อาจจะเป็นวีรกรรมในช่วงวัยรุ่น วัยเด็ก หรือแม้แต่เป็นผู้ใหญ่ ก็ได้นะครับ  ที่พอมองย้อนไปตอนนี้ แล้วอยากจะเขกกะโหลกตัวเองจริงๆ
แบบที่คิดว่าไม่น่าจะทำลงไปเลย จะได้เป็นอุทาหรณ์กับคนที่กำลังทำอยู่ตอนนี้น่ะครับ

ย้อนไปสมัยจขกทเป็นวัยรุ่น น่าจะเกือบ 20 ปีที่แล้ว (แอบแก่)  เป็นเด็ก ตจว ก่อไม่พ้นเรื่องแว๊นมอเตอร์ไซด์
เสาร์-อาทิตย์ นี่ต้องนัดแข่งกัน บิดบนท้องถนน  หมวกกันน๊อคไม่ต้องถามถึง ท่าขี่นี่ลองมาหมด ทั้งนอนราบไปกับเบาะ
เอียงตัวเวลาเลี้ยว  บิดคันเร่งสุด จนมันบิดไม่ได้อะครับ... มีหลายครั้ง  ที่เป็นจังหวะเสี่ยงตาย  คือถ้าพลาดนิดเดียว ก็คือตายโหงแน่นอน  แต่ด้วยความคึกคะนอง  อยากจะชนะเพื่อน ทำให้ไม่เคยเกรงกลัวอะไรเลย  ถนน ตจว มันเป็นสองเลน วิ่งสวนน่ะครับ  คือทุกวันนี้ยังงงอยู่เลยว่ารอดมาได้ไง...

มานั่งนึกดู  มันเป็นอะไรที่โง่เขลามากๆ  นี่โชคดีสมัยโน้น รถไม่เยอะแบบทุกวันนี้  ตอนนั้นใครเตือนก็ไม่ฟัง ติดเพื่อนอย่างเดียวเลย ดูเท่ห์ ดูเก่ง รถแรง อวดสาว...เฮ้อ...พอมาเห็นเด็กวัยรุ่นสมัยนี้ทำบ้าง ก็เลยอยากจะเตือนว่า คนเรามันไม่ได้โชคดีแบบนี้ทุกคน  แข่งชนะ  ก็ไม่เห็นจะมีอะไรเลย  ก็แค่แพ้ ชนะ ไม่ได้เกิดประโยชน์อะไรกับชีวิตสักอย่าง

...อย่าไปแข่งกันเลยครับ...มันเสี่ยงเกินไป ชีวิตคุณยังมีอะไรที่น่าทำกว่านี้อีกเยอะ...

สมัยนั้น เพื่อน หรือคนรู้จัก ที่ตายหรือพิการไปก็หลายคน  ที่พิการก็หมดอนาคตไปเลย กลายเป็นคนไร้ค่า เป็นภาระของครอบครัวทันที  ส่วนคนที่ตาย พ่อแม่ก็เสียใจแบบน้ำตาเป็นสายเลือด...ตอนนี้ผมมีลูก  ยิ่งเข้าใจความรู้สึกความเป็นพ่อ เป็นแม่จริงๆ

ทุกวันนี้ เวลาเห็นใครขี่มอเตอร์ไซด์  ไม่ว่าจะเป็นเด็กแว๊น  บิ๊กไบค์ หรือคนขี่ธรรมดา  ก็นึกถึงตัวเองตอนนั้นทุกครั้ง และถ้ามีโอกาส ก็จะเล่าเรื่องนี้ให้เค้าฟังเสมอ เค้าจะได้ไม่ประมาทกันนะครับ

ใครมีประสบการณ์ หรือบทเรียนชีวิตดีๆ  มาแชร์กันหน่อยครับ ถือว่าได้เตือนสติคนที่กำลังทำอยู่บ้างไม่มากก็น้อยครับ