พจนานุกรมราชบัณฑิตบอกว่า

น่า ๑      ว. คำประกอบหน้ากริยา หมายความว่า ควร เช่น น่าจะทำอย่างนั้น น่าจะเป็นอย่างนี้; ชวนให้, ทำให้อยากจะ, เช่น น่ากิน น่าอยู่. น่าเกลียดน่าชัง (สำ) ว. น่ารักน่าเอ็นดู (ใช้แก่เด็กเล็ก ๆ).

น่า ๒      ว. คำประกอบท้ายความ หมายความไปในทางชักชวนหรือให้ทำตาม เช่น กินเถิดน่า ไปเถิดน่า.

เพราะงั้นน่ารัก น่าอาย คำนี้ถูกต้องแล้วค่ะ