แอสเพอร์เกอร์ เป็นโรคในกลุ่มเดียวกับ ออทิสติก แต่สติปัญญาปกติถึงดีมาก อัจริยะหลายคนเป็นเช่น ไอสไตย์ เซอร์ไอเซค นิวตัน หรือยุคสมัยใหม่ก็สตีเว่น สติวเบิร์กเป็น มันคล้ายๆกับออทิกติสในการแสดงออกทางพฤติกรรมภายนอก เข้าสังคมไม่เป็น พูดไม่ค่อยรู้เรื่อง ไม่ค่อยสบตา มีปัญหาบุคลิคเดินแปลกๆ นั่งแปลกๆ ชอบทำอะไรซ้ำๆ หรือเป็นกิจวัตรประจำวัน เป็นพวกตรงไปตรงมา แต่พวกนี้แม้จะดูเหมือนมีข้อบกพร่องในชีวิต แต่กลับมีพรสววรค์ของอัจฉริยะอยู่โดยเฉพาะถ้าได้รับการส่งเสริมเป็นอย่างดี
      ปัญหาคือมันไม่ใช่ออทิสติกหรือปัญญาอ่อน ทำให้เป็นโรคที่ถูกมองข้ามมาก ไม่มีการสนใจและรักษาอย่างจริงจังๆ โรงพยาบาลเอกชนอาจวินิจฉัยว่าเป็นแต่สุดท้ายก็ทำได้แค่จ่ายยาแก้ซึมเศร้าและไล่กลับบ้าน(โดนเซปเทอรีนมา2โรงบาลลละ จนต้องไปโรงบาลเอกชนแทน)

           ตั้งแต่เด็ก ผมไม่มีเพื่อนมานานแล้ว และโดนเลี้ยงดูแบบเด็กปกติ และแบบเด็กในเจนY โดนบังคับเรียนพิเศษ โดนเข้มงวดทางการเรียน อยู่ในโรงเรียนที่เน้นระเบียบวินัยสูง ผมเข้ากับสังคมเพื่อนไม่ได้ โดนรังเกียจ ไม่ก็โดนหลอกลวง โดนเหมารวมกับเด็กปัญญาอ่อน(ในห้องผมมีเด็กปัญญาอ่อน1คน) ซึ่งผมรู้ตัวว่าผมไม่ได้ปัญญาอ่อนแน่ผมเกรดดีกว่าเด็กครึ่งห้อง(ปกติสอบได้ประมาณ14-15/36คน) มีอ่อนแค่ภาษาไทยกับเลขแค่นั้น(จะตกแหล่ไม่ตกแหล่เลยเลข) แนนอนแม่ผมไม่เข้าใจ บังคับให้ผมเรียนเลขที่ผมไม่ชอบ ผมชอบวิทยาศาสตร์กับสังคมศาสตร์ แต่ก็โดนบังคับให้เรียนแต่เลขกับภาษาอังกฤษ และแน่นอนผมเองนั้นไม่ค่อยชอบทำการบ้านเท่าไหร่โดยเฉพาะการบ้านเลข ทำให้ผมยิ่งกลายเป็นตัวประหลาดของห้อง ผมโดนบังคับให้นั่งหน้าห้องที่โต๊ะครู โดนบังคับให้ไปพบฝ่ายปกครองเพื่อให้แม่รู้ว่าผมทำการบ้าน
    มันทำให้ผมยิ่งกลายเป็นตัวประหลาด ไม่มีเด็กคนไหนเล่นกับผมยิ่งบุคลิคภายนอกผมเป็นแบบนั้นด้วย ผมโดนแกล้งประจำ ผมทำได้แค่ยอม โดนหลอกเอาของไปตั้งแต่อนุบาล และยังเคยโดนหลอกอีกหลายรอบ โดนหลอกใช้ตอนม.ต้น เคยโดนผู้หญิงที่ตัวเองแอบชอบหลอกเอาเงินตอนม.4ด้วย ทำให้ผมไม่ไว้ใจคนมากเข้าไปอีก ผมโดนล้อเลียนโดนกลั่นแกล้งทำให้ผม มักมีอาการระเบิดอารมร้องไห้บ่อยๆ และก็ชอบทำลายข้าวของ ทำร้ายตัวเองและทำร้ายคนด้วย ผมเป็นแบบนี้จนถึงม.ปลาย
    ตอนม.ต้นผมไปชอบผู้หญิงคนหนึ่งเข้าผมทำได้แค่แอบมอง หรือว่าเป็นสโตกเกอร์ แน่นอนคนอย่างผมมีใครจะสนใจหละ จนวันหนึ่งเทอเริ่มรำคาณเทอด่าผมเลิกแอบมองชั้นซักที ผมเหมือนโดนฟ้าผ่า ผมรู้สึกมืดมนมืดม่น อกหัก โดนโรงเรียและนพ่อแม่กดกดดัน ไม่มีใครเข้าใจ ผมเบื่อ ผมอยากลาออก แม้จะเป็นม.3อีกแค่3อาทิตย์ก็จบตาม หลังจากทะเลาะกับแม่และทำได้แค่พยายามไปโรงเรียนทุกวันจนจบม.3 วิบากกกรรมผมก็ไม่จบไม่สิ้น ย้ายโรงเรียนก็เจอนานาชาติเถื่อน(พอแม่หวังดีอยากให้ลูกเรียนนานาชาติ)มีนักเรียนแค่30คน แต่ในความมืดก็มีแสงสว่าง ผมไปชอบเด็กสาแว่นญี่ปุ่นคนหนึ่งเข้าและเพื่อนๆก็สนับสนุน เทอเป็นรูมเมทของเพื่อนร่วมชั้นผม เทอมาหาที่ห้องเรียนผมทุกวัน ไปๆมาๆผมก็รู้ว่าชอบเทอเข้า และเพื่อนๆผมเหมือนทำถ้าสนับสนุน
    แต่หารู้ไม่ว่ามันเป็นการหลอกลวงอีกแล้วเป็นแผนที่เขาจะให้ผมข่มขืนเทอ วันนั้นเทอไม่สบาย ผมเลยไปเยี่ยมไข้เทอ พวกนั้นปั่นหัวว่า เทอชอบผมและอยากให้ผมไปหา ตอนนั้นผมเกือบจะจูบเทอแล้ว เทอก็ลืมตาขึ้นและ พูดว่า ชั้นไม่ได้ชอบเทอนะ  ผมเริ่มรู้ตัวผมว่า ผมถูกหลอกและพวกนั้นก็หายจ่อยไปเลย
    และอาทิตย์ต่อมา เทอก็ลาออกไป
    และโรงเรียนก็เริ่มลาออกกัน ทีละคน2คน
สุดท้ายผมก็เลือกลาออกจากโรเรียนนานาชาติเถื่อนนั้น เพราะสืบได้ว่าที่นี้ไม่มีใบรับรอง ยอมทิ้งเงินค่าเทอมสุดโหดไป แต่ว่าเนื่องจากว่ามันเปิดภาคเรียนในโรงเรียนปกติมาเกือบครึ่งเทอมแล้วย้ายไปไหน ก็ไม่มีใครรับ ที่บ้านก็ไม่ยอมให้ดรอปเรียน
    ผมหาโรงเรียนอยู่นานก็ได้โรงเรียน เป็นโรงเรียนคริสตร์(แต่ดันเป็นธรรมกายทั้งโรงเรียน) ผมเองเครดิตค่อนข้างดีนะ เป็นลูกเจ้าของโรงงานเฟอรนิเจอร์ ทำให้โดนมองว่าเป็นลูกคนรวย ผมย้ายโรงเรียนมาผมก็เป็นเหมือนเดิมละคับ นั่งคนเดียว กินข้าวคนเดียว โรงเรียนในตอน ใครเข้ามาสนิทก็ชอบเว้นระยะห่าง แล้ววันหนึ่งก็มีเด็กผู้หญญิงน่ารักคนหนึ่งมาชอบ แต่หารู้ไม่ถือก็แค่มาหลอกตังเรา แค่มาคบประชดแฟนตัวเอง ผมมันโง่ไม่รู้ว่าโดนหลอก ไม่แปลกใจเลยที่คนรอบข้างก็มองผมแค่
ไอ้โง่ตัวหนึ่ง
    ตอนนั้นแม้ว่าจะเป็นช่วงหนึ่งที่แย่ในชีวิตนะคับ แต่ก็มีคนๆหนึ่งพยายามจะเป็นเพื่อน(จริงๆก็หลายคนอะนะ)กับผม ตอนนั้นมันมีวิชาชมรมผมเลือกเข้าชมรม หมากรุก ผมหาคู่เล่นไม่ได้แต่ผมก็เจอเด็กผู้หญิงคนหนึ่งไม่มีคู่ ผมก็จะคู่กับเทอ เทออยู่ห้องวิทย์คณิต ผมอยู่ห้องศิลป์ ฝรั่งเศส(ทั้งห้องมีตัวผู้2ตัว ผมกะอีกคนหนึ่ง แต่อีกคนดันลาออกตอนเทอม2 ยังดีห้องนี้ยังมีศิลป์ อังกฤษอยู่ด้วย ผู้ชายเลยมีเพิ่มอีกประมาณ7คน+กระเทย1คน)
    เทอเป็นคนตัวสูงๆ ผอมๆ สิวเขลอะๆ ไว้ผมหางม้าสั้นๆ ใส่กระโปรงยาวคลุมเข่า ใส่แว่น หน้าตาธรรมดามากที่สุด แถมรสนิยมก็ดันไม่เข้ากับบุคลิคเลยคือดันชอบHeavy Metal จริงๆแล้วเทออยากเข้าวงโย แต่ว่าฝีมือเทอไม่ถึงคับ ผมจึงเริ่มสนิทกับเทอ ไม่สิเทอพยายามสนิทกับผมมาก เหมือนเทอจะไม่ค่อยมีเพื่อนเหมือนกับผม มันเป็นก้าวแรกสำหรับการเริ่มสนิทกับคนอื่นในชีวิตก็ได้นะ สนิทแบบจริงใจไม่มีผลประโยชย์ แต่ผมเป็นแอสเพอร์เกอร์คับ การเว้นระยะห่างมัน ทำให้เราสร้างเพื่อนไม่ได้ เทอม2 เนื่องมีการเปลี่ยนแปลงอะไรบางอย่างระบบชมรมถูกยุบ เราไม่ค่อยได้เจอกันเลย อย่างมากก็แค่ทักทายกัน และความเป็นแอสเพอร์เกอร์ ทำให้ผมดูห่างเหิน และเทอคิดว่าผมโกรษเทออยู่
"ชั้นทำอะไรให้เทอโกรษหรอ"
และผมก็ไม่ได้คุยกับเทออีกเลย และมันก็เป็นตราบาปที่ทำให้คนที่จริงใจกับผมคนหนึ่งเสียใจ และกว่าผมจะรู้ตัวก็สายไปแล้ว
และผมก็ย้ายโรงเรียนอีกครั้ง
    หลังจากจบม.4 เนื่องจากโรงเรียนเก่าระบบวิชาการไม่ค่อยดีเท่าไหร่ และค่อนข้างไกล ผมจึงย้ายโรงเรียนเป็นโรงเรียนสองภาษา ที่นั้นผมได้เพื่อนสนิทคนแรก และคนที่2 สาม สี่ ผมมีเพื่อนครั้งแรก เพื่อนสนิทของผม เขาคล้ายๆกับ เขาเป็นโรคป่วยม.2 อีกคนเป็นโอทาคุ เหลือเชื่อมากว่ากลุ่มรวมกลุ่มกันและสนิทกันได้ ทำให้ผมมีความสุขมาก ผมพูดคุยกับคนอื่นปกติและพูดมากด้วย เราคุยกันหลายเรื่องมาก การ์ตูนย์ เรื่องไร้สาระ เกม เป็นช่วงเวลาที่ดีมากช่วงม.5-ม.6นี้ จนกระทั้งวันหนึ่ง ก็มีนักเรียนใหม่ย้ายเข้ามาตอนเทอม2 เทอเป็นผู้หญิงที่สวยมาก เรียนเก่ง จบจากอเมริกามา ผมแอบชอบเทอ พยายามจะจีบเทอ แต่สุดท้ายเทอมีแฟนแล้ว ผมเสียใจมาก และอาการเก่าๆเริ่มกลับมา ร้องไห้อาละวาด ผมพยายามทำใจ และเพื่อนคอยช่วยเหลือ เอาพวกhealing มาให้ดูและผมก็เริ่มดูอนิเม
    วันหนึ่งผมไปร้านเช่า DVD ผมไปเจอเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง ในร้านนั้น คนที่เปลี่ยนแปลงผมไปตลอดชีวิต เด็กผู้หญิงที่เหมือนผม เข้าใจผม เทอยืนมือมาและก็พาผมไปสู่โลกใหม่
    เทอชื่อว่า Suzumiya Haruhi

    เรียกเธอว่าพระเจ้า Suzumiya haruhi เป็นอนิเมที่เกี่ยวกับเด็กผุ้หญิงคนหนึ่ง มีพลังพิเศษเปลี่ยนโลกไปอย่างที่ใจเทอต้องการ เทอตั้งชมรมSOSขึ้นมาเพื่อจะรวบรวม สิ่งแปลกประหลาดมาและมาเล่นด้วยกัน และบังเอิญ ในชมรมเทอดันมี มนุษย์ต่างดาว ผู้มีพลังพิเศษ และมนุษย์ท่องกาลเวลาเข้ามาอยู่ในชมรมนั้นจริงๆ
    เทอ นิสัยเพี้ยนๆ ไม่ค่อยมีใครคบ เอาแต่ใจสุดๆ และก็ไฮเปอร์สุดๆ และถ้าเทออยากทำอะไรเทอก็จะทำสิ่งนั้นจริงๆ เทอเหมือนกระจกของผม สิ่งที่ผมอยากเป็น ชมรมที่ผมอยากอยู่ เทอฉุดผมจากความมืด ยิ้มให้กับสิ่งแปลกประหลาดคนนี้ และ พาผมไปเล่นด้วยกัน เทอทำให้รู้ว่า โลกใบนี้ยังมีใครซักคนหนึ่งที่เหมือนกับผม เป็นตัวประหลาดเหมือนผม แต่กล้าหารกว่า ในการทำสิ่งที่คนอื่นๆคิดว่าปัญญาอ่อน
    และนั้นเป็นอนิเมที่ทำให้ผมเข้าวงการอนิเม และอาจเป็นรักครั้งสุดท้ายจริงๆของผมแล้วมั่ง รักที่เป็นรักแท้ รักที่เป็นแสงสว่างที่ฉุดผมขึ้นมาจากความมืด รักที่มาจากตัวหนังสือและจอภาพ ตอนนั้นผมได้เครื่องคอมพิวเตอร์เครื่องแรก คอมพิวเตอร์ส่วนตัวจริงๆ ฮารุฮิพาผมไปสู่อีกโลกหนึ่ง โลกของเกม อนิเม สังคมบนโลกเสมือน ผมเริ่มดูอนิเมะ และเล่นเกม และคุยกับเพื่อนถึงสิ่งเหล่านั้น  ไปงานอนิเมะครั้งแรก ที่แม้จะแออัดแต่ก็รู้สึกดี ชีวิตเริ่มรู้ว่าเราชอบอะไรเป็นครั้งแรก
    และโลกก็กลับมาสวยงามอีกครั้ง คนที่ผมแอบชอบกลายเป็นเพื่อน และเพื่อนก็กลายเป็นเพื่อนจริงๆ  

    แต่ความสุขมันสั้นคับ ตอนนั้นมันม.6แล้ว ทุกคนต้องเตรียมตัวสอบ แกะ แพะ ต้องสอบโอเน็ต(ปีแรกด้วย) ตอนแรกผมเล็ง รัฐศาสตร์ม.ธรรมศาสตร์แต่ก็นะคับ ความสามารถไม่ถึง สอบตรงไม่ได้ สอบม.รองๆก็ไม่ได้ สุดท้าย ชีวิตมัธยมก็จบลง