หลังจากในคอนแกรต ของ ซาเอะ ได้ Remake AKB49 The musical ขึ้นอีกครั้ง
โดยครั้งนี้ บทเอกของเรื่อง ตกเป็นของ สุดะ อาการิ และ ชิบาตะ อายะ
หลังจากนั้น ประมาณ 1 อาทิตย์ ทาง Official website ของ SKE48 ก็ได้ประกาศ เปลี่ยนตัวนักแสดงหลักจาก ชิบาตะ อายะ เป็น อาซึมะ ริอง

โดยใน Official Blog ของ ชิบาตะ อายะ ก็ได้เขียนอธิบายให้แฟนๆรู้ ถึงเหตุผลของการปฎิเสธครั้งนี้
(ในบล๊อกเขียนยาวมาก ผมอาจจะอธิบายได้ไม่หมด หรือผิดบางจุดก็ขออภัยครับ แต่จะพยายามเก็บใจความสำคัญของเนื้อหาให้มากที่สุด)

---

2016-03-16 23:11:46  
柴田阿弥

ชิบาตะ อายะ

วันนี้ฉันมีเรื่องที่บางอย่างที่จะต้องอธิบายให้ทุกคนทราบค่ะ
ซึ่งฉันคิดว่าตอนนี้ทุกคนคงรู้กันแล้ว เกี่ยวกับเรื่องการเปลี่ยนแปลงตัวนักแสดงใน AKB49 The musical

แม้ว่าอาจมีเรื่องบางอย่างที่ฉันไม่สามารถบอกได้ แต่ฉันก็จะพยายามอธิบายให้มากที่สุดเท่าที่ฉันจะบอกได้ค่ะ
ทุกคนโปรดเข้าใจและน้อมรับคำขอโทษของฉันด้วยนะคะ

ในตอนนี้ฉันกำลังเรียนมหาวิทยาลัย และในฤดูใบไม้ผลิที่จะถึงนี้จะเป็นปีที่6 ของฉันในมหาลัยแล้วค่ะ
ก่อนหน้านี่ฉันได้บอกกับทุกคนไปว่า โอกาสที่ฉันจะจบมหาลัยในปีที่แล้วมีประมาณ 50%
นั่นก็เพราะเมื่อเทอมแรกของปีที่แล้ว โชคดีที่ตารางงานของฉันทำให้ฉันได้ไปเข้าเรียนเกือบทุกวัน มีเพียงวิชาบังคับไม่กี่วิชาเท่านั้นที่ฉันไม่ได้เข้าเรียน

ฉันใกล้จะเรียนจบจากมหาลัยมากแล้วจริงๆนะ ถ้าฉันได้เรียนวิชาบังคับพวกนี้
แต่ในที่สุดฉันก็ต้องเรียนซ้ำอีกปี เพราะฉันเข้าเรียนวิชาพวกนั้นไม่ได้

แฟนๆมักถามฉันในงานจับมือ “เรียนจบแล้วใช่ไหม?” ซึ่งมันแทงใจของฉันทุกครั้งที่ได้ยิน
แต่ฉันก็ไม่ได้อธิบายอะไรพวกเค้าไป ฉันจะรอจนกว่าวันนั้นจะมาถึง

ในฤดูร้อนปีที่แล้ว ชั้นได้บอกถึงความตั้งใจของฉันกับฝ่ายบริหาร คือฉันตั้งใจที่จะทุ่มเทในเรื่องการเรียนนี้ที่สุดค่ะ
ซึ่งจนถึงตอนนี้ ฉันทุ่มเทให้การงานไอดอลของฉันเหนือการเรียนมาโดยตลอด และฉันแทบจะใช้เวลาทั้งหมดของฉันไปกับการไล่ตามความฝัน

ฉันไม่เคยมีความทรงจำดีๆในช่วงเรียนมหาลัย
ฉันทุ่มเทเวลาทั้ง 5 ปีในมหาลัยไปปกับงาน และการไล่ตามความฝัน

นั่นก็เพราะงานไอดอล ทำให้ฉันได้มีทุกวันนี้

ฉันเคยคิดที่จะลาออกจากมหาวิทยาลัยหลายต่อหลายครั้ง
ฉันต้องนั่งรถไฟไปมหาวิทยาลัยโดยรถไฟขบวนแรกสุดจากโตเกียว
ฉันต้องทำงานของมหาลัยขณะพักเบรคจากงานจับมือ
ฉันต้องขอเลื่อนเวลาเรียนเวลาสอบ เป็นตอนดึก
แต่นี่ไม่ใช่เหตุผลที่ฉันจะลาออก

แต่เพราะฉันรักงานไอดอลของฉันมากต่างหาก จนคิดว่าจะลาออกจากมหาวิทยาลัยไปเลยก็ได้

ครอบครัวของฉันเองก็คอยสนับสนุนและให้อิสระแก่ฉันทุกอย่าง เค้าไม่เคยห้ามถึงแม้ฉันคิดจะลาออกจากมหาวิทยาลัย

แต่เมื่อฉันคิดถึงสิ่งที่ครอบครัวทำเพื่อฉันมาโดยตลอด
การส่งให้เรียนโรงเรียนเอกชน และจ่ายค่าเรียนมหาวิทยาลัยให้ฉัน
นั่นทำให้ฉันไม่สามารถยื่นหนังสือลาออกได้

ในขณะที่ฉันต้องเรียนซ้ำชั้นเรื่อยๆ พวกเขาก็ยังคงจ่ายค่าเรียนให้ฉัน
ทั้งค่าลงทะเบียนเรียน หรือค่าอื่นๆ เมื่อฉันคิดถึงเรื่องเหล่านี้ ฉันก็ไม่สามารถที่จะตัดสินใจลาออกได้จริงๆ

งานตอนนี้คือความฝันส่วนตัวของฉัน
แต่ฉันเชื่อว่าความฝันของพ่อแม่คือการเห็นฉันเรียนจนจบมหาวิทยาลัย
นั่นคือเหตุผลว่าทำไมฉันถึงไม่ลาออกจากมหาวิทยาลัย

และในตอนนี้ฉันก็พบความฝันของพวกเค้า คือการที่จะเห็นฉันเรียนจบมหาวิทยาลัย
แล้วฉันก็ตั้งให้มันเป็นความฝันของฉันด้วย

ฉันจึงตัดสินใจว่าฉันจะต้องเรียนให้จบ ไม่ว่าจะต้องใช้เวลานานขนาดไหนก็ตาม

เพื่อให้เกิดความสมดุลระหว่างการเรียน และการทำงาน
ฉันจึงได้พูดคุยกับสตาฟและผู้จัดการส่วนตัว เพื่อให้พวกเขาช่วยจัดการเวลาของฉันให้เหมาะสมที่สุด
และหลังจากที่ฉันรู้ว่าฉันต้องเรียนซ้ำชั้นอีกปี  ฉันก็ได้ไปบอกสตาฟ รวมถึงผู้จัดการเธียเตอร์ด้วย ว่าฉันตั้งใจที่จะทุ่มเทให้เรื่องเรียนมหาวิทยาลัย

และเมื่อได้มีประกาศ The musical ในช่วงท้ายคอนเสริต
ในขณะที่ประกาศ ฉันก็คิดว่ามันคงไม่มีอะไรเกี่ยวกับฉัน เพราะฉันได้ตัดสินใจที่จะโฟกัสไปที่การเรียนในมหาลัย ดังนั้นฉันจึงยินดีกับทุกคนที่ได้รับการรับเลือกนี้

แต่ฉันก็ต้องตกใจ เมื้อชื่อของฉันถูกประกาศออกมา

ฉันขอโทษ…..

ณ วินาทีนั้น ในหัวของฉันขาวโพลนไปหมด ฉันจำไม่ได้แม้กระทั้งว่าเกิดอะไรขึ้นต่อมา

การได้เป็นตัวนำใน ละครเพลง มันเป็นเรื่องที่น่ายินดีมาก… น่ายินดีจริงๆแต่…..
มันจะทำให้ฉันไม่สามารถเข้าคลาสเรียนได้…. ฉันควรทำยังไง ?
ความคิดเหล่านั้นมันวนเวียนอยู่ในหัวของฉัน ทำให้ฉันปวดหัว จนแทบจะยืนไม่อยู่

และหลังจากคอนเสริตจบลง เมื่อฉันได้ลงจากเวทีฉันก็ทรุดลง เพื่อนของฉันก็ช่วยเข้ามาประคอง และพาฉันออกไป
ฉันจำไม่ได้ว่าเกิดอะไรขึ้นอีก แต่ฉันได้ไปอธิบายกับผู้จัดการส่วนตัวของฉัน
ฉันพยายามโน้มน้าวจิตใจตัวเองกลับมา ว่าฉันก็ยังไม่รู้ตารางเรียนของฉันเลย มันอาจเป็นไปได้ที่ทำสองอย่างพร้อมกัน

วันรุ่งขึ้น ฉันจึงได้เข้าไปถามและพูดคุยกับอาจารย์เกี่ยวกับตาราง และกำหนดการเรียนของฉัน

…..มันแทบจะเป็นไปไม่ได้ที่จะทำทั่งสองอย่างพร้อมกัน

ในช่วงที่มีการซ้อมฉันจะไม่ได้รับอนุญาติให้กลับมานาโงย่า ซึ่งนั่นหมายความว่าฉันจะไม่สามารถมาเข้าเรียนได้
แอนตี้แฟนบางคน ก็มาพูดกับฉันว่า "ทำไมไม่ออกจาก SKE ไปล่ะ ถ้าคิดจะเรียนมหาลัยน่ะ"
และทุกครั้งที่ฉันเจอคำพูดพวกนี้ ฉันก็จะคอยบอกตัวเองว่า

“คอยดูนะ ฉันจะไปถึงจุดสูงสุดให้ดู และพวกเค้าต้องเสียใจ”

ฉันได้ไปพูดคุยกับผู้จัดการเธียเตอร์ สตาฟ และเราตกลงกันว่าจะมีการเปลี่ยนแปลงตัวนักแสดงนำ ฉันขอโทษจริงๆ
สำหรับแฟนๆและทุกคนที่เกี่ยวข้องคะ ฉันอยากจะบอกทุกคนว่าฉันขอโทษจริงๆ

และสำหรับมหาลัยปีที่6 นี้ ฉันตั้งใจว่าไม่ปล่อยให้มันยาวนานไปกว่านี้อีก

ฉันผิดหวังจริงๆนะที่ฉันไม่ได้รับเลือกให้แสดงใน AKB49 ก่อนหน้านี้
ดังนั้นมันจึงเป็นหนึ่งในความตั้งใจของฉันที่จะได้เล่น AKB49
เป็นเกียติมากที่ได้เป็นนักแสดงหลัก
และฉันยังต้องการที่จะได้เรียนรู้เรื่องการแสดงให้มันขึ้น แต่…….
ครั้งนี้ฉันคงต้องตัดใจยอมแพ้

ฉันดีใจที่ครั้งนี้ได้รับเลือกนะ……
ขอบคุณมากจริงๆ

ฉันร้องไห้และคิดทบทวนวนไปวนมา ก่อนที่ฉันจะติดสินใจครั้งนี้ ในหัวของฉันเหมือนมันมีหลากหลายอารมณ์ตีกันอยู่ทุกวัน
ฉันไม่อยากทำตัวให้เป็นปัญหากับทุกคน ถึงขนาดที่ฉันตัดสินใจที่จะลาออกจากมหาลัย

แต่เมื่อฉันสงบลง
ฉันก็รู้ว่าฉันควรที่จะปฎิเสธข้อเสนอนี้

ฉันผิดหวังจริงๆ
ฉันอยากจะเป็นนักแสดงนำ
ฉันไม่สามารถที่จะกลั้นน้ำตาได้เลย แม้ในขณะที่กำลังเขียนนี่อยู่ก็ตาม


ฉันอยากจะขอบคุณริองมากๆ
เมื่อวานฉันได้พูดคุยกับริอง และฉันรู้สึกถึงความกังวลของเธอ
ฉันรู้ว่าฉันไม่ควรทำให้เธอรู้สึกกดดัน
ฉันจึงพูดคุยทุกเรื่อง และอธิบายทุกอย่างให้เธอฟัง
ฉันรู้สึกขอโทษเธอจริงๆ แต่ทุกครั้งที่ฉันขอโทษ ริองก็บอกฉันว่าไม่ต้องขอโทษหรอก
และฉันก็ตั้งใจที่จะเป็นพลังให้กับเธอ

แฟนๆและทีมงานที่เกี่ยวข้องทุกคน ได้โปรดยกโทษให้ฉันด้วยนะคะ

ขอโทษค่ะ

ชิบาตะ อายะ

---

อ่านแล้วก็สงสารอายะจริงๆ ไม่รู้ว่าทีมงานคิดอะไรกันอยู่แน่ ทำไมต้องกลายเป็นทำให้อายะเค้ารู้สึกผิด ทั้งๆที่คิดด้วยเหตุผลต่างๆนาๆแล้ว ไม่ควรเลือกเค้ามาเล่นแต่แรกด้วยซ้ำ พอมาเจอบล๊อคนี้ ทำให้เข้าใจเลยว่า ทำไมแฟนๆ SKE ถึงไม่ค่อยชอบ ยูอาสะ กัน เฮ้ออออออออ