แรกเริ่มเลยคือจขกท.เป็นกะเทย /ค่ะ กะเทย เป็นประชากรบนโลกที่เคยสดใสคนนึง
เคยมีแฟนคนแรกแต่ตัดสินใจเดินถอยออกมาเองเมื่อปีที่แล้ว
เหตุเพราะเขานอกใจไปมีอะไรกับผู้หญิงอื่นหลายคนแล้ว นับไม่ถ้วน
(ตั้งแต่คบกันมีแต่เสียกับเสียค่ะ ทั้งเสียเงินและเสียใจ บลาบลาบลา...)
จนล่าสุดก่อนจะเลิกกันมีการลงไม้ลงมือ เลือดตกยางคางคกออก
เลยชิ่งออกมาเลียแผลตัวเองอยู่นาน เศร้าไปหลายเดือน

ตั้งสติได้ก็โฟกัสแต่งาน แอบแซวพี่ๆ น้องๆ ในออฟฟิตไปเรื่อยเปื่อย ขำๆ คลายเครียด
...จนวันหนึ่ง ด้วยความซ่านอย่างไม่ทราบสาเหตุว่าเป็นอะไรไป
คือในตอนนั้นอยู่ๆ อยากมีใครสักคนคุยด้วย อยากมีใครสักคนจริงๆ จังๆ
เข้ากูเกิ้ลค่าา า  หาเพื่อนหาแฟนหาไอดีไลน์ จนได้ไอดีพี่คนนี้มา
คือสมมติให้พี่เขาชื่อ พี่โย่ง ล่ะกันนะคะ ซึ่งตอนแรกก็เฉยๆ กับพี่โย่งนะคะ
ทักพี่เขาไปบางทีก็รอนานมากกว่าจะตอบ ซึ่งพี่เขาก็จะให้เหตุผลเสมอเลยว่าทำอะไรมาจึงตอบช้า
จนคุยมาสักพัก คือในตอนนี้ชอบพี่เขามากกกกกกกกก ย้ำว่ามากก !! TT

พี่เขาตอบโจทย์ผู้ชายในฝันมาก สูง187 ใส่แว่น การศึกษาก็โอเค การงานก็ไม่ได้ขี้เหร่อะไร
หน้าตาธรรมดาๆ แต่รักครอบครัว รักเพื่อน แล้วก็รักแมวมากก ก /มุ้งมิ้งตรงนี้
ให้คำแนะนำคำปรึกษาได้เสมอเลย ถึงเขาจะไม่หล่อแต่หัวใจเท่มาก ชอบเลย
(ประสบการณ์เก่าสอนจขกท.มาอย่างดีเลย แฟนหล่อไม่ได้ทำให้ชีวิตเราดีขึ้น)

ก็คุยกันมาเรื่อยๆ เปิดใจกันในระดับหนึ่ง เล่าเรื่องครอบครัว แฟนเก่า อดีตกันและกันให้ฟัง
พี่เขาส่งเฟสบุ๊คมาให้แอด เราก็แอดไป มีมากดรักเลยรูปเรา โพสเราด้วย...แฮปปี้
...ใจชื่นสิ่ค่ะ มีคนเปิดใจคุยด้วยได้ขนาดนี้!!

พี่เขาก็บอกกันนะคะ ไม่อยากให้เราหวังในตัวพี่เขามาก
เขาให้เหตุผลที่ว่า บางช่วงงานเขาจะเยอะมาก จนอาจจะไม่มีเวลาคุบกับเรา
แต่เราก็ยังดันทุรังเสนอตัวพลีกาย บอกไปว่ารอได้อยู่แล้ว ขอแค่ไม่หายไปเลย
ที่สุดของความดื้อรั้นนน น น TT

*ไคลแม็กส์อยู่ตรงนี้ คือ ตั้งแต่คุยกันมา จขกท.ไม่เคยบอกพี่เขาเลยว่าไม่ใช่ผู้หญิง
ไม่ได้ตั้งใจบลัฟหรือโกหกจะหลอกอะไรพี่เขานะคะ
ตอนแรกตั้งใจหาคนคุยให้ชีวิตกระชุ่มกระชวยเฉยๆ
แต่เจออะไรจากพี่เขาหลายๆ อย่าง ใจมันลืมให้ไปทีละนิดๆ จนไปหมดแล้วค่ะ
แรกๆ เลยพี่เขาก็เคยถามนะคะ เสียงทำไมห้าวจัง ถามว่าแอ้บได้ไหม ก็ได้นะคะ
แต่จขกท.ทำงานติดต่อลูกค้าทางโทรศัพท์ ก็แอ้บกะลูกค้ามาทั้งวันละ นอกเวลางานก็เลยขอชิลเถอะ
รูปจขกท.ก็ใช้รูปตัวเองตลอด แต่งบ้างอะไรบ้าง (คนปกติจะมองจขกท.เป็นผู้หญิงตัวใหญ่)
เราเสียเองที่ตอนนี้กระวนกระวายใจกับเรื่องราวในขณะนี้
อยากบอกพี่เขาให้หายอึดอัด แต่ก็กลัวพี่เขาจะหายไป พูดตามตรง หลอกตัวเองแล้วมีความสุขก็ยอม
แต่ก็ทราบดีว่ามันก็ได้แค่ช่วงเวลาสั้นๆ
ในตอนนี้คิดอะไรไม่ออก กลัวไปหมดทุกอย่าง

...ปุจฉา : แบบนี้เรียกว่าเลวมั้ยคะ ?? (แต่ไม่ได้เจตนาให้เป็นแบบนี้!!)

จะมีหนทางที่จะจบเรื่องนี้แบบละมุนละมัยไหมคะ TT

***แก้ไข ...เพิ่มเติมและแก้ไขคำผิด***