สวัสดีค่ะ คือเพื่อนจขกท มีอยู่คนนึงที่ทานเผ็ด "ไม่ได้เลย" ค่ะ ซึ่งความจริงแล้ว การไปกินข้าวกันนั้น ถ้ากินอาหารตามสั่งก็สบายค่ะ ไม่มีปัญหาอะไร จานใครจานมัน แต่มันก็มีบางโอกาสที่รวมกลุ่มเพื่อนจะกินพวกส้มตำน้ำตกกันค่ะ แล้วด้วยความที่นางกินเผ็ดไม่ได้เลย แรกๆพวกเราจึงสั่งพวกคอหมูย่างกับลาบไม่เผ็ด กับส้มตำไม่เผ็ดให้นางทาน จะได้ดูไม่เหงาและเข้ากับทุกคนได้ แรกๆก็ไม่ได้มีใครรำคาญเลยค่ะ เพื่อนก็คือเพื่อน ไม่เป็นไร พยายามทำให้ทุกอย่างมันลงตัวกันได้ แต่พอนานๆไป เพื่อนๆก็เริ่มเซ็งค่ะ เพราะนางไม่มีความเกรงใจเลย
เช่นเวลาไปกินส้มตำกัน พอเห็นเพื่อนคนอื่นกินต้มแซ่บ นางก็แบบทำหน้าหงอยๆเซ็ง แล้วพูดกลางวงว่าอยากกินต้มแซ่บบ้างอ่ะ สั่งแบบไม่เผ็ดมาได้ไหม ซึ่งเพื่อนๆเคยสั่งกันมาครั้งนึง คือรสชาติมันไม่อร่อยเท่ารสเผ็ดนิดๆอ่ะค่ะ นึกออกไหม แต่ก็ไม่มีใครพูดอะไร เพื่อนในกลุ่มหลายคนเกรงใจนางมาก กลัวเพื่อนคิดมาก แต่นางกลับไม่มีความเกรงใจเพื่อนคนอื่นเลย ออกตังจ่ายทุกคนหารกัน แต่อาหารที่นางสั่งมากินคนเดียวคือ คือหมูย่าง ต้มแซ่บไม่เผ็ด ส้มตำไข่เค็มไม่เผ็ด ลาบหมูไม่เผ็ด อาหารห้าอย่างนี้คือนางสั่งมาเองเลย หลังๆคนอื่นไม่ทันได้พูดอะไรได้แต่มองตากันปริบๆ แบบส่งนัยยะกันทางความคิดว่าเหยแก มันสั่งเอาๆเลยว่ะ กินคนเดียวด้วย กินทิ้งกินเหลือด้วยนะ แล้วคนมันเคยหารตังกันทั้งกลุ่มตลอด อยู่ดีๆ จะมาให้นางจ่ายแยกคนเดียวมันก็ลำบากใจที่จะพูดมากๆ
เรื่องเงินไม่ใช่ประเด็นสำคัญค่ะ เพราะหารกันตังมันไม่เยอะหรอก อาหารก็ไม่ได้แพงเลย แต่มันคือความเกรงใจและความรู้สึกที่มันไม่โอเคมากๆ คือเหมือนกับทำไมต้องจ่ายให้เพิ่มอีกสองสามร้อยเพราะคนๆเดียวด้วยอ่ะ? นึกออกไหมคะ แล้วเป็นแบบนี้ทุกมื้อนะ ที่มากินอาหารแบบรวมกัน
หรือเวลาจะทานอาหารไทย พวกสั่งกับข้าวมากิน กระเพราก็ต้องไม่พริก ต้มยำกุ้งต้องไม่พริก คือนางจะสั่งๆทุกอย่างเลย จนหลังๆเพื่อนๆต้องแอบนัดกันไปกินโดยไม่บอกนาง นางก็ยังตามมาทีหลัง มานั่งร่วมโต๊ะด้วยพร้อมกับขอเมนูมาสั่งเพิ่มรวมกับของพวกเราหน้าตาเฉย เพื่อนๆที่นั่งอยู่ก้ได้แต่มองกันตาปริบๆ แบบเห้ย นางกล้าว่ะ นี่ไม่คิดอะไรเลยหรอ ไม่เกรงใจคนอื่นเลยหรอ
คือขนาดทุกวันนี้ไม่มีใครชวนนางกินข้าวด้วยกันแล้วนะ แยกๆออกมาทานกันเองเลย แต่ถ้านางมาเห็นนางก็จะเข้ามานั่งด้วยทันที เคยมีเพื่อนคนนึงพูดลอยๆขึ้นมาว่ากินก็ไม่เหมือนคนอื่นเขา ก็ควรจะกินแยกไปนะ นางก็ทำหน้านิ่งๆเฉยๆ ไม่สะเทือนเลยค่ะ
จะทำยังไงดีคะ? ทุกวันนี้กินอาหารไม่ค่อยอร่อยเลย ต้องตามสั่งอย่างเดียว บางทีใจแข็งหน่อยก็strong เดินแยกออกมากินส้มตำจานเดียวแยกไปเลยแล้วพูดออกตัวว่าอยากกินคนเดียวเผ็ดๆ
เฮ้อ
เพื่อนเป็นคนทานเผ็ดไม่ได้ เพื่อนทั้งกลุ่มจึงลำบากตามไปด้วย
เช่นเวลาไปกินส้มตำกัน พอเห็นเพื่อนคนอื่นกินต้มแซ่บ นางก็แบบทำหน้าหงอยๆเซ็ง แล้วพูดกลางวงว่าอยากกินต้มแซ่บบ้างอ่ะ สั่งแบบไม่เผ็ดมาได้ไหม ซึ่งเพื่อนๆเคยสั่งกันมาครั้งนึง คือรสชาติมันไม่อร่อยเท่ารสเผ็ดนิดๆอ่ะค่ะ นึกออกไหม แต่ก็ไม่มีใครพูดอะไร เพื่อนในกลุ่มหลายคนเกรงใจนางมาก กลัวเพื่อนคิดมาก แต่นางกลับไม่มีความเกรงใจเพื่อนคนอื่นเลย ออกตังจ่ายทุกคนหารกัน แต่อาหารที่นางสั่งมากินคนเดียวคือ คือหมูย่าง ต้มแซ่บไม่เผ็ด ส้มตำไข่เค็มไม่เผ็ด ลาบหมูไม่เผ็ด อาหารห้าอย่างนี้คือนางสั่งมาเองเลย หลังๆคนอื่นไม่ทันได้พูดอะไรได้แต่มองตากันปริบๆ แบบส่งนัยยะกันทางความคิดว่าเหยแก มันสั่งเอาๆเลยว่ะ กินคนเดียวด้วย กินทิ้งกินเหลือด้วยนะ แล้วคนมันเคยหารตังกันทั้งกลุ่มตลอด อยู่ดีๆ จะมาให้นางจ่ายแยกคนเดียวมันก็ลำบากใจที่จะพูดมากๆ
เรื่องเงินไม่ใช่ประเด็นสำคัญค่ะ เพราะหารกันตังมันไม่เยอะหรอก อาหารก็ไม่ได้แพงเลย แต่มันคือความเกรงใจและความรู้สึกที่มันไม่โอเคมากๆ คือเหมือนกับทำไมต้องจ่ายให้เพิ่มอีกสองสามร้อยเพราะคนๆเดียวด้วยอ่ะ? นึกออกไหมคะ แล้วเป็นแบบนี้ทุกมื้อนะ ที่มากินอาหารแบบรวมกัน
หรือเวลาจะทานอาหารไทย พวกสั่งกับข้าวมากิน กระเพราก็ต้องไม่พริก ต้มยำกุ้งต้องไม่พริก คือนางจะสั่งๆทุกอย่างเลย จนหลังๆเพื่อนๆต้องแอบนัดกันไปกินโดยไม่บอกนาง นางก็ยังตามมาทีหลัง มานั่งร่วมโต๊ะด้วยพร้อมกับขอเมนูมาสั่งเพิ่มรวมกับของพวกเราหน้าตาเฉย เพื่อนๆที่นั่งอยู่ก้ได้แต่มองกันตาปริบๆ แบบเห้ย นางกล้าว่ะ นี่ไม่คิดอะไรเลยหรอ ไม่เกรงใจคนอื่นเลยหรอ
คือขนาดทุกวันนี้ไม่มีใครชวนนางกินข้าวด้วยกันแล้วนะ แยกๆออกมาทานกันเองเลย แต่ถ้านางมาเห็นนางก็จะเข้ามานั่งด้วยทันที เคยมีเพื่อนคนนึงพูดลอยๆขึ้นมาว่ากินก็ไม่เหมือนคนอื่นเขา ก็ควรจะกินแยกไปนะ นางก็ทำหน้านิ่งๆเฉยๆ ไม่สะเทือนเลยค่ะ
จะทำยังไงดีคะ? ทุกวันนี้กินอาหารไม่ค่อยอร่อยเลย ต้องตามสั่งอย่างเดียว บางทีใจแข็งหน่อยก็strong เดินแยกออกมากินส้มตำจานเดียวแยกไปเลยแล้วพูดออกตัวว่าอยากกินคนเดียวเผ็ดๆ
เฮ้อ