เราอายุ17ค่ะ พ่อแม่หย่ากันตั้งแต่เรายังเด็กๆ ตั้งแต่พ่อแม่หย่ากันเรากับพ่อไม่ได้เจอกันอีกเลยเพราะแม่พาเรามาอยู่ด้วย ส่วนเรากับแม่ก็ไม่ได้สนิทกันเหมือนแม่ลูกคนอื่นๆ เพราะแม่ต้องทำงานหนักขึ้นต้องเลี้ยงเราเลี้ยงตากับยายเพียงลำพัง แต่แล้ว ผ่านไป5ปีแม่ก็แต่งงานกับคนใหม่ พ่อเลี้ยงคนใหม่ของเราได้พาแม่มาอยู่กรุงเทพส่วนเราก็อยู่กับตายายเลยทำให้เราห่างจากแม่ไปอีก พอเราเริ่มโตขึ้นแม่ก็ให้เราย้ายมาอยู่ที่กรุงเทพจะได้เรียนที่นี้ด้วย📖

ตามความรู้สึกเราแล้วเราไม่ได้อยากย้ายมาหรอก🤕 เพราะว่าเค้ามีสามีใหม่มีลูกใหม่แม่เลยไม่ค่อยสนใจเราสักเท่าไหร่ วันหนึ่งเรากับแม่จะคุยกันแค่วันล่ะ 2ประโยคแต่ถ้าเราทำอะไรให้เค้าไม่พอใจ แม่ก็แค่บ่นยาวเราก็นั่งฟังเค้าบ่นแค่นั้น แล้วตั้งแต่เราโตขึ้นจนถึงวันนี้เรากับแม่เคยกอดกันแค่4ครั้ง หอมแก้มกันยังไม่ถึง10ครั้งเลย😔  เวลาเรามีปัญหาอะไรก็แล้วแต่เราอยากมีคนปรึษาอยากมีคนรับฟังพอเราปรึกษาแม่ แม่ก็ด่าเราซึ่งคำพูดของแม่แต่ละคำทำให้เรากดดันมาก ไม่กล้าที่จะปรึกษาแม่อีก ตั้งแต่นั้นมาเรามีอะไรเราจะไม่บอกไม่ปรึกษาแม่เราจะเก็บความรู้สึกไว้คนเด่ว บางครั้งก็ปรึกษาเพื่อนมั้งเขียนระบายในกระดาษมั้ง อย่างน้อยเพื่อนก็ยังให้กำลังใจเราอย่างน้อยกระดาษก็ยังรับฟังเรา🤐

ว่าไปแล้วแม่ก็ไม่ค่อยมีเวลาให้เรานักหรอกแต่แม่จะมีเวลาให้น้องมากกว่า เช่น วันเกิดเราแม่จำไม่ได้หรือไม่ก็ไม่ว่าง แต่พอวันเกิดน้องแม่จำได้ตลอดถึงบางครั้งจะติดธุระแม่ก็จะรีบกลับมาเพื่อพาน้องไปเที่ยวซึ่งเค้าจะไปกันแค่3คนนะค่ะ ส่วนเราก็เฝ้าบ้านเหมือนเคย น้อยใจค่ะตั้งแต่พ่อแม่หนูหย่ากันเหมือนหนูกลายเป่นเด็กมีปัญหาเรียกร้องหาความสนใจอิจฉาน้องตลอดเวลา