่ะ พอคิดมาเองก็ไม่เอา แก้แล้วแก้อีกเป็นสิบรอบ สุดท้ายไม่เอาค่าาาาาา เป็นแบบนี้มาตลอด 5 ปี ไม่ได้มีอะไรดีขึ้นเลย มีแต่แย่ลงทั้งสุขภาพกายและสุขภาพจิต มีดีแค่เพื่อนร่วมงานอย่างเดียว 5555555
ตอนนี้สุขภาพก็ย่ำแย่ เป็นทั้งภูมิแพ้ (แพ้ฝุ่นจากการฉีกสลิปเงินเดือนแบบคาร์บอน), ไมเกรน, ปวดศีรษะเนื่องจากความเครียด, กระเพาะอาหารอักเสบ, แผลในกระเพาะอาหาร, ลำไส้แปรปรวน, ลำไส้อักเสบ สุขภาพจิตก็แย่ รู้สึกไม่มีความสุข ไม่อยากมาทำงาน อยากลาพักร้อนแบบยาวๆก็ทำไม่ได้ ความรับผิดชอบในหน้าที่การงานมันค้ำคออยู่ กดดันมาก พ่อก็บอกว่า อดทนๆ รอให้ได้งานใหม่ก่อนค่อยลาออก แม่กับพี่สาวก็บอกว่า ลาออกมาเลย กลับมาอยู่บ้าน แต่ตัวเราก็คิดไม่ตกว่า จะเอายังไงกับชีวิตดี คือสองจิตสองใจ ใจนึงก็แบบ เอาวะ ลาออกไปเลย กลับไปอยู่บ้านต่างจังหวัด จะทนอยู่อีกทำไม เสียสุขภาพจิตเปล่าๆ สุขภาพร่างกายก็จะยิ่งย่ำแย่ อีกใจนึงก็แบบลาออกกลับไปอยู่บ้านที่ต่างจังหวัดจะไปทำอะไร อยู่เฉยๆ แบมือขอเงินพ่อแม่มันก็ไม่ใช่ป่ะ งานต่างจังหวัดก็หายาก เพื่อนๆว่า เราควรทำยังไงดีคะ ขอแชร์ความคิดเห็นกันหน่อย ขอบคุณค่ะ
เบื่องานอยากลาออก
ขอเกริ่นก่อนนะคะ เราทำงาน HR อาวุโส ด้านว่าจ้างและเงินเดือนของบริษัทยักษ์ใหญ่แห่งหนึ่งมา 5 ปีแล้วค่ะ เงินเดือนก็เกือบๆ 30 k พอใช้ชีวิตอยู่ใน กทม.ได้อย่างไม่ลำบาก มีเงินเก็บนิดหน่อย ทีมเรามีอยู่ 4 คนค่ะ (หัวหน้า 1 คน ฝ่าย 1 คน อาวุโส 1 คน เจ้าหน้าที่ 1 คน) การทำงานของที่นี่ไม่มีระบบและไม่มีความชัดเจนค่ะ ใครสามารถทำงานนั้นได้ก็รับมรดกงานนั้นเป็นของตัวเองไปเลยแบบงงๆค่ะ 555555 พอมีคนลาออกก็ไม่มีการรับคนเพิ่มค่ะ คนที่อยู่ก็แบ่งๆงานกันไปทำ งานล้นมือตลอดเวลา ไม่เคยเลิกงานหกโมงเย็นเลยสักครั้ง เวลากลับบ้านปกติคือ 4-5 ทุ่ม ดึกสุดก็ตี 3 ตี 4 งานที่เราเบื่อที่สุดคือ การนั่งฉีกสลิปเงินเดือนแบบคาร์บอนแจกให้ พนง.แต่ละหน่วยงาน ทำทุกเดือนมาตลอด 5 ปี ไม่เคยมีระบบใดๆมาช่วยเหลือเลย
นอกจากเรื่องงานแล้วคนก็เป็นอีกสาเหตุหนึ่งที่ทำให้รู้สึกแย่ การทำงานกับคนที่นี่ต้องสู้รบปรบมือทั้งมนุษย์ป้าที่ไม่ยอมรับการเปลี่ยนแปลง ไม่รู้จักหน้าที่ของตนเอง โยนความผิดให้คนอื่นตลอด, หัวหน้างานที่เอาแต่ใจตัวเองสุด อยากได้งานเมื่อไหร่ต้องได้เร็วที่สุด สั่งงานตอนสามทุ่ม ของานก่อนเก้าโมงเช้า อยากได้งานแบบไหนไม่บอก คิดเอาเองค่ะ พอคิดมาเองก็ไม่เอา แก้แล้วแก้อีกเป็นสิบรอบ สุดท้ายไม่เอาค่าาาาาา เป็นแบบนี้มาตลอด 5 ปี ไม่ได้มีอะไรดีขึ้นเลย มีแต่แย่ลงทั้งสุขภาพกายและสุขภาพจิต มีดีแค่เพื่อนร่วมงานอย่างเดียว 5555555
ตอนนี้สุขภาพก็ย่ำแย่ เป็นทั้งภูมิแพ้ (แพ้ฝุ่นจากการฉีกสลิปเงินเดือนแบบคาร์บอน), ไมเกรน, ปวดศีรษะเนื่องจากความเครียด, กระเพาะอาหารอักเสบ, แผลในกระเพาะอาหาร, ลำไส้แปรปรวน, ลำไส้อักเสบ สุขภาพจิตก็แย่ รู้สึกไม่มีความสุข ไม่อยากมาทำงาน อยากลาพักร้อนแบบยาวๆก็ทำไม่ได้ ความรับผิดชอบในหน้าที่การงานมันค้ำคออยู่ กดดันมาก พ่อก็บอกว่า อดทนๆ รอให้ได้งานใหม่ก่อนค่อยลาออก แม่กับพี่สาวก็บอกว่า ลาออกมาเลย กลับมาอยู่บ้าน แต่ตัวเราก็คิดไม่ตกว่า จะเอายังไงกับชีวิตดี คือสองจิตสองใจ ใจนึงก็แบบ เอาวะ ลาออกไปเลย กลับไปอยู่บ้านต่างจังหวัด จะทนอยู่อีกทำไม เสียสุขภาพจิตเปล่าๆ สุขภาพร่างกายก็จะยิ่งย่ำแย่ อีกใจนึงก็แบบลาออกกลับไปอยู่บ้านที่ต่างจังหวัดจะไปทำอะไร อยู่เฉยๆ แบมือขอเงินพ่อแม่มันก็ไม่ใช่ป่ะ งานต่างจังหวัดก็หายาก เพื่อนๆว่า เราควรทำยังไงดีคะ ขอแชร์ความคิดเห็นกันหน่อย ขอบคุณค่ะ