สวัสดีครับ

มีเรื่องทุกข์ใจ เจ็บกาย อยากระบายดังนี้
วันที่ 24/2//59

ผมต้องโดยสารรถประจำทาง(รถร่วมบริการ) ปอ.524 จากธนาคารแห่งประเทศไทย
ถนนสามเสน ยืนรอที่ป้ายรถ ตรงข้ามกับธนาคารก่อนถึงแยกบางขุนพรหม
ปลายทางของผมอยู่ที่ท่ารถตรงวัดโพธิ์นั่นแหละครับ
สายนี้โดยปกติรถวิ่งน้อย นานๆ จะมีซักคัน
แล้วคันเป้าหมายของผมก็มา เห็นแต่ไกลจากสะพานที่ตลาดเทเวศน์
ลุ้น ๆ ว่าเป็น 516 หรือ 524
มั่นใจแล้วว่าเป็น 524 ก็ลุ้นต่ออีกจะจอดป้ายหรือไม่
เพราะวิ่งในเลนด้านขวาแบบไม่คิดจะจอดเข้าป้ายอยู่แล้ว
สบตากับคนขับ ที่คิดว่าพี่คงเห็นพบเหมือนกัน
แล้วก็ผ่านเลยไปอย่างเย็นชา ตัวผมเองก็รีบเพราะสายแล้วด้วย (มีนัดคุยงาน)
ก็นึกเสียใจ โชคร้ายจังเลย
ไหน ๆ ปลายทางเราก็อยู่ที่ท่ารถอยู่แล้ว
ตั้งใจจะไปถามเสียหน่อย
พร้อมๆ กับสะท้อนเสียงผู้ใช้บริการ ว่าเดือดร้อนนะกับการไม่เข้าป้ายแบบนี้
จริงๆ ก็เห็นหลายครั้ง หลายสายที่ไม่เข้าป้ายทั้งเราเองและเห็นคนอื่นที่ไม่ได้โดยสาร แต่ไม่เคยร้องเรียนมาก่อน

เมื่อผมโดยสารมาโดยรถสาย 43 (ใช้เวลา 10 นาทีโดยประมาณ ตามหลังมาติดๆ)
ซึ่งลงที่ป้ายตรงวังสราญรมย์
ก็เลยเดินเข้าไปถามเจ้าหน้าที่บริเวณนจุดปล่อยรถสาย 524 ที่ข้างวัดโพธิ์
พบกับกระเป๋ารถเมล์ผู้หญิง
นายสถานีผู้หญิง
และคนขับเข้าพอดี
ผมถามว่าใครเป็นคนขับรถป้ายทะเบียนนี้ (รถคันที่จอดอยู่ที่ท่า)
(สบตาคนขับ)

คุณพี่ทำไม ไม่จอดที่ป้ายล่ะครับ
เข้าไม่ทัน รถมันวิ่งมาไว จะเข้าได้ยังไง

แต่พี่ควรจะเข้าเลนซ้าย
เห็นแล้ว รถเลนซ้ายมันมี จะหักเข้ากะทันหันได้ยังไง

แต่พี่วิ่งเลนขวามาตลอด ผมเห็นอยู่ตั้งแต่สะพานมาเลย
ไอนั่นมันสิทธิ์ของผม ผมจะวิ่งเลนไหน มันไม่เกี่ยวกันเลยนะ ผมจะวิ่งเลนไหนก็ได้

แล้วทำไมถึงไม่เข้าป้ายล่ะครับ

รถผมหนีคันหลังเขามา ผมแซงเขามา เข้าใจไหม ผมจะไปรับทำไม ผมต้องทิ้งให้คันหลังเค้า
ไม่ใช่ผมจะไปรับตัดหน้าเขา รถเมล์มันต้องให้เกียรติซึ่งกันและกัน

ผมไม่เข้าใจ

รถผมแซงเขามา (ขึ้นเสียงแบบโมโห)  ผมต้องทิ้งคน ให้คันหลังเขา มี 5 คน ผมก็ต้องชี้คืนให้คันหลังเขารับ
เขาไม่รับตัดหน้ากันหรอก รถอู่ผมน่ะ ต้องทิ้งให้เขา อย่ามาพูดเลย พอๆ



ระหว่างที่คนขับเดินหนี กระเป๋าก็ถาม

น้องทำงานที่ไหน


ผมเดินตามคนขับที่เดินไปหลบ

ไม่ๆ คุณมีสิทธิ์อะไรไปบังคับเขา จะบังคับเขามาคุยอย่างนี้มันไม่ถูก กระเป๋าพูด

แต่เขาไม่อธิบายผมน่ะ
แล้วผมก็คุยต่อกับนายท่าและกระเป๋าท่านนั้น

แซงคันหลังมา รถเรามาไล่ๆ กัน สี่คันห้าคัน คือแซงมาแล้ว

ในคราวต่อไปไม่เข้าป้ายก็ทิ้งผู้โดยสารให้คันหลังรับ  คิดง่ายๆ หรือครับ

ใช่ แซงมาสี่ห้าคัน ไล่กันมา แซงมา/มารับ แซงมา/มารับ มันไม่ใช่ เสียเวลาเขา

แต่หน้าที่ เข้าป้ายเป็นหน้าที่ของคนขับรึเปล่า ผมถาม
ใช่แต่รถคันหลังมันเยอะ เขาก็ไม่เข้าป้าย นายท่าตอบ


ข้ออ้างหรือเปล่า แล้วความถี่ของรถสาย 524 มันแค่ไหน

นายท่าบอก ไม่แน่แล้วแต่รถ

ผมยืนรอนาน วิ่งเลนขวา ไม่เข้าป้าย แล้วก็อ้างว่าทิ้งให้คันหลัง มันใช่หรือ ผมว่ามันไม่ใช่นะ

รถมันมาสี่ห้าคันติดๆ กัน มาไล่ๆ กันแล้วจะมาจอดรับ ๆ มันไม่ใช่ กระเป๋าพูดซ้ำ

สรุปว่าหน้าที่การเข้าป้าย ไม่ใช่หน้าที่ของคนขับรถเมล์ใช่หรือไม่ ต้องทิ้งให้คันหลังหรือ

ก็ใช่

คุณไม่เข้าใจ
รถมันหนีคันหลังมา

แล้วทำไมต้องหนี

ก็เพราะรถไม่ได้คน เขาก็ต้องรีบมา เขาต้องทิ้งให้คันหลังไง

ก็เพราะไม่รับคนรึป่าว ถึงไม่มีผู้โดยสาร ผมสงสัย

รถมันติด ไม่ได้คนกันมาเลย คุณจะมาบังคับอะไร ถามหน่อย
ในเมื่อคุณมาแล้ว คุณจะมาพูดทำไม มาบอกนายท่าเขาแล้ว เขารับทราบแล้ว ว่าไม่เข้าไปป้าย รถมันมาสี่ห้าคัน

จากนั้นผมก็ถามชื่อนายท่าและกระเป๋าท่านนั้น


ผมถามย้ำว่า การที่รถไม่จอดเข้าป้ายคือให้เข้าใจว่า รถวิ่งหนีคันหลังมาใช่ไหม
ใช่ๆ นายท่าตอบ

จังหวะนั้นคนขับเดินมา

หมดเวลาแล้วไปๆ กระเป๋าพูดพร้อมกับที่คนขับเดินไปขึ้นรถ

ผมก็ไปถ่ายรูปทะเบียนด้านหลังรถไว้ (ตั้งใจจะร้องเรียน)

เหตุการณ์ชุลมุนเริ่มต้นขึ้น



ทำไม ทำไม ใครไปทำอะไร คนขับวิ่งเข้ามาจะต่อย

จังหวะนั้น มือถือผมจากโหมดถ่ายรูปก็ไปวิดิโออย่างไว (ได้ยังไงยังงงอยู่)
โชคดีหรือร้ายไม่ทราบแต่เป็นอย่างในภาพวิดิโอที่ถ่ายมาได้
คือเขาเดินเข้ามาจะต่อย
เอาป้ายเหล็กฟาด
แล้วก็วิ่งตามมาจะซ้ำ
เพราะผมเสียหลัก ลื่มล้ม


คุณเรื่องมาก ไม่เอาๆ กระเป๋าพูด

ถือดียังไง ห๊ะ ไอhere
ไอha ขึ้นรถไม่ทัน แล้วมาถ่ายรูปกู
ขยันถ่ายอะไร  เรื่องมันไม่เป็นเรื่อง จะอะไรนักหนา (คนขับ)

คุณจะมาถ่ายอะไรนักหนา คุณนี่ไม่จบ (กระเป๋า)

เขาตกรถกันเยอะแยะ ไม่ตามไปรายงานเขาล่ะไอhere (คนขับ)

ก็ผมจะไปรายงานที่ไง

รายงานไปเลย (พร้อมใจกันมาก)

ตำรวจมาพอดี โดยบังเอิญ

รายงานไปเลย ไม่จบ อะไรกันเนี่ย
ไม่มีใครสนใจหรอก จะเป็นใครก็เรื่องของ
กูไม่ขับก็ได้รถเมล์นี่อ่ะ เข้าใจรึป่าว
วันนี้กูไม่ขับก็ได้ เอามั้ย
ขึ้นไม่ทัน กูแซงคันหลังเขามา กูทิ้งให้คันหลังเขา

มันเกินไป จะอะไรกัน
มันเกินไป ตามมาว่า มาถ่ายรูป
รายงาน ก็รายงานไปดิ (คนขับ)


พี่เจ้าหน้าเก็บค่าจอดรถของกทม ก็มาช่วยผมไว้
บอกอีกว่า ไอ้คนนี้จะชนผมทีหนึ่งแล้ว มันกวนteen  
เมารึป่าววันนี้  ไอคนนี้แหละกวนteen ไอคันนี้แหละ

ผมบอกไม่ทราบครับ


แล้วก็แยกย้าย
คนขับก็ไปขับรถ กระเป๋าก็ไปเก็บเงิน
ผมก็ไปสน. โดยพี่เจ้าหน้าที่เก็บค่าจอดรถของกทม (ท่านที่จะโดนคนขับท่านนี้ชน) (ขอบคุณครับ)
แล้วก็ไปตรวจร่างกายที่รพ.


จริงๆ อยากขอบคุณพี่กระเป๋าผู้หญิงด้วยซ้ำที่เมตตา ช่วยห้ามให้พี่คนขับไม่ทำร้ายผม
เพราะถ้าเกิดผมไม่วิ่งหนี หรือยืนให้เขาตี ก็คงโชคร้ายแน่ๆ

เสียใจอย่างเดียวที่แกคิดว่าผมเข้าไปหาเรื่อง
ทั้งที่เราข้องใจในการให้บริการแค่นั้นเอง

นึกๆ ถ้ากระเป๋าไม่ห้ามไว้ ผมก็อาจเจ็บหนัก ตาย
แต่ท้ายสุดแล้ว กระเป๋าก็ทำให้ผมรอดมาได้ (คิดบวกสุดๆ)

ส่วนผมโชคร้ายก็ตรงที่วิ่งหนี ลื่นทรายล้มตรงถนนที่กำลังก่อสร้างอยู่
ได้แผลทั้งฝ่ามือขวา ข้อศอกขวา

[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้




ข้อศอกซ้ายช้ำ เข่าขวาถลอก

บทเรียนครั้งนี้ก็คือ
1. ให้ทำใจกับการไม่เข้าป้ายเพราะรถวิ่งแซงกันมา (ต้องเข้าใจนะ)
2. จะถ่ายหลักฐานอะไร อย่าให้ใครรู้ตัว ไม่งั้นมีสิทธิ์ตายได้
3. อย่าถาม อย่าเซ้าซี้ ถึงที่หมายแล้ว ลืมๆ ไปซะ
4. ขสมก รถผู้ให้บริการ กทม. คิดออกไหมครับ ได้อะไรบ้างจากเรื่องราวเล็กๆ ประจำวัน แบบนี้

ก็อยากให้พี่คนขับ กระเป๋า และนายท่า
เข้าใจผู้โดยสารอย่างผมและท่านอื่นๆ ซึ่งกันและกันบ้าง เท่านั้นเองจริงๆ

ผมเองไม่ได้ตกรถ ไม่ได้โบกรถ ที่ไม่ใช่จุดจอด
อย่างที่คนขับอ้าง
แต่ท่านเองต่างหากไม่บริการหรือทำหน้าที่อย่างที่ควรจะเป็น

เห็นโครงการ เห็นคำพูดลักษณะนี้แล้วเจ็บปวดทุกครั้ง



โดยส่วนตัวผมคิดว่า
สิ่งที่พวกเราพบและประสบได้ในชีวิตประจำวันกับลักษณะเหตุการณ์แบบนี้
กรุงเทพไม่น่าอยู่ - ไม่น่าเที่ยวเอาเสียเลยครับ
ความปลอดภัยในชีวิตก็ไม่มี บริการแย่ๆ สุดจะเอือม
เมื่อไหร่จะพัฒนากันซักที
ดังนั้น
ทนๆ อยู่ไปก็แล้วครับ
ด้วยความเคารพซึ่งกันและกัน