เพราะมุมมองของซีออนทำให้เนื้อหาของกันดั้ม มีมิติมากกว่าการ์ตูนหุ่นยนต์เรื่องอื่นๆในสมัยนั้นครับ

คือในยุคนั้น การ์ตูนหุ่นยนต์มักจะออกแนวหุ่นกายสิทธิ์ พระเอกขับหุ่นเด่นคนเดียว ฝั่งพระเอกเป็นฝ่ายถูกต้อง ปกป้องโลกอยู่ฝ่ายเดียว โดยฝ่ายศัตรูมักเป็นพวกต่างดาวไม่ก็นักวิทยาศาสตร์วายร้ายที่คิดจะครองโลกแบบสูตรสำเร็จ
(จนกระทั่งโทมิโน่แอบลองของกับตอนท้ายของซัมบอท3)

แต่สำหรับกันดั้มนั้น ความถูกผิดของสองฝ่ายเป็นสีเทา แม้ศูนย์กลางของเรื่องจะอยู่ที่อามุโร่ซึ่งอยู่ฝ่ายสหพันธ์ แต่อามุโร่ก็ได้พบกับคนของซีออนหลายครั้ง และได้เรียนรู้มุมมองที่ต่างออกไปว่า แม้แต่ซีออนเอง ก็ใช่ว่าจะมีแต่คนที่ชั่วร้าย พวกเขาแค่ต่อสู้ด้วยวิธีของตัวเองเพื่อเป้าหมายของตนเอง ซึ่งในบางมุมมองอาจดูชั่วร้าย แต่ในอีกมุมมองนึง ก็มีส่วนที่น่าเห็นใจเช่นกัน

เช่นตอนที่อามุโร่ไปติดเกาะกับทหารหนีทัพซีออน เขาได้รู้จักกับทหารซีออนที่ทนหันปืนใส่เด็กๆกับผู้บริสุทธิ์ต่อไปไม่ได้ จึงหนีออกมาพร้อมกับเลี้ยงดูเด็กๆที่เขาพรากชีวิตพ่อแม่ไปเพื่อชดใช้ความผิด

อีกประเด็นคือ การมีบทบาทของชาร์ ซึ่งหลายครั้งเลยที่ขโมยซีนจนแทบจะกลายเป็นตัวเอกอีกคนของเรื่อง ทำให้เราได้เห็นมุมมองของสงครามจากฝั่งของซีออนที่มีทั้งอุดมการณ์(แม้จะถูกหลอกใช้)และการฉ้อฉลแย่งชิงอำนาจหักหลังกันภายในของผู้มีอำนาจด้วยกันเอง

ความแปลกใหม่ตรงส่วนนี้แหละที่ทำให้การแต่งเรื่องเสริม สามารถนำเสนอในมุมมองจากทั้งฝั่งสหพันธ์ก็ได้ ฝั่งซีออนก็ได้เช่นกัน

จนมาถึงยุคที่การแต่งเรื่องแบบไซด์สตอรี่ของกันดั้มเริ่มแพร่หลาย(ส่วนหนึ่งจากการวางขายกันพลาในซีรีย์โมบิลซุท แวริเอชั่น) ที่ดังๆก็มักจะมีการแต่งเรื่องโดยใช้มุมมองหรือเรื่องราวของตัวละครฝั่งซีออนค่อนข้างมาก เช่น เฟรเดริค บราวน์, จอห์นนี่ ไรเด็น , ชิน มัทสึนางะ เป็นต้น

พอมาถึงช่วงZeta การแบ่งฝั่งของเรื่องก็พลิกไปโดยตัวเอกเป็นคนที่ไม่เห็นด้วยกับการปกครองของสหพันธ์และหันไปเข้ากับกองกำลังเอวโก้(ซึ่งส่วนหนึ่งเป็นอดีตซีออนเก่า) และในช่วงท้ายก็ต้องรับมือกับอีกขั้วอำนาจของซีออนกันเองอย่างฮามาน
เรียกว่าเป็นการตอกย้ำคอนเซปท์ของกันดั้มที่ว่า ไม่มีฝั่งไหนที่ดีหรือถูกต้องโดยสมบูรณ์กันเลยครับ