ลูกชายวัย 3 เดือน 20 วัน เป็นคนร่าเริงแจ่มใส หัวเราะได้แล้ว เวลาเล่นด้วย หยอกด้วยมักจะหัวเราะเสียงดัง หรือไม่ก็ทำเสียงอ้อแอ้ เวลาเล่นด้วย

พ่อเล่นกีตาร์ใกล้ๆ ก็ทำเสียงอ้อแอ้ ร้องเพลง สดใสตามวัย ปกติลูกเป็นคนร้องไห้ยากมาก เรียกได้ว่าแทบไม่ร้องไห้เลย วันนึงร้องไห้ 1-2 ครั้ง


ร้องแป๊บๆก็หยุด นอกจากจะหิวจริงๆ หรือง่วงนอนมากๆ ถ้าง่วงมากจะกล่อมตัวเองนอนแล้วก็หลับไปเอง

วันก่อนผมดูลูกคนเดียว แม่ออกไปข้างนอกยังไม่กลับ ลูกนอนบนม้าโยก ผมเปิดทีวีให้ดูตามปกติ ส่วนพ่อก็ทำงานนั่งหันข้างให้อยู่ข้างๆกัน ไม่ห่างกัน

ทำงานไปได้สักพัก ลูกเงียบไปผิดปกติ เลยหันไปดู เห็นน้ำตาลูกไหลที่หางตา และหยดลงใต้ตาอีกที่ แต่ไม่ร้องไห้ ไม่สะอื้น ไม่มีเสียง

ทำให้ผมตกใจและรีบอุ้มลูกขึ้นมากอดบอกว่าพ่อขอโทษที่ไม่ได้สนใจ แล้วน้ำตานั้นก็หายไป

และเมื่อวานนี้ ผมและภรรยาก็อยู่บ้านตามปกติ ผมทำงานที่โน๊ตบุคที่เดิม ส่วนภรรยานั่งกดมือถือเล่น ลูกนอนอยู่บนเตียงดูทีวี

พ่อแม่ก็คิดว่าลูกอยู่ใกล้ๆ คงไม่เป็นอะไร แต่พอหันไปดูอีกทีลูกน้ำตาไหล แบบเดิม ร้องไห้ไม่มีเสียง น้ำตาไหลเป็นทาง เหมือนคนน้อยใจแล้วน้ำตาไหล

ผมเลยอุ้มลูกขึ้นมากอดเอาไว้ แล้วบอกว่าพ่ออยู่นี่ไง ร้องไห้ทำไม พ่อรักที่สุดในโลกเลย พ่อไม่ได้ไปไหน....

มันทำให้ผมอึ้งและเขาใจถึงความรู้สึกของลูกมากขึ้นว่าเราต้องให้ความสำคัญเค้าตลอดเวลา ไม่ว่าจะอายุเท่าใดเค้าก็คือคนคนหนึ่งที่มีชีวิตจิตใจ

ต้องการการให้ความสำคัญ และการเอาใจใส่ สายตาเขามองเราอยู่ตลอดเวลา มีความรู้สึก มีอารมร์ตอบสนองต่อเหตุการณ์นั้นๆเป็นอย่างดี

ปล.เค้าอยู่ในท้องแม่ 40 สัปดาห์เต็ม อายุแรกเกิด 4045 กรัม....บำรุงตอนตั้งครรภ์สุดฤทธิ์เลยครับ