เพื่อนฉันเป็นประจำเดือนแล้วไปงานศพ เค้าเอาถึงตาย!!!

กระทู้สนทนา

ความเชื่อส่วนบุคคล เรื่องเล่าสยองขวัญ เตือนภัย ชีวิตวัยรุ่น เพื่อนวัยเรียน

ขอบอกก่อนนะคะว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องจริงที่เกิดขึ้นกับเพื่อนเราจริงๆ
"เป็นความเชื่อส่วนบุคคล"
คัยไม่เชื่อก็ผ่านไปนะคะอย่ามาด่าว่ากันเสียๆหายๆเลยยังไงก็ให้เกรียติคนตายหน่อยแค่อยากจะเตือนเพื่อเป็นอุทาหรณ์ทั้งในเรื่องความเชื่อ และการไม่ประมาทในการใช้ชีวิต
ขับขี่รถควรสมหมวกกันน๊อคทุกครั้ง อย่าประมาทความเชื่อเหล่านี้ควรฟังหูไว้หู ทางที่ดีอย่าประมาท
*****ขอย้ำนะคะ******
"ไม่ได้บอกว่าถ้าเป็นเมนแล้วไปงานศพจะตายทุกคน"
มันขึ้นอยู่กับดวงและจิตของแต่ละคนในช่วงนั้นๆ
บางคนอาจจะถึงตายเหมือนเพื่อนเรา บางคนอาจป่วย บางคนอาจจะแค่โชคร้าย บางคนอาจจะไม่เป็นอะไรเลย เพราะแต่ละคนความแข็งของจิตไม่เหมือนกัน
แต่คนที่เป็นประจำเดือนร่างกายจะอ่อนแอผู้หญิงทุกคนรู้ดี ร่างกายจะอ่อนแอ ร่างกายสกปรก จึงทำให้สิ่งเหล่านี้เข้าแทรกได้ง่ายค่ะ

เข้าเรื่องเลยแล้วนะค๊ะ....
เราชื่อเต็มนะคะ เรื่องนี้เกิดขึ้นกับเพื่อนเราค่ะ
เพื่อนเราชื่อแอนเป็นทอมตัวเล็กๆที่สุดในกลุ่ม
พวกเราเรียนอยู่มหาลัยปี4 แล้วค่ะ
นิเทศศาสตร์ เอกโทรทัศน์ค่ะ
ที่ราชภัฎแห่งหนึ่งชื่อดังย่านฝั่งธน
(ลูกสูริยะ)

วันหนึ่งประมาณสิ้นเดือนพฤศจิกายน
พวกเราเลิกเรียนกันแต่แอนดูรีบๆรนๆ
เราเลยถามแอนว่า
เรา : จะรีบไปใหน
แอน: งานเผาศพเพื่อนกู
ตอนนั่นพวกเราไม่มีคัยสนใจเอะใจอะไรทั้งสิ้น
ไม่มีคัยสนใจด้วยซ้ำเพียงแค่ฟังและรับรู้
จนเวลาผ่านมาประมาณเกือบเดือนก็เกิดเรื่องตอนนั้นพวกเราทุกคนใช้ชีวิตตามปกติ
มาเรียน เฮฮา สนุกสนาน สังสรรค์กันปกติ
แต่ช่วงนั้นรุ่นน้อง หรือเพื่อนๆที่มอ จะมีคนทักแอนบ่อยมากว่าหน้าดำไปทำอะไรมาบ้างแหละ
ทำไมหน้าดูเหนื่อยๆง่วงนอนหรอ เป็นต้น
จนกระทั่งวันสอบตัวสุดท้ายของเทอม1
วันที่ 17 ธันวาคม 58 (วันโกน)
พอสอบเสร็จเราก็ลงมานั่งที่ลานที่พวกเรานั่งกันประจำ นั่งคุยกันตามปกติ
มีน้องคนนึงเดินมาทักแอนว่า
น้อง : พี่แอนเป็นอะไรทำไมทำหน้าเศร้าๆ
แอน : (เสียงเอื่อยๆ)ป่าววววว พี่ง่วง
แล้วแอนก็ฟุบไปกับโต๊ะที่นั่งอยู่
เราก็เลยเรียกเพื่อที่จะถามแอนว่า
เรา : พรุ่งนี้ไปส่งกูที่บ้านป่ะ?
แอน : พรุ่งนี้วันไร ไปกี่โมง
เรา : วันศุกร์ กี่โมงก้อได้ดึกๆรอเลิกงานก็ได้
แอน : ไม่รู้ว่ะ
เรา : ทำไมอ่ะ นัดกะคัยไว้
แอน : ป่าวววว แค่กูไม่รู้ว่าจะได้ไปรึป่าวไง
เราก็งงๆกับคำพูดมันแต่ไม่คิดอะไรก้อเลยตกลงว่าคืนนั้นจะกินหมูกะทะกันที่หอเราแล้วก็แยกย้ายกันกลับ
ถึงเวลาเราก็ไลน์หาแอนว่าจะมาตอนใหนแต่แอนก็บอกเราว่าไม่ไปแล้ว ปวดหัว ไม่อยากไป
เราก้อโอเคไม่เซ้าซี้ จนเวลาประมาน สี่ทุ่ม
เพื่อนคนอื่นทยอยกลับไปหมดเราก็เริ่มเหงา
เลยทักหาแอน เพราะปกติจะคุยเล่นกันตลอด
แอน
ฮะโหล
แอน
มาหากูที่หอหน่อย
เหงา
แอนแอนนนนน
อีแอนนนนนน
เราส่งไปรัวมากๆ ส่งสติ๊กเกอร์รัวๆ เพื่อให้แจ้งเตือนมันเด้งขึ้นเพื่อให้เพื่อนเปิดอ่าน
แต่นานมากกกกแบบว่าผิดปกติของแอนที่เป็นคนติดโทรสัพ
ทักไปยาวมากจริงๆจนสุดท้าย ก็ขึ้นคำว่า "อ่านแล้ว"
ไลน์แอนตอบกลับมาสั้นๆว่า
แอน : แอนรถล้มผ่าตัดสมอง
เรา : อย่ามาตลก