อย่างที่กล่าวไปครับ  ผมมีแฟนครั้งแรกตอน ม.4  มีแฟนเป็นรุ่นพี่ เรื่องมันเริ่มต้นมาจากเฟสบุ๊ค พี่คนนี้เข้ามาคุยกับผมผ่านเฟสบุ๊ค ก็อย่างว่าคนที่มีคนเข้ามาคุยและยังไม่เคยมีแฟนแบบผม ก็ต้องหลงคารมคำหวานต่างๆนานาเป็นธรรมดา คุยกันวันแรก ผมนอนไม่หลับทั้งคืน ตื่นเต้นดีใจ ต่างๆนานา คิดเป็นตุเป็นตะว่าเราจะได้เป็นแฟนกัน คุยกันได้สักพักพี่เค้าก็หายไป ผมเสียใจมากตอนนั้น และผ่านไปได้สักพัก รู้อีกทีพี่เค้าเป็นแฟนกับเพื่อนต่างห้องไปเสียแล้ว ผมได้แต่อิจฉาและโกธรพี่เค้ามากๆ แต่ก็ทำไรไม่ได้ ได้แต่เพ้อผ่านเฟสบุ๊คไป แล้วก็หันกับมามองที่ตัวเรา เราไม่ดีตรงไหน แล้วก็ได้แต่มองเค้ารักกันไปอย่างมีความสุข เป็นการอกหักที่ทรมานมาก จนเวลาผ่านไป พี่เค้าก็โดนบอกเลิก แล้วพี่เค้าก็กลับมาคุยกับผมอีก ผมดีใจมากและก็ลืนเรื่องที่ผ่านมาทั้งหมด แล้วก็คุยกันทุกๆวัน แล้วสุดท้ายเราก็ได้เป็นแฟนกันสมใจ ตอนนั้นในใจผมคิดว่าพี่เค้าเป็นรักเดียว และรักแรก และจะรักพี่เค้าตลอดไป ผมบอกพี่เค้าไปว่าแบบนั้น ผมยอมทุกอย่างเพื่อพี่เค้า ทุ่มเททุกอย่าง ในหนึ่งอาทิตย์เราก็จะเจอกันทุกวันอยู่แล้วใน โรงเรียน แต่คนเป็นแฟนกันก็ต้องมีอะไรกันอย่างว่าละครับ 5555 พอถึงทุกๆวันศุกร์ผมก็จะหาทางไปหาพี่เค้า โดยโกหกทางบ้านต่างๆนาๆ ไปนอน โรงเรียนบ้างแหละ ทำงานกลุ่มบ้างแหละ เข้าค่ายบ้างแหละ แน่นอนการไปแต่ละครั้งก็ต้องขอเงินไปด้วย เลวมากจริง แต่ตอนนี้รู้สึกผิดแล้วนะ ผมทั้งรักแหละหลงพี่เค้ามาและยิ่งพี่เค้าเป็นคนแรกของผม นี้ยิ่งรักมาก รักที่สุด ไม่อยากคิดจะมีใครอีกต่อไปแล้ว ผมซื่อสัตย์ ไม่คุยกับใครเลย ค่อยเป็นห่วงพี่เค้า ทำหน้าถึงของแฟน จนนานๆเข้าๆ พี่เค้า ก็รู้สึกเบื่อผม เค้าบอกผมว่า รักแกนะ  แต่เค้าเบื่อแก ผมคิดไปว่าพี่เค้าต้องมีคนอื่นๆแน่ๆ ค่อยจับผิดพี่เค้า จนพี่เค้ารำคาน และสุดท้ายเราก็เลิกกัน ผมเสียใจมาก ทำไม่ถึงเลิกกันง่ายด่ายขนาดนี้  ผมคิดตลอดว่าความรักคือการดูแลเอาใจใส่ ค่อยถามข่าวคราวของกันและใคร คือการทุ่มเท่ ซื่อสัตย์แต่ทำไมถึงโดนมองกลับเป็นความลำคาน ความหน้าเบื่อ ผมได้แต่ทบทวนกับตัวเอง รักครั้งนี้เจ็บเเสบมาก ความซื่อสัตย์ คอยดูแลเอาใจใส่ จะกลับกลายเป็นความน่ารำคาน

เวลาผ่านไปอะไรๆก็เปลี่ยนไป  จนผมมีรักครั้งใหม่  แฟนคนนี้ก็พบผ่านเฟสบุ๊คเหมือนกัน และคนนี้ผมขอเป็นแฟนก่อน ส่วนตัวผมคุยคนเดียว ซื่อสัตย์ ทุ่มเท คนนี้เป็นรุ่นเดียวกัน อยู่คนละโรงเรียน ถึงเราจะได้เจอกันน้อยครั้งมาก แต่ผมก็ทุ่มเทสุดๆ มีวันหนึ่งครอบครัวแฟนจะไปเที่ยวพัทยากัน แล้วเค้าก็ชวนผมไปด้วย ซึ่งแน่นอน ผมก็ไป การไปครั้งนี้ก็ทำแบบที่เคยทำ โกหกทางบ้านว่ามีอบรม 3 วัน 2 คืน  ก่อนวันไป ผมจับได้ว่าแฟนแอบคุยกับคนอื่น ตอนนั้น บีบีกำลังดัง ผมถามแฟนว่าคืออะไร แล้วผมก็ไม่พูดด้วยกับเค้า แล้วเค้าก็โมโหตัวเอง ปาโทรสัพจนพัง แล้วก็ร้องไห้ ที่ทำให้ผมเสียใจ สุดท้าย ผมเองก็เป็๋นคนเข้าไปหาเข้า ปลอบเค้า แล้วบอกว่าช่างมันเถอะ เค้ารักแก แล้วพวกเราก้เดินทางไปเที่ยวกัน   ในคืนแรก ก็เอาอีกแล้ว มีคนโทรเค้าที่โทรสัพแฟนผม ก็คือแฟนเก่า ที่ไม่จบไม่สิ้น แฟนผมบอกแบบนั้น  ผมก็บอกไปว่า เค้าไม่คิดอะไรหรอก เค้ารักแก แล้วเราก็เที่ยวกันอย่างมีความสุข  ผมมีความสุขมาก ที่ได้ไปเที่ยวกับแฟน และครอบครัวแฟน รู้สึกดี จนถึงวันกลับ ผมไม่อยากกลับเลย แต่ก็ต้องกลับ หลังจากกลับมาถึงบ้าน เราก็บอกรักกันหนักรักกันหนา บ้านแฟนผมอยู่ในตัวเมือง ผมอยู่อำเภอรอบนอก ก็ทำได้แค่โทรคุยกัน ไปหากันน้อยมาก แต่สโลแกนผม ทุ่มเท ซื่อสัตย์ รักเดียว แต่พักหลังๆผมเป็นคนโทรหาเค้าตลอดเลย บ้างครั้งก็บอกผมว่าไม่ว่าง แล้วก็หงุดหงิด  จนวันหนึ่งเพื่อนสนิทผม บ้านมันอยู่ในตัวเมือง มันมาบอกผมว่าเห็นแฟนผมไปกับใครไม่รู้ แล้วผมก็มารู้ที่หลัง ตลอดที่คบกันมาเค้ามีคนอื่นมาตลอด ผมเสียใจมาก แล้วก็ตัดสินใจบอกเลิก  ซึ่งเค้าไม่รู้สึกอะไรเลย ไม่มีความเสียใจอะไรต่างๆทั้งนั้น นี่ผมเจ็บเป็นครั้งที่สองแล้วหรอนี้ เพราะไอคำว่าซื้อสัตย์ รักเดียว ทุ่มเท แล้วผมได้อะไรครับ  



จนเวลาผ่านไป ผมก็มีแฟนอีก คนนี้อยู่โรงเรียนเดียวกัน  ผมเป็นฝ่ายเข้าหา ต่อหน้าไม่กล้า ผมเลยเข้าหามางเฟสบุ๊ค บอกว่าชอบเค้ามาก แต่เค้าเหมือนไม่ค่อยสนใจผม แต่ก็คุยกัน ผมรู้สึกดีกับเค้า อยากดูแลเค้า ผมคิดว่าอยู่โรงเรียนเดียวกัน น่าจะดูแลเค้าได้สะดวก  และแล้วเราก็เราเป็นแฟนกัน คนนี้ ผมคิดว่าถ้าดูและ ทุ่มเท่ ซื่อสัตย์  แล้วอยู่ใกล้ๆกันอีกคงไม่ไปไหนแน่ ผมหวังมากๆ ทุกๆเช้า ผมจะซื้อข้าวเหนียวหมูปิ้งให้เค้าทุกเช้า ค่อยดูแลเป็นห่วงเค้า รักคือการดูแลไม่ใช่หรือครับ ทุกคั้งที่เค้าซื้อของมาให้ผมไม่ว่าจะอะไรก็ตาม แม่กระทั่งนมกล่อง ผมจะกิน กินเสร็จผมก็จะเอาไปล้างน้ำให้สะอาดแล้วเอามาเก้บไว้ที่บ้าน ทุกชิ้นทุกอย่าง ผมหวังคนนี้มากจริงๆ ทุ่มเท่ให้ทุกทุกอย่าง จนเวลาผ่านไป เค้าเบื่อผม จู่ๆเค้าก็บอกเลิกผม บอกเลิกทางโทรสัพ ผมมือสั่นตัวสั่นไปหมด นี่มันป็นความจริงหรือ เราเลิกกันแล้วหรือ เลิกกันง่ายๆ แล้วจะไปโรงเรียนยังไง อยู่โรงเรียนเดียวกัน เคยเจอกันทุกวัน  ที่ผ่านมาไม่มีความหมายเลยหรือ ผมไม่มีจิตใจ ไม่เป็นอันเรียน  ที่ทำอย่างอย่างไม่มีค่าเลยใช่ไหม แต่เรายังไม่เคยมีอะไรกันนะครับ แล้วเวลาผ่านไป ทางโรงเรียนจัดทัศนะศึกษา ไป ชะอำ แล้ว แฟนผมคนนี้ก็ไปด้วย ก่อนวันไปสักสองสามวัน จู่ๆ เค้าก็กลับมา ผมถึงตกใจและดีมาก เค้าบอกขอโทษเรื่องทั้งหมด กลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ไหม  ซึ่งแน่นอนผมก็ไม่ลังเลเลย ที่ผ่านมาหายไปหมดเหมือนไม่เคยเกิดขึ้น เพื่อนผมมันบอกว่าที่เค้าเขามาอีก เพราะเค้าอยากได้แน่เลย ผมก้ไม่ได้สนใจคำที่เพื่อนผมพูกเลย และแล้วเราก็ไปเที่ยวด้วยกัน นอนห้องเดียวกัน แล้วเราก็ได้มีอะไรกันที่ชะอำ ผมยิ่งรักเค้ามาก  แต่ผมก็จับพิรุสเค้าได้อย่างหนึ่งคือเวลาอยู่ด้วยกัน เค้าจะปิดโหมดเครื่องบิน ผมก็แปลกใจ จะปิดทำไม ผมก็เลือกที่จะไม่ใส่ใจ ช่วงเวลาที่ไปเที่ยวด้วยกันมันมีความหมายและความสุขมากๆ จนแล้วลาผ่านไป สิ่งที่ผมไม่อยากให้มีก็เข้ามาถึง เค้าเบื่อผม เค้าบอกกับผมตรงๆ เค้าเริ่มทำตัวห่างๆ สำหรับผมห่างๆก็ไม่ต้องจากเลิก เจ็บตอนนี้ดีกว่าเจ็บตลอด ผมเสียตัดสินใจบอกเลิกเค้า แล้วก็มาเจ็บร้องไห้ค่ำควร คนเดียว กว่าจะผ่านไปทรมานมากๆครับ แฟนคนนี้ผมคบๆเลิกหลายรอบมากครับมันยาวขอเล่าแค่นี้ครับ จนถึงจุดอิ่มตัว ครั้งสุดท้ายเจ็บที่สุดในชีวิตกับคนนี้ เค้าเป็นคนสารภาพกับผม ผมร้องไห้หนักมากวันนั้น ไม่คิดว่าคบกันอยู่จะทำได้ลง ขออนุญาติไม่บอกนะครับว่าเค้าทำอะไร   ผมจำมากครับ  

ผมเฝ้าคิดมาตลอกว่า ความรักคือการ ดูแล ทุ่มเท ซื่อสัตว์ ทำไมสิ่งที่ได้ถึงเป็นแบบนี้ เบื่อ เบื่อ เบื่อ ผมไม่เข้าใจครับ ถ้าเป็นแบบนี้ไม่ขอมีดีกว่า
และผมก็โสดมาจนตอนนี้อยู่มหาวิทยาลัยจนถึงทุกวันนี้ครับ  บางทีผมก็แอบคิดนะครับ ว่า จะมีใคร ทุ่มเท รักผมคนเดียว ไม่เบื่อผม เหมือนที่ผมที่บ้างหรือเปล่า สักคนที่เหมือนผม ที่เป็นรักแท้ แต่มันก็คงมีแค่ความฝันละครับ