สีจิไม่ทนค่ะ!!!! เข้าเรื่องเลยโน๊ะ แต่ยาวสักนิด อ่านให้จบน้าาา
คือแม่แฟนเราเนี่ย ทำสวนปลูกผักค่ะ ใครจะมองว่ายากจนแต่ไม่เลยนะคะ อาจจะไม่รวยมากแต่มีบ้านหลังโต
ลูกทุกคนมีรถขับแต่ยกเว้นแฟนเราค่ะที่ยังไม่มี เพราะยังเรียนไม่จบเลย (แฟนเราแก่กว่าเราค่ะ แต่ต้องช่วยที่บ้านทำสวน เลยมีผลกระทบเรื่องเรียนบ้าง)
เราไม่เคยมองอาชีพนี้ต่อยต่ำเลยนะคะเพราะถ้าไม่มีเกษตรกรเราคงไม่มีผักกิน ถ้าแฟนเราเรียนจบแล้วเป็นชาวสวนเราไม่เคยคิดรังเกียจเลย
ชอบเสียด้วยซ้ำ แถมวันที่เราว่าง แม่เเฟนก็ใช้เราเข้าสวน ถึงไม่เคยทำก็ทำอย่างเต็มใจค่ะ ทั้งขุดดิน รดน้ำ เก็บผัก เจองู สาระพัดจ้ะ
อาชีพนี่ถึงจะเหนื่อยแต่ขายได้ทีก็เป็นแสนนะอยู่ที่ราคาผัก ณ ตอนนั้นด้วย แฟนเเราทำสวนจนดำ ไม่หล่อแต่เราก็รักมากค่ะ
แต่แม่แฟนเรานี่สิ!!!!!!! ตอนเรายังเรียนเราไปทำงานพาร์ทไทม์เป็นแคชเชียร์ของห้างหนึ่ง ในกทม
แม่แฟนก็ถามสารทุกสุขดิบปกติ จนมาถามเรื่องานว่าได้ข่าวทำงานที่ห้าง.....หรอ ได้เงินวันเท่าไร่หล่ะ เราก็ตอบไป"เราทำ8ชม ได้300"
แม่เงียบไปชั่วครู่ ละหันไปทางแฟนเราละบอกว่า "เนี่ยเห็นไหม ทำงานที่บ้านวันนึงก็ได้หลายพันละ ไปเป็นพวกขี้ข้า(แอบกระแทกเสียง)
โดนลูกค้าด่าต้องอดทน เหนื่อยก็เหนื่อยได้วัน 300 แม่บอกให้เชื่อแม่ จะไปอยากทำๆไมงานแบบนั้น" เราฟังแล้วจุก ไฟที่ลุกด้วยความโกรธ
อยากด่ากลับไปมาก ก็จริงอยู่เราทำงานวันละสามร้อย หักโน้นนี่ เดือนนึง7พัน แต่เราภูมิใจที่แบ่งเบาภาระครอบครัวได้
เอาเงินแต่ละเดือนไปใช้เป็นค่าเทอมได้ แต่กลับกันแฟนเราเหมือนทำงานให้ที่บ้านเพื่อแลกกะค่าเทอมและค่าไปเรียนวันละร้อย
ถามว่านอกเหนือจากนี้แม่ให้ไหม ให้ค่ะ แต่ขายผักได้เป็นแสน ให้ลูกเป็นค่าเหนื่อย 200 300 เองค่ะ แฟนเราไม่มีเงินเก็บ ขนาดเสื้อผ้ายังต้อง
ขอใส่จากพี่ชายเลย ทั้งๆที่ไม่ได้ยากจนอะไรนะคะ ด้วยเหตุนี้เราจึงอยากให้แฟนเรามีเงินเก็บ มีเงินใช้จิปาถะ ได้เจอชีวิตการทำงานจิงๆ
การทำงานที่ต้องได้เจอผู้คนเมื่อโตเป็นผู้ใหญ่จะได้เข้าสังคมได้ถูก เพราะปัจจุบันโดนบีบให้อยู่แต่บ้านสังคมไม่มี
เราเรยชวนไปทำงานพาร์ทไทด้วยกัน สุดท้ายโดนแม่ตอกกลับหน้างายตกเก้าอี้กันเลยค่ะ...........
คิดว่าจะจบ แต่ยังค่ะ ยังดูถูกไม่เลิก เมื่อวานไปบ้านแฟนมา แม่แฟนก็ถามเรื่องงาน (ตอนนี้เรียนจบแล้วค่ะ) เราก็บอกจะเริ่มงานอาทิตหน้า
แม่แฟนถาม"งานอะไร" เราตอบ"ทำบริษัท อยู๋ขายต่างประเทศ เรทเงินเดือนต่างจังหวัดของเด็กเพิ่งจบใหม่ 15000"
คิดว่าจะพูดอะไร ที่ไหนได้ "เป็นขี้ข้าเค้าอะนะ เดือนนึงได้แค่หมื่นห้า ทำงานแทบตายได้แค่นี้ " คำก็ขี้ข้า สองคำก้อขี้ข้า คือเราไม่ชอบเรย
บ้านเราไม่ได้มีที่มีทางอย่างบ้านเค้า พ่อเราแม่เราก็ขี้ข้าบริษัทกันทั้งนั้น เราไม่ได้รวยเราเลือกไม่ได้ เรารู้ว่าจบมาก็เป็นขี้ข้าเค้า
แต่ต้นทุนชีวิตเรามีแค่นี้ มีแค่วิชาติดตัวที่พ่อแม่ส่งเสียให้เรียน เราอยากตอกกับแม่แฟนไปบ้างอยากให้เค้ารู้ว่าเรารู้สึกอย่างรัยกะคำพูดเขา
แต่ตอนนั้นเราทำได้เพียงยิ้มและเก็บความแค้นไว้ข้างใน อยากสรรหาคำมาด่าแบบให้เค้าคิดได้ว่าไม่ควรพูดแบบนี้ แต่ในสมองคิดออกเพียง
เอเหี้ เอแสท เอเวง เอสาระเรว กุไม่อรรถรสกะมุงนะเอฟาวเวอร์ ตอบโต้ไม่ถูกจิงๆค่ะ
ถ้าแม่แฟนดูถูกอาชีพการงานของเรา เราควรตอบโต้ยังไงดีค่ะ ???
คือแม่แฟนเราเนี่ย ทำสวนปลูกผักค่ะ ใครจะมองว่ายากจนแต่ไม่เลยนะคะ อาจจะไม่รวยมากแต่มีบ้านหลังโต
ลูกทุกคนมีรถขับแต่ยกเว้นแฟนเราค่ะที่ยังไม่มี เพราะยังเรียนไม่จบเลย (แฟนเราแก่กว่าเราค่ะ แต่ต้องช่วยที่บ้านทำสวน เลยมีผลกระทบเรื่องเรียนบ้าง)
เราไม่เคยมองอาชีพนี้ต่อยต่ำเลยนะคะเพราะถ้าไม่มีเกษตรกรเราคงไม่มีผักกิน ถ้าแฟนเราเรียนจบแล้วเป็นชาวสวนเราไม่เคยคิดรังเกียจเลย
ชอบเสียด้วยซ้ำ แถมวันที่เราว่าง แม่เเฟนก็ใช้เราเข้าสวน ถึงไม่เคยทำก็ทำอย่างเต็มใจค่ะ ทั้งขุดดิน รดน้ำ เก็บผัก เจองู สาระพัดจ้ะ
อาชีพนี่ถึงจะเหนื่อยแต่ขายได้ทีก็เป็นแสนนะอยู่ที่ราคาผัก ณ ตอนนั้นด้วย แฟนเเราทำสวนจนดำ ไม่หล่อแต่เราก็รักมากค่ะ
แต่แม่แฟนเรานี่สิ!!!!!!! ตอนเรายังเรียนเราไปทำงานพาร์ทไทม์เป็นแคชเชียร์ของห้างหนึ่ง ในกทม
แม่แฟนก็ถามสารทุกสุขดิบปกติ จนมาถามเรื่องานว่าได้ข่าวทำงานที่ห้าง.....หรอ ได้เงินวันเท่าไร่หล่ะ เราก็ตอบไป"เราทำ8ชม ได้300"
แม่เงียบไปชั่วครู่ ละหันไปทางแฟนเราละบอกว่า "เนี่ยเห็นไหม ทำงานที่บ้านวันนึงก็ได้หลายพันละ ไปเป็นพวกขี้ข้า(แอบกระแทกเสียง)
โดนลูกค้าด่าต้องอดทน เหนื่อยก็เหนื่อยได้วัน 300 แม่บอกให้เชื่อแม่ จะไปอยากทำๆไมงานแบบนั้น" เราฟังแล้วจุก ไฟที่ลุกด้วยความโกรธ
อยากด่ากลับไปมาก ก็จริงอยู่เราทำงานวันละสามร้อย หักโน้นนี่ เดือนนึง7พัน แต่เราภูมิใจที่แบ่งเบาภาระครอบครัวได้
เอาเงินแต่ละเดือนไปใช้เป็นค่าเทอมได้ แต่กลับกันแฟนเราเหมือนทำงานให้ที่บ้านเพื่อแลกกะค่าเทอมและค่าไปเรียนวันละร้อย
ถามว่านอกเหนือจากนี้แม่ให้ไหม ให้ค่ะ แต่ขายผักได้เป็นแสน ให้ลูกเป็นค่าเหนื่อย 200 300 เองค่ะ แฟนเราไม่มีเงินเก็บ ขนาดเสื้อผ้ายังต้อง
ขอใส่จากพี่ชายเลย ทั้งๆที่ไม่ได้ยากจนอะไรนะคะ ด้วยเหตุนี้เราจึงอยากให้แฟนเรามีเงินเก็บ มีเงินใช้จิปาถะ ได้เจอชีวิตการทำงานจิงๆ
การทำงานที่ต้องได้เจอผู้คนเมื่อโตเป็นผู้ใหญ่จะได้เข้าสังคมได้ถูก เพราะปัจจุบันโดนบีบให้อยู่แต่บ้านสังคมไม่มี
เราเรยชวนไปทำงานพาร์ทไทด้วยกัน สุดท้ายโดนแม่ตอกกลับหน้างายตกเก้าอี้กันเลยค่ะ...........
คิดว่าจะจบ แต่ยังค่ะ ยังดูถูกไม่เลิก เมื่อวานไปบ้านแฟนมา แม่แฟนก็ถามเรื่องงาน (ตอนนี้เรียนจบแล้วค่ะ) เราก็บอกจะเริ่มงานอาทิตหน้า
แม่แฟนถาม"งานอะไร" เราตอบ"ทำบริษัท อยู๋ขายต่างประเทศ เรทเงินเดือนต่างจังหวัดของเด็กเพิ่งจบใหม่ 15000"
คิดว่าจะพูดอะไร ที่ไหนได้ "เป็นขี้ข้าเค้าอะนะ เดือนนึงได้แค่หมื่นห้า ทำงานแทบตายได้แค่นี้ " คำก็ขี้ข้า สองคำก้อขี้ข้า คือเราไม่ชอบเรย
บ้านเราไม่ได้มีที่มีทางอย่างบ้านเค้า พ่อเราแม่เราก็ขี้ข้าบริษัทกันทั้งนั้น เราไม่ได้รวยเราเลือกไม่ได้ เรารู้ว่าจบมาก็เป็นขี้ข้าเค้า
แต่ต้นทุนชีวิตเรามีแค่นี้ มีแค่วิชาติดตัวที่พ่อแม่ส่งเสียให้เรียน เราอยากตอกกับแม่แฟนไปบ้างอยากให้เค้ารู้ว่าเรารู้สึกอย่างรัยกะคำพูดเขา
แต่ตอนนั้นเราทำได้เพียงยิ้มและเก็บความแค้นไว้ข้างใน อยากสรรหาคำมาด่าแบบให้เค้าคิดได้ว่าไม่ควรพูดแบบนี้ แต่ในสมองคิดออกเพียง
เอเหี้ เอแสท เอเวง เอสาระเรว กุไม่อรรถรสกะมุงนะเอฟาวเวอร์ ตอบโต้ไม่ถูกจิงๆค่ะ