คือคนที่เราเเอบชอบเขาเป็นคนญี่ปุ่นค่ะเจอกันโดยที่พ่อของเรา2คนรู้จักกันพ่อเขาอยู่ประเทศไทยส่วนเขานานๆจะบนมาหาพ่อเขาทีเเอบชอบตั้งเเต่ครั้งเเรกที่เจอกันเลยค่ะจนตอนนี้3ปีเเล้วไม่คิดจะไปชอบใครที่ไหนเลยนึกถึงเเต่เขาอยากเจอเเต่เขาพอววันนี้เราดันมาเจอกันโดยบังเอิญเขามาบ้านเราคือเราก็ได้นั่งใกล้ๆเขาใจมันอยากเข้าไปนั่งใกล้ๆมากเลยนะเเต่ร่างกายมันดันตัวให้ออกห่างจากเขามากที่สุดรู้สึกว่าตัวเองไม่เหมาะสมกับเขาเลยที่ประเทศเขาเขาคงมีเเฟนมีคนน่าตาน่ารักๆมาชอบอยู่เเล้วเราไม่พูดกับเขาสักคำได้เเต่เผลอมองหน้ากันเป็นครั้งเป็นคราวเราไม่คุยกับเขาเขาก็ไม่คุยกับเราเเต่เขาก็ไม่ได้ทำท่าทีรังเกียจะเรานะคือเราสับสนไปหมดเลยอ่ะพอเขากลับไปเราก็มานั่งร้องไห้ว่าทำไมเราไม่บอกความรู้สึกกับเขาเราไม่กล้าสักทีเราควรจะทำยังไงดีคะตอนนี้สับสนไปหมดเลยอยากจะร้องไห้