กระทู้นี้ จขกท ตั้งขึ้นเพื่อเตือนสติตัวเองและคนที่กำลังสับสนในชีวิต  ให้ข้อความในกระทู้เป็นหนึ่งในคำแนะนำที่ช่วยให้คุณทบทวนชีวิตอันวุ่นวายของตัวเอง เชื่อว่าหลายคนคงเคยเป็นแบบเดียวกับ จขกท ที่เวลาเปลี่ยวๆ ก็คิดอะไรไปเรื่อย แล้วกลั่นกรองออกมาเป็นตัวหนังสือ อยากให้ลองอ่านกันนะ

ในช่วงชีวิตของแต่ละคน เจอเหตุการณ์หลากหลายรูปแบบที่ส่งผลต่อความรู้สึก บางคนเจอเจ้านายไล่ออก รู้สึกแย่เป็นบ้า แต่อีกคนเจอไล่ออกเหมือนกัน แต่รู้สึกดีใจเหมือนถูกหวย อะไรคือตัวกำหนดความรู้สึกของคนในช่วงเวลานั้น? ถ้าพูดตามหลักการยากๆ แบบเด็กวิทย์ คือคนเราจะมีอวัยวะอะไรไม่รู้ที่คอยแปรรูปสิ่งภายนอกที่มากระทบ ไม่ว่าจะเป็นอากาศธาตุ หรือเคมีรอบตัว ให้เป็นกระแสไฟฟ้าตัวน้อยวิ่งเข้าเส้นประสาท ผ่านไขสันหลัง แล้วไปสิ้นสุดที่สมอง สมองก็ตอบสนองต่อสิ่งเร้า แล้วก็ทำให้เกิดความรู้สึก

แล้วสมองแยกแยะออกได้ไงว่าอะไรคือความรู้สึกดี แย่?

บางเหตุการณ์รู้สึกสับสนมากไม่รู้ว่ามันรู้สึกยังไงกันแน่ มันต้องมีอะไรบางอย่างในวิชาชีววิทยาที่เรียนแล้วแต่ลืม งั้นไม่ขอพูดต่อเรื่องวิทย์ๆ ขอเอาตามประสบการณ์ที่เจอมาวิเคราะห์ดีกว่า

เคยมีเพื่อนร่วมงานที่สนิทกันได้ระดับหนึ่ง เลเวลความสนิทเต็มสิบให้ห้า (ส่วนเพื่อนร่วมงานคนอื่นน้อยกว่าห้า) เพื่อนคนนี้คบกันได้หลายเดือนแต่ความสัมพันธ์เราก้าวไปไม่เกินหกสักที มันเป็น 5.999... ไปเรื่อยๆ เออแปลกดี พอนานเข้า ความสนิทกลับเติบโตช้าลง จนหยุด และเบนทิศไปทางลบแทน จากห้าไปสี่ สี่ไปสาม สามไปสอง สองไปหนึ่ง จนก้าวสู่เลขติดลบ เพราะส่วนใหญ่เหตุการณ์ที่เราเผชิญร่วมกันนั้น เรามีความคิดต่างกัน และเราแสดงความรู้สึกต่อเหตุการณ์นั้นต่างกัน

แต่มันเดินไปบนทางลบได้ไง แค่ความเห็นต่าง รู้สึกต่าง ทำให้ลบเลยหรอ?

น่าจะเกิดจาก การแสดงความรู้สึกของเราสองคนมันไม่ตรงกับความคิดแต่ละคน ง่ายๆ คือ ปากไม่ตรงกับใจ พูดอีกอย่างแสดงอีกอย่าง พยายามปั้นหน้าใส่กันว่า ฉันรักและพร้อมสนับสนุนเธอในทุกๆ การกระทำ ไม่ว่าเธอจะทำดีทำเลวฉันก็เห็นด้วยหมดเพื่อรักษาความสัมพันธ์ปลอมๆ ต่อไป จนมีตัวแปรใหม่ก่อตัวขึ้นระหว่างเรา

“ความเสแสร้ง”

หลายเดือนที่ผ่าน ความสัมพันธ์ของเราสวนทางกับการเติบโตของความเสแสร้ง ซึ่งเราทั้งคู่ไม่ได้ใส่ใจที่จะแก้ปัญหาร่วมกันเกี่ยวกับความเสแสร้งตัวบิ๊กนี้เลย ปล่อยให้เจ้าเสแสร้งพาเพื่อนมาช่วยผลักความสัมพันธ์มากมาย เช่น เจ้าน้อยใจ เจ้าเหวี่ยง เจ้าประชดประชัน เจ้ารำคาญก็ตามมาด้วย โอ๊ย เหนื่อยที่จะต้องทนอยู่ในสภาพตัวไม่ไกล แต่ใจห่างกันมาก แต่บางครั้งกลับรู้สึกว่า ในความเหนื่อยที่เกิดขึ้น มันเป็น “ความรู้สึกดี” ที่เราไม่ต้องมายุ่งกันอีก เพราะเจ้ารำคาญ เจ้าประชด เจ้าต่างๆ จะได้ลดลงไป

เราเชื่อว่า ตัวกำหนดความรู้สึกคือความคิด ตัวเราอึดอัดเพราะคิดมากเกินไป คิดว่ายิ่งแก้ยิ่งแย่ ที่จริงเพื่อนอาจไม่ได้คิดอะไรเลย ไม่มีลบ ไม่มีบวก ยิ้มทักทาย พูดคุยเฮฮาแบบเป็นศูนย์มาตลอด ส่วนตัวเราคิดไปเองว่าเราทั้งคู่สนิทกันเลเวลห้า

คิดไปเองทั้งนั้นว่าเราสนิทกัน.

ถ้าจะแก้ไขความอึดอัดที่เกิดขึ้น น่าจะแก้ที่ความคิดของตัวเองจะดีที่สุด.

สู้ๆ นะ