"ท่านพ่อสิ้นพระชนม์ เพราะความตรอมพระทัย...ซึ่งไม่ต่างอะไรกับฉัน ฉันตายหลังการสิ้นพระชนม์ของท่านพ่อไม่นานนัก ซึ่งเป็นการดี...เพราะการทนมีชีวิตอยู่ ทั้งที่ใจดับสลายไปนานแล้ว มันทรมานเหลือเกิน... เธอรู้ไหม ? ราชาวดี ว่าการอยู่โดยที่ลมหายใจเข้าออก เต็มไปด้วยความคิดถึงใครบางคน...ที่ไม่สามารถจับต้องได้...มันเจ็บปวดเหลือเกิน ฉันต้องทรมานอย่างเดียวดาย จนถึงวินาทีสุดท้ายของชีวิต..."

                                                                                                        - หม่อมเจ้ารังสิธร (แต่ปางก่อน พ.ศ.2548) -