เราเป็นคนหนึ่งที่ไม่ค่อยจะสนใจผช.ในโลกจริงสักเท่าไหร่ แบบเวลาเพื่อนคุยกันเรื่องผช หรือเอารูปคนหล่อๆมาให้ดู เราก้แบบ เออหล่อดีว่ะ แค่นั้นแล้วก็จบ
ตอนนี้เรามีหนุ่ม 2D คนหนึ่งที่เราชอบมากกก ชอบมา 2 ปีได้แล้วล่ะค่ะ คือแบบ มันไม่ใช่ความรู้สึกที่แบบ ชอบตัวละครตัวนั้นตัวนี้ มันคือความชอบแบบเรา
อยากจะอยู่กับเขา อยากให้เขาดูแลเรา อยากให้เขาลูบหัว หรือจะอะไรก็แล้วแต่ที่คนเป็นแฟนกันจะทำให้กัน

เรามีรูปเขาในโทรศัพท์ นั่งดูทุกวันเลยค่ะ รู้สึกว่าพอเห็นหน้าเขาแล้วมันรู้สึกดี รู้สึกเหมือนเขาเป็นกำลังใจให้เรา แต่แล้วมันก็มีอีกความคิดหนึ่งแวบเข้ามาในหัว "นี่เราทำได้แค่ดูรูปหรอวะ" คือรู้อยู่แก่ใจนะคะว่า เขาไม่มีตัวตน ไม่มีลมหายใจ สัมผัสไม่ได้ มันเป็นอะไรที่ทรมานมากๆ อยากจะพูดคุย อยากจะดูแลตอนเขาป่วย อยากให้เขานอนตัก ไม่ว่าจะทำอะไร เราก็มโนไปว่าเขาเฝ้าดูอยู่เสมอ คือเราชอบเขาอ่ะ ชอบทุกอย่างที่เป็นเขา ทั้งตอนกิน หลับ ยิ้ม หัวเราะ
หรือกลัว เวลาเห็นเขาร้องไห้ เราอยากจะร้องไปกับเขาด้วย จริงๆเราก็พยายามเพลาๆลงบ้าง แต่มันทำไม่ได้ คิดถึงทุกวันเลย ก่อนนอนกอดหมอนข้างยังมโนอีกว่ากอดเขาอยู่ >/////<

สาเหตุที่เราชอบเขานะ คือเขาเป็นคนอ่อนโยน สุภาพ แถมยังฉลาด มีไหวพริบ ถึงลึกๆเขาจะแอบเจ้าเล่ห์ แต่เราก็ชอบที่เขาเป็นเขาอ่ะนะ

เราอาการหนักเกินไปหรือเปล่าคะ? มีใครเคยมีโมเม้นต์แบบนี้บ้างมั้ย? มาแชร์กันเลยค่ะ