ความรู้สึกหลังได้ดูอีพีนี้ ริต้าทำได้ดีมากในบทของคนไม่รู้อิโน่อิเน่อะไร แอบขำตอนที่คุณวินดุว่า"นี่แม่หนู...หัดมีมารยาทเสียบ้าง"อารมณ์เหมือนผู้หลักผู้ใหญ่ดุจริงๆ ตอนที่คุณวินสอนแพรขาวเล่นเปียโน ความรู้สึกบางอย่างเหมือนค่อยๆก่อตัวโดยมีเเค่มือกับบรรยากาศรอบข้างที่พาไปวั่นไหวโดยไม่ต้องแตะเนื้อต้องตัวกันมากนัก ฉากเปิดตัวสีนวลตอนที่เดินมาถึงคุณเจ้าบ้าน แววตาของคุณวินรู้สึกผิดมากอยากขอโทษจนยากที่จะเอ่ยชื่อสีนวลออกมา แต่ในเเววตานั้นไม่ได้มีความรักอยู่เลยเพราะไม่เคยรักเลยแต่เเรก ฉากที่เดินมาหาพ่อเปิดประตูเข้าไปเหมือนกับกำลังตัดสินใจลดฐิธิที่มีต่อกันไว้หลังประตูห้องเช่าโทรมๆห้องนี้ ตาแดงๆเหมือนจะร้องแต่ไม่ร้องเพราะ ต้องเข้มเเข็งให้เห็นว่าโตขึ้นเเล้วนะมีความคิดขึ้น จึงอยากกลับมาแก้ไขระหว่างตนกับพ่อ ส่วนพ่อเเรมก็ยังเป็นพ่อเเรม มีความเป็นพ่อเป็นสามีเป็นผู้ชายสมัยนั้นที่ยังมีศักดิ์ศรีอยู่แม้ตัวจะจนมุมแค่ไหนก็ตาม ฉากตัดมาที่คุณวินเจ้าบ้านที่ยืนฟังอยู่หน้าห้องสีหน้าหมดหนทางและทำอะไรไม่ได้นอกจากยอมรับแต่โดยดี ฉากที่มีคุณวินสองภพพร้อมกันปรบๆมือรัวๆให้ทั้งนักแสดง และทีมงานพี่ติ๊กที่มีเเววตาสองอารมณ์ในซีนเดียวกัน ทีมงานที่ทำออกมาได้ดีจนไม่มีความรู้สึกว่าถูกหลอก ผีสีนวลที่ออกมาตอนฉากสุดท้ายของตอนนี้ เเสดงความโกธรได้ออกมาอย่างน่ากลัว แต่ความโกธรความแค้นนั้นค่อยๆลดลงเพราะยังไงซะความรักและความเสียใจที่ถูกทิ้ง มันก็ยังกลายมาเป็นความอ่อนแอของสีนวลคนเดิม ตอนที่สีนวลทิ้งตัวลงนอนร้องให้ปานจะขาดใจ ยอมรับเลยว่าร้องตาม สงสารเหลือเกินทำยังไงได้ละคนไม่รักยังไงเค้าก็ไม่รักเรา แต่ใจเราละรักยังไงก็ยังรักอยู่อย่างนั้นแม้เวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน.........เจ้าบ้านเจ้าเรือน โศกนาฏกรรมของความรัก.....จะเดินทางไปถึงจุดจบอย่างไร ทุกอย่างใครเป็นคนก่อหรือ รึอาจเป็นเพราะกรรมที่ทำร่วมกันมาหรือโชคชะตาทำให้ทุกคนต้องเข้ามาอยู่ในวังวนนี้
















ความรักหนอ.....กับอีกคนกำลังผลิบานเหมือนกุหลาบขาวกลีบละมุน แต่กลับอีกคนนั้นทรมานมาเนิ่นนาน