นางเอกของเจษฎาภรณ์เคมีกับเขาไม่ซ้ำแบบกันสักคน ศรีริต้าก็เช่นกัน ความรู้สึกเวลาที่เห็นติ๊กกับริต้ามีปฏิสัมพันธ์กัน มันคือความหอมและความหวานครับ แต่เป็นความหอมและความหวานคนละแบบกับตอนมีปฏิสัมพันธ์กับคุณแอฟ เรื่องวนิดา ในส่วนของคุณริต้านี่หอมแบบดอกไม้อะ หวานแบบหวานข้างนอกแต่รสข้างในจะออกจืดๆหน่อย ทำให้ไม่รู้สึกว่าฉุนหรือเลี่ยน ความสดใสของคุณริต้า ทำให้คุณติ๊กน่ารักขึ้นอีกเป็นกอง พรรณนาซะเป็นนิยายแต่รู้สึกแบบนั้น

รู้สึกแบบนั้นมาตั้งแต่ อย่าลืมฉัน ก็ต้องยกย่อง เจ้าบ้าน เจ้าเรือน ที่มาทำให้รู้สึกถึงตรงนี้ได้ชัดเจนขึ้นอีกมาก

การผลิตนี่ระดับสุดยอดนะ ดีใจแทนคุณติ๊กกับคุณริต้ามาก ที่ได้อยู่ในการผลิตระดับนี้

บทโทรทัศน์ก็เทพมาก เรื่องราวเยอะและลึกแต่เข้าใจเล่าเรื่อง เรื่องที่มีมากและลึกขนาดนี้ คนเล่าต้องเก่งมากที่เล่าให้สลับไปสลับมาอย่างครบถ้วนโดยต้องดูแล้วเข้าใจและเรื่องทั้งหมดไม่หลุด Theme กันได้ เก่ง

แล้วเรื่องนี้บทจริงมากด้วยนะ เคยเกริ่นไปแล้วว่าไรวินท์ถึงแม้จะรู้อนาคตได้แต่ไม่อาจจะนำอนาคตมาเปิดเผยทั้งหมดได้ เพราะทุกคนล้วนอยู่ใต้กฎเดียวกันและแต่ละคนมีวิบากกรรมเป็นของตัวเอง การที่มีคนหวังดีมาเตือน ถ้าผู้ถูกเตือนมีสติพอที่จะคิดต่อได้เองก็ดีไป เพราะเขาก็ไม่อาจจะเตือนทั้งหมดได้ ความลับของเบื้องบน แม้มีคนล่วงรู้ก็ใช่ว่าจะไปบอกต่อได้ทั้งหมด บทและคำพูดเขียนดีมากทุกตัวละคร นี่ละบทโทรทัศน์จากนักเขียนระดับคุณภาพ

บทพูดของเจ้าบ้าน เจ้าเรือนก็ขลัง เชื่อเลยว่าเป็นวาจาของคนโบราณและเป็นสิ่งศักดิ์สิทธิ์ แล้วพูดอะไรก็เป็นเรื่องเป็นราว คุณติ๊กในบทบาทนี้ แปลกตาไม่ใช่น้อย ศักดิ์สิทธิ์อะ

บทพูดของเขมินี ก็ดีมาก เขาเป็นตัวละครที่ดี ฮาเป็นบางที ผมว่าความคิดของเขมินีดีกว่าแพรขาวเยอะอะ

คุณริต้าก็แสดงดีมาก บทบาทแพรขาวเขียนดีมาก คุณริต้าก็แสดงได้ดี ล่าสุดยิ่งน่ารักมากเวลาปฏิสัมพันธ์กับวิน