หากกล่าวถึงนิยายเรื่อง "พี่เลี้ยง" แฟน ๆ นิยายของคุณหญิงวิมลก็ทราบดีกว่าเปรียบเสมือนกระจกเงาของนิยายอีกเรื่อง คือ "คำมั่นสัญญา" ตัวละคร คาแร็คเตอร์หลาย ๆ อย่างแทบจะโขกกันมา เนื่องจากแฟน ๆ เรียกร้องกันเหลือเกินว่า "คำมั่นสัญญา" ช่างทำร้ายจิตใจคนอ่านยิ่งนัก เหตุนี้นี่เอง "พี่เลี้ยง" จึงได้ถือกำเนิดเป็นตัวอักษรโลดแล่นในแวดวงวรรณกรรม และ บัดนี้กลับมาอีกครั้งในรูปของละครที่ช่อง 8 (สารภาพ ... ไม่เคยดูละครช่องนี้มาก่อน และ สารภาพอีกรอบว่าดารานำในเรื่องนี้ พี่นี่ก็ไม่รู้จักซักคน ไปรู้จักคุณสุรางค์ คุณระริน คุณบงกช รุ่นนั้นล่ะค่ะ ว่าไปนั่น)
พี่เลี้ยงประกอบด้วยเรื่องราวของเด็กชายและเด็กหญิงคู่หนึ่ง กับ "ความรัก" ที่บริสุทธิ์เกินกว่าคนนอกจะเข้าใจ เด็กผู้ชายคนนั้นชื่อสัตยา และ เด็กผู้หญิงคนนั้นชื่อเรไร คุณสุรางค์หอบสมบัติพัสกนธ์ที่มีอยู่เพียงน้อยนิดพร้อมกับลูกชายเข้ามาในบ้านหลังใหม่ บ้านของเพื่อนรักสมัยเมื่อครั้งยังเรียนหนังสืออย่างคุณระริน ที่บัดนี้อาศัยอยู่ในบ้านหลังโตเพียงลำพังกับลูกสาวอีกหนึ่งคน แม้คุณระรินจะปฏิบัติต่อคุณสุรางค์อย่างเพื่อนและญาติสนิท แต่คุณสุรางค์หรือคุณสุนั้นระลึกตนอยู่เสมอว่าตนคือคนอาศัยจึงยกคุณระรินไว้เหนือตัวเองซึ่งสถานะนั้นก็กินความไปถึงเรไร .... ลูกสาวของคุณระรินด้วย
เพราะเหตุนี้คุณสุจึงกวดขันกับลูกชายคนเดียวได้แก่สัตยาให้เจียมตัวว่าเป็นผู้อาศัย และ มีหน้าพิเศษซึ่งเจ้าตัวไม่เคยที่จะพอใจ นั่นคือการดูแลเด็กผู้หญิงอย่างเรไร หรือ คุณเร นอกจากความแตกต่างทางเพศสภาพแล้ว สัตยาก็รำคาญยิ่งนักกับความเจ้าน้ำตาของเด็กหญิง แต่ก็แปลกที่ถึงแม้จะร้องไห้น้ำตาเป็นเผาเต่าแต่เจ้าตัวก็สามารถจะซนอย่างลูกลิงได้ในคราวเดียวกัน แต่แล้วโดยที่ไม่รู้ตัวแม้แต่น้อยสัตยาเสือยิ้มยากของเพื่อนฝูง เมื่ออยู่กับเด็กหญิงเรไรเจ้าตัวก็กลายเป็นหัวโจกและคนช่างแกล้งขึ้นมาง่าย ๆ เสียแบบนั้น ถึงน้ำเสียงหวานใสที่เรียกเจื้อยแจ้วว่า" พี่ชาย "จะพาให้ขมวดคิ้วอยู่ในบางที หากมันก็เป็นเหมือน "หน้าที่" ซึ่งเคยชิน ชิน ... เหมือนอากาศที่หายใจเข้าไปทุกวัน
จนวันหนึ่งมีใครอีกคนเดินเข้ามาในเส้นทางชีวิตที่เงียบสงบของ "พี่ชาย" และ "คุณเร" คน ๆ นั้นคือคุณโชติ โชติวัน ลูกชายคนเดียวของคุณบงกช "เพื่อน" อีกคนของคุณระริน คุณโชติเป็นเด็กชายที่นุ่มนวลและสุภาพ ใจดีและตามใจเด็กหญิงเรไรหนักหนา เล่นเอา "พี่ชาย" ของคุณเรขัดเคืองเมื่อรู้สึกว่าถูกแย่งชิงลูกไล่ไป แต่เมื่อกาลผ่านไปความสัมพันธ์ของเด็ก ๆ ทั้งสามก็แน่นแฟ้นกลมเกลียวเป็นเพื่อนเล่นเพื่อนคุยจนกระทั่งยามเติบใหญ่
หน้าที่พี่เลี้ยงของสัตยาก็ยังดำเนินอยู่ต่อไปเป็นกิจวัตรประจำวัน และมันก็เริ่มเป็นธรรมชาติมากขึ้นทุกที ๆ บัดนี้สัตยาไม่โกรธเหมือนเมื่อก่อนอีกแล้วเมื่อตัวเองโดนแม่ดุเวลาที่เรไรต้องเจ็บตัวหรือเป็นอะไรขึ้นมา เพราะความร้อนอกร้อนใจของสัตยาก็ทวีขึ้นมาเท่า ๆ กัน และ อาจจะมากกว่าคุณสุรางค์เองด้วยซ้ำ ไม่ว่าสิ่งละอันพันละน้อยอันใดที่ทำให้เรไรขัดเคือง หงุดหงิด หรือ หมองมัวในใจ สัตยาจะรู้ก่อนเสมอ และ หาวิธีการปัดเป่าที่เหมาะสมให้ ในวิถีที่ถูกที่ควร ไม่ให้คุณเรต้องเสียเด็กไปได้ เรียกว่าในมือมีทั้งของเล่นถูกใจ และ ไม้เรียวอยู่ในคน ๆ เดียวกัน คุณเรถึงได้รักและเคารพพี่ชายนักหนา เรียกว่า มีพี่ชายเอาไว้อวดก็คงไม่ผิดนัก
หากหลายครั้งหลายคราเช่นกันที่สัตยาเฝ้าสำรวจตัวเองเพื่อจะพบว่าหน้าที่พี่เลี้ยงในวันนี้เห็นทีจะมีอย่างอื่นปะปนด้วยเสียแล้ว ความรู้สึกอ่อนหวานอย่างหนึ่งที่ไม่มีอารมณ์พิศวาทเข้ามาเกี่ยวข้อง ความหวงแหนระคนน้อยเนื้อต่ำใจเมื่อพบว่าจะมีใครอีกคนที่พร้อมจะก้าวเข้ามาดูแลเรไรด้วยเหมือนกัน และ เขาคนนั้นมีดีกว่าสัตยาทุกอย่าง ความรู้สึกที่เกิดขึ้นเหล่านั้น นี่เรียกว่า "ความรัก" ได้แล้วหรือไม่ ? สัตยาไม่กล้าแม้แต่จะคิดทบทวน เรื่องนี้ไม่สมควรที่จะมีใครรู้ ไม่ว่าแม่ คุณริน คุณโชติ และ ที่สำคัญคือตัวคุณเรเอง
จะเก็บรักเก็บอาลัยไว้ในทรวง ไม่ให้ใครได้ล่วงได้รู้เลย
แต่ ... สัตยาจะทนเก็บมันไว้ได้นานแค่ไหนกัน ?
พี่เลี้ยง (กึ่งรีวิว) : จะเก็บรักเก็บอาลัยไว้ในทรวง ไม่ให้ใครได้ล่วงได้รู้เลย
พี่เลี้ยงประกอบด้วยเรื่องราวของเด็กชายและเด็กหญิงคู่หนึ่ง กับ "ความรัก" ที่บริสุทธิ์เกินกว่าคนนอกจะเข้าใจ เด็กผู้ชายคนนั้นชื่อสัตยา และ เด็กผู้หญิงคนนั้นชื่อเรไร คุณสุรางค์หอบสมบัติพัสกนธ์ที่มีอยู่เพียงน้อยนิดพร้อมกับลูกชายเข้ามาในบ้านหลังใหม่ บ้านของเพื่อนรักสมัยเมื่อครั้งยังเรียนหนังสืออย่างคุณระริน ที่บัดนี้อาศัยอยู่ในบ้านหลังโตเพียงลำพังกับลูกสาวอีกหนึ่งคน แม้คุณระรินจะปฏิบัติต่อคุณสุรางค์อย่างเพื่อนและญาติสนิท แต่คุณสุรางค์หรือคุณสุนั้นระลึกตนอยู่เสมอว่าตนคือคนอาศัยจึงยกคุณระรินไว้เหนือตัวเองซึ่งสถานะนั้นก็กินความไปถึงเรไร .... ลูกสาวของคุณระรินด้วย
เพราะเหตุนี้คุณสุจึงกวดขันกับลูกชายคนเดียวได้แก่สัตยาให้เจียมตัวว่าเป็นผู้อาศัย และ มีหน้าพิเศษซึ่งเจ้าตัวไม่เคยที่จะพอใจ นั่นคือการดูแลเด็กผู้หญิงอย่างเรไร หรือ คุณเร นอกจากความแตกต่างทางเพศสภาพแล้ว สัตยาก็รำคาญยิ่งนักกับความเจ้าน้ำตาของเด็กหญิง แต่ก็แปลกที่ถึงแม้จะร้องไห้น้ำตาเป็นเผาเต่าแต่เจ้าตัวก็สามารถจะซนอย่างลูกลิงได้ในคราวเดียวกัน แต่แล้วโดยที่ไม่รู้ตัวแม้แต่น้อยสัตยาเสือยิ้มยากของเพื่อนฝูง เมื่ออยู่กับเด็กหญิงเรไรเจ้าตัวก็กลายเป็นหัวโจกและคนช่างแกล้งขึ้นมาง่าย ๆ เสียแบบนั้น ถึงน้ำเสียงหวานใสที่เรียกเจื้อยแจ้วว่า" พี่ชาย "จะพาให้ขมวดคิ้วอยู่ในบางที หากมันก็เป็นเหมือน "หน้าที่" ซึ่งเคยชิน ชิน ... เหมือนอากาศที่หายใจเข้าไปทุกวัน
จนวันหนึ่งมีใครอีกคนเดินเข้ามาในเส้นทางชีวิตที่เงียบสงบของ "พี่ชาย" และ "คุณเร" คน ๆ นั้นคือคุณโชติ โชติวัน ลูกชายคนเดียวของคุณบงกช "เพื่อน" อีกคนของคุณระริน คุณโชติเป็นเด็กชายที่นุ่มนวลและสุภาพ ใจดีและตามใจเด็กหญิงเรไรหนักหนา เล่นเอา "พี่ชาย" ของคุณเรขัดเคืองเมื่อรู้สึกว่าถูกแย่งชิงลูกไล่ไป แต่เมื่อกาลผ่านไปความสัมพันธ์ของเด็ก ๆ ทั้งสามก็แน่นแฟ้นกลมเกลียวเป็นเพื่อนเล่นเพื่อนคุยจนกระทั่งยามเติบใหญ่
หน้าที่พี่เลี้ยงของสัตยาก็ยังดำเนินอยู่ต่อไปเป็นกิจวัตรประจำวัน และมันก็เริ่มเป็นธรรมชาติมากขึ้นทุกที ๆ บัดนี้สัตยาไม่โกรธเหมือนเมื่อก่อนอีกแล้วเมื่อตัวเองโดนแม่ดุเวลาที่เรไรต้องเจ็บตัวหรือเป็นอะไรขึ้นมา เพราะความร้อนอกร้อนใจของสัตยาก็ทวีขึ้นมาเท่า ๆ กัน และ อาจจะมากกว่าคุณสุรางค์เองด้วยซ้ำ ไม่ว่าสิ่งละอันพันละน้อยอันใดที่ทำให้เรไรขัดเคือง หงุดหงิด หรือ หมองมัวในใจ สัตยาจะรู้ก่อนเสมอ และ หาวิธีการปัดเป่าที่เหมาะสมให้ ในวิถีที่ถูกที่ควร ไม่ให้คุณเรต้องเสียเด็กไปได้ เรียกว่าในมือมีทั้งของเล่นถูกใจ และ ไม้เรียวอยู่ในคน ๆ เดียวกัน คุณเรถึงได้รักและเคารพพี่ชายนักหนา เรียกว่า มีพี่ชายเอาไว้อวดก็คงไม่ผิดนัก
หากหลายครั้งหลายคราเช่นกันที่สัตยาเฝ้าสำรวจตัวเองเพื่อจะพบว่าหน้าที่พี่เลี้ยงในวันนี้เห็นทีจะมีอย่างอื่นปะปนด้วยเสียแล้ว ความรู้สึกอ่อนหวานอย่างหนึ่งที่ไม่มีอารมณ์พิศวาทเข้ามาเกี่ยวข้อง ความหวงแหนระคนน้อยเนื้อต่ำใจเมื่อพบว่าจะมีใครอีกคนที่พร้อมจะก้าวเข้ามาดูแลเรไรด้วยเหมือนกัน และ เขาคนนั้นมีดีกว่าสัตยาทุกอย่าง ความรู้สึกที่เกิดขึ้นเหล่านั้น นี่เรียกว่า "ความรัก" ได้แล้วหรือไม่ ? สัตยาไม่กล้าแม้แต่จะคิดทบทวน เรื่องนี้ไม่สมควรที่จะมีใครรู้ ไม่ว่าแม่ คุณริน คุณโชติ และ ที่สำคัญคือตัวคุณเรเอง