ลูกสาวเรารู้จักคุ้นเคยกับอุปกรณ์บันทึกภาพที่เรียกว่ากล้องถ่ายรูปมาตั้งแต่เล็กๆ ตอนเด็กเดินเตาะแตะ เค้าจะมีกล้องฟิล์มป๊อกแป๊กหนึ่งตัว เจออะไรก็กดถ่ายไปเรื่อยๆ โตมาอีกนิดก็เริ่มเล่นกล้องโลโม่ แล้วก็เริ่มขอป๊าใช้กล้องใหญ่บ้างเมื่อมีโอกาส

ปกติเราไม่ค่อยเก็บผลงานลูกไว้ แต่หลังๆ มานี่เวลาเห็นภาพที่ลูกถ่าย รู้สึกว่า ความสุขกำลังอบอวลอยู่ในใจ โลกที่เค้าถ่ายทอดผ่านมุมมองของเด็กวัยนี้ ทำให้ผู้ใหญ่อย่างเรา คลายเครียดและยิ้มละมุนโดยไม่รู้ตัว แต่ในขณะเดียวกัน มันก็สะท้อนความเป็นจริงไว้เช่นกัน เลยลองรวบรวมผลงานมาตั้งกระทู้ไว้ เพื่อแบ่งปันโลกใหญ่ใบเล็กของเด็กมาให้ดู

เชิญทัศนา

*ผลงานรวบรวมจากหลายช่วงเวลา หลากสถานที่