กิเลสมิใช่จิต..จิตไม่ใช่กิเลส ..แต่จิตไปยึดเอากิเลสมาปรุงแต่งให้เป็นกิเลส.ถ้าจิตกับกิเลสเป็นอันเดียวกันแล้ว.ใครใน
โลกนี้จะชำระกิเลสให้หมดได้ จิต..แล..กิเลส.เป็นแต่นามธรรมเท่านั้น.หาได้มีตัวมีตนไม่.จิตที่ส่งไปทาง.ตา.หู.เป็นต้น.
ก็มิใช่ตา.หู.เป็นกิเลส.แต่จิตกระทบกับอายตนะจึงเป็นเหตุให้เกิดกิเลสเท่านั้น.เมื่อตาเป็นต้น.กระทบกับรูป.ให้เกิดความรู้สึก.
แล้วความรู้สึกนั้นก็หายไป.จิตไปตามเก็บเอาความรู้สึกนั้นมาเป็นอารมณ์.จึงเกิดกิเลส.ดีแลชั่ว.รักแลชังต่างหาก.ผู้ไม่เข้าใจ.
ไปหลงว่าจิตเป็นกิเลส.ไปแก้แต่จิต.ตัวกิเลสไม่ไปแก้ไม่ไปแยกเอาจิตให้ออกจากกิเลส.อย่างนี้แก้เท่าไรๆก็แก้ไม่ออก.
เพราะแก้ไม่ถูกจุดสำคัญของจิต.จิตไปหลงยึดเอาสารพัดวัตถุ.เครื่องใช้ต่างๆมาเป็นของกูๆ.ติดมั่นอยู่ในสิ่งนั้นๆมันเลยเป็น
กิเลส.จิต.ใจ.แลกิเลสมีความหมายดังได้อธิบายมานี้...จิต..ผู้ที่มิได้ฝึกฝนอบรมไว้ให้ดีแล้ว.มีแต่จะนำให้กิเลสมาทับถมถ่าย
เดียว.ตรงกันข้าม..ถ้าผู้ได้ฝึกฝนอบรม.จิต.ไว้ดีแล้ว.ก็จะเป็นขุมทรัพย์อันมหาศาล.เพราะจิตเป็นผู้แส่ส่ายแสวงหากิเลสใส่
ตัวเอง.พร้อมๆกันนั้นก็เป็นผู้แสวงหาปัญญามาให้ตัวอีกด้วย