สวัสดีค่ะ ก่อนอื่นเลยกระทู้นี้เป็นกระทู้แรกของเรานะคะ พอดีช่วงหลังชอบเข้ามานั่งอ่านพันทิปบ่อยๆ เลยอยากลองเริ่มเขียนเล่าเรื่องของตัวเองบ้าง ตอนนี้เราเรียนอยู่มหาลัยที่แคนาดา เราเริ่มมาเรียนที่เมืองนอกตั้งเเต่ม.4 (Grade 10) โดยลองมาเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนที่อเมริกาดูก่อนเป็นเวลาหนึ่งปี เราเลยกะว่าตอนแรกนี้จะเล่าถึงชีวิตที่อเมริกาก่อนละกันเนอะ

Q: ทำไมถึงตัดสินใจไปแลกเปลี่ยน?
A:  ตอนเด็กๆเราชอบไปเที่ยวมากกกก เราเลยอยากพูดภาษาอังกฤษได้เก่งๆ 5555 ตั้งแต่นั้นมาเราก็ชอบเรียนภาษาอังกฤษมาโดยตลอด แล้วทีนี้พอเราอยู่ม.3 เราก้เบื่อโรงเรียนที่ไทยเพราะเราโดนครูว่าเรื่องถักเปียหลวมบ่อย แล้วไหนจะแบบผูกคอซองไม่เรียบร้อย อะไรไม่รู้แบบเรารู้สึกว่ามันไร้สาระมาก เราเลยตัดสินใจไปสอบโครงการแลกเปลี่ยนไปอเมริกา ตอนแรกเราก็ไม่ได้จริงจัง แค่อยากรู้ว่าภาษาอังกฤษตัวเองดีมั้ย บวกกับเซ็งโรงเรียนเลยไปสอบ เห้ยทีนี้คือตอนประกาศเราผ่านข้อเขียน ตอนนั้นดีใจมากแบบเราก็เก่งนะเนี่ย 555 พอสอบสัมภาษณ์ทุกอย่างเค้าก็ประกาศมาว่าเราได้ทุนนะ ตอนนั้นที่บ้านดีใจมาก เราก็ดีใจ คุยกับคุณพ่อคุณแม่เรียบร้อยว่าจะไปนะซึ่งพ่อแม่เราเองก็อยากให้เราไปหาประสบการณ์ดู สุดท้ายเลยก็ตัดสินใจไป

Q: แล้วเป็นไงต่อ?
A: หลังจากจ่ายตังแล้วทางโครงการก็มีประชุมนู้นนี้นั้น มีคลาสให้ไปเรียนวันเสาร์เพื่อเตรียมความพร้อม พอช่วงประมานเดือนมิถุนาของปีถัดมา (ปีนั้นเราขึ้นม.4แล้ว) ทางโครงการก็จัดการให้ไปทำวีซ่าเมกา เราจำไม่ได้แล้วว่ารอประมาณเท่าไห่ถึงได้วีซ่า คิดว่าน่าจะเกือบๆเดือน ทีนี้ปัญหาคือเรายังไม่ได้บ้าน ยังหาโฮสท์ไม่ได้ เพื่อนๆในโครงการประมาณ 70%-80% ก็หาโฮสท์ได้แล้วนะช่วงปลายเดือนมิถุนา-กรกฎา เราก็อ่าว จะทำไงเนี่ย ไม่มีบ้านอยู่ T_T ช่วงนั้นเราก็เริ่มงอแงไม่อยากไปละ พอดีขึ้นม.4 มาเลือกเรียนวิทย์-คณิต เราก็กลัวว่าไปเมกาแล้วจะกลับมาเรียนไม่ทัน เข้ามหาลัยไม่ได้ (ตอนนั้นยังไม่ได้คิดว่าจะเรียนต่อเมืองนอกเป็นเรื่องเป็นราว) พ่อกับแม่เราก็เรียกเราไปคุยหลายรอบจนสุดท้ายเราก็โอเค ไปก็ไปวะ จนมาถึงเดือนสิงหา เพื่อนเราเกือบหมดก็บินไปเมกาละ เราก็ชิวค่ะ ยังหาโฮสท์ไม่ได้

5วันถัดมา เรากำลังจะไปเรียนพิเศษอ.อุ๊ แม่เราโทรตามให้รีบกลับบ้านบอกว่าเห้ย ได้โฮสท์ละนะ เราต้องบินอาทิตย์หน้า เราก้แบบห้ะ ให้เวลาเก็บของเตรียมตัวแค่ 5 วันเนี่ยนะ พอถึงบ้านเราก็ได้เอกสารจากโครงการเกี่ยวกับโฮสท์, รัฐที่จะไปอยู่ แล้วก็โรงเรียน ตกลงเราได้ไปซีแอตเติล รัฐวอชิงตัน เราดีใจเว่อร์คืออยากไปอยู่ซีแอตเติลอยู่แล้ว เราก้รีบแพ้คของ ไปซื้อของกิน มาม่า เลย์ ป๊อกกี้นี่จัดเต็มเหมือนจะไปอดตาย555 โทรนัดเพื่อนไปกินข้าว บอกลาผู้ใหญ่นู้นนี้โน่น

- วันเดินทาง -
เราจำได้เลยว่าออกเดินทางวันแม่ เราก็แอบตื่นเต้นนะไม่เคยเดือนทางไกลๆคนเดียวมาก่อน ปกติจะไปกับพ่อกับแม่ตลอด โชคดีวันนั้นเพื่อนสนิทเราบินกับเราด้วย เราต้องไปเข้าค่ายที่บอสตันก่อน แต่เพื่อนเราไม่ได้ไปเพราะโรงเรียนเค้าเปิดเร็วเลยต้องแยกกันที่ญี่ปุ่น ไฟลท์เราโหดมาก เสียเวลาเดินทางเกินวันอ่ะ ต่อแล้วต่ออีก จนสุดท้ายเราก็ลงที่บอสตันตอน 5ทุ่มกว่าๆ

ทีนี้เราก็รอคนที่ค่ายมารับ รอไป 20นาทีละ ไม่มีใครมาจ้า โทรศัพท์ก็ยังเป็นซิมไทยอยู่ จะโทรออกก็แพง ก็เลยไลน์ไปหาแม่ว่าไม่มีคนมารับทำไงดี แม่เราก็โทรหาโครงการที่ไทย วุ่นวายทั้งบ้าน โชคดีที่สนามบินมันมีโทรศัพท์ให้โทรฟรี เราเลยโทรหาคนที่ดูแลค่าย เค้าก็บอกว่าอะไร เค้าไม่รู้เรื่อง มีเด็กจะมาวันนี้หรอ เราก้อ่าว เอาแล้วไง สุดท้าคุยไปคุยมาเค้าก็มารับเราไปค่าย เราอยู่ค่ายเป็นเวลา 1 อาทิตย์ แล้วถึงจะบินไปบ้านโฮสท์ที่ซีแอตเติล



อันนี้เป็นรูปที่ค่ายในบอสตันค่ะ ถ่ายไว้วันก่อนจะออกจากค่าย

- 1 อาทิตย์ต่อมา -
เราขึ้นเครื่องบินจากบอสตันมาถึงซีแอเติลก็ประมาณบ่ายโมงกว่าๆ โฮสท์ก็ขับรถมารับที่สนามบินแล้วก็ขับกลับบ้านซึ่งตัวบ้านเนี่ยอยู่ที่อีกเมืองนึง ชื่อเมืองRedmond เมืองนี้จะมีตึกของMicrosoftเต็มไปหมด เป็นเขตเค้าเลยก็ว่าได้ ตอนนั่งรถเข้าบ้านเราก็งงว่า อ่าว โรงเรียนเราอยู่ซีแอตเติลไม่ใช่หรอ แล้วเราจะไปโรงเรียนยังไงหล่ะเนี่ย เพราะระหว่างซีแอเติลกับบ้านก็ห่างกันพอสมควร ตอนนั้นเราก็ยังไม่ได้คิดอะไร พอถึงบ้านก็นั่งคุยกับโฮสท์นิดหน่อย แล้วก็ขอตัวไปจัดห้อง เอาของออกจากกระเป๋า จัดไปจัดมาเราก็หลับ 5555 เรานอนไปตอนบ่ายสาม ตื่นมาอีกทีตีสาม!! เราตกใจมาก แบบหลับไปนานขนาดนั้นได้ยังไง เราอยู่ที่บ้านโฮสท์ได้ 3 วัน ก็เริ่มคุยๆกับเค้า ฟังรู้เรื่องบ้างไม่รู้เรื่องบ้าง ก็ยิ้มๆไป คนอื่นชอบชมว่าเรายิ้มตลอดเลย ไอ้ที่ยิ้มอ่ะคือฟังไม่รู้เรื่อง ไม่รู้จะพูดไรเลยยิ้ม 5555 คุยไปคุยมาเราถึงรู้ว่าโฮสท์ที่เราอยู่ด้วยตอนนี้เนี่ย เค้าเป็น Welcome Host นะ คืออยู่แค่ชั่วคราว เดี๋ยวโฮสท์จริงๆที่อยู่ซีแอตเติลจะมารับทีหลัง พอดีช่วงอาทิตย์แรกที่เรามาถึงที่บ้านเค้าไปเที่ยวกัน เราก็งงๆ แบบมีงี้ด้วยหรอ เราอยู่บ้านนี้ได้อีกประมาณอาทิตย์นึง โฮสท์ที่ซีแอตเติลก็มารับเรา

- First Night in Seattle -
กว่าเราจะมาถึงบ้านที่ซีแอตเติลก็ค่ำๆละ คืนนั้นเราใส่ชุดนอนลาย Scooby-Doo ลูกโฮสท์เลยชอบเอามาแซวตลอดช่วงหลังๆ บ้านโฮสท์ที่ซีแอตเติลมีสมาชิกทั้งหมด  6คน โฮสท์พ่อ, โฮสท์แม่, ลูกๆเค้าอีก 4 คน (ขอเรียกเป็นเบอร์ 1,2,3,4 นะคะ) บวกกับหมา 1ตัว และแมวอีก 3ตัว เราแบ่งห้องนอนกับเบอร์ 3 ห้องเค้าจะเป็นเตียงสองชั้น เค้าก็ถามเราว่าอยากนอนบนหรือล่าง เราก็แบบ เอาแล้วไง ปกติเกลียดเตียงสองชั้นมากกกก ตอนเด็กๆแม่จะซื้อให้นอนกับน้อง คือจะนอนบนก็กลัวกลิ้งตก นอนล่างเราก็กลัวเตียงบนตกลงมาทับตาย สุดท้ายเราเลยบอกเบอร์ 3 ว่า เค ไอนอนบนละกัน  


นี่แมวตัวโปรดของที่บ้าน โฮสท์พี่ชายถ่ายไว้ ตัวมันสีขาว ตาสีฟ้า น่ารักมากเลย

ขอไปนอนก่อนนะคะ แล้วเดี๋ยวจะกลับมาเล่าต่อน้าว่าไปโรงเรียนเป็นยังไงบ้าง