เอาจริงๆผมว่าตอนเรียนมหาลัย วุฒิภาวะมันไม่พออ่ะ ..... มันไม่เห็นภาพว่าจะเรียนเอาไปใช้อะไรในอนาคต จะเรียนไปทำไม อยากไปเที่ยวนู่นนี่จะตาย ละติดแฟน ติดเกมส์ ติดเพื่อน สารพัดที่จะไม่เรียน มันมีอะไรน่าสนใจอยู่นอกตำราเต็มไปหมด มันไม่รู้ตัวว่าชอบ หรือ รัก หรือ สนใจในด้านไหนจริงๆจังๆ

พอซัก 30 .... หลังจากเริ่มทำงานไปช่วงนึง ผมเอาหนังสือที่เรียนมหาลัยมาอ่านๆดู ทั้งของคณะตัวเอง ทั้งของคณะเพื่อน .... เออ มันมองภาพออกว่าเค้าสอนอะไรเรา เรารู้ว่าเราไม่ชอบอะไร หรือ สนใจอะไรมากๆ พวกเรื่องเที่ยว เรื่องแฟน เรื่องอบายมุขทั้งหลายแหล่มันพ้นไปหมดแล้ว มันผ่านมาหมดแล้ว ไม่มีความสนใจ ผมว่าวัย 30 กำลังมีวุฒิภาวะเหมาะที่จะเรียนให้ลงลึกถึงสิ่งที่ตัวเองชอบ ตัวเองใฝ่ฝัน

ถ้าเห็นภาพกว้างๆ มีประสบการณ์เท่าตอนนี้ วุฒิภาวะเท่านี้ มันสามารถนำเราไปสู่เรื่องเชี่ยวชาญจริงๆได้มากกว่า รู้ตัวว่าสนใจอะไรมากกว่า รู้ตัวว่าถ้ามีความรู้ตรงนี้เเล้วเอามาต่อยอด เอามาพัฒนาอะไรได้มากกว่า

ตอนเลือกคณะ ก็อายุซัก 17-18 ตอนนั้นไม่รู้ด้วยซ้ำว่าชอบอะไร น้อยคนที่จะตัดสินใจถูกต้อง มันต้องลองผิดลองถูก พวกซิ่วไปซิ่วมา ผมว่ามันเหนื่อยนะ บางทีก้อต้องอาศัยประสบการณ์ชีวิตเป็นตัวบอกเองว่าเราชอบอะไร สนใจอะไร มันตอบยากเพียงข้ามคืน