เริ่มเลยคือเราแอบชอบคนๆนึงอยู่ เรียนที่เกียวกัน ชอบเขามาประมาณครึ่งปี แต่เรารู้ตั้งแต่แรกแล้วว่าเขามีแฟนแล้วเราเป็นคนนึงซึ่งผิดหวังกับความรักมาครั้งนึงซึ่งบอกได้เลยว่าเราเจ็บหนักมากจริงๆจนเราไมากล้าจะชอบใครเลยจริงๆจังๆสักคน แต่ว่ากับคนนี้เขาเป็นผู้ชายที่มีความสามารถมากเราขื่นชมเขาไม่ใช่เพราะเขาหน้าตาดีซึ่งนั่นละเป็นจุดเริ่มต้นของความรักครั้งนี้ เราเคยคุยกับผู้ชายคนนี้ไม่กี่ครั้ง แต่ทุกครั้งที่คุยเรามักจะรู้สึกว่าผู้ชายคนนี้เข้าหายากมากๆเราไม่มีทางบอกชอบเขาแน่ๆ เพราะน่าจะโดนเขาเกลียดหรือแบบเทเราไปเลย จนเราแอบชอบมาเรื่อยๆ จนมี1เหตุการณ์ที่ทำให้เราอึดอัดมากจริงๆที่จะเก็บคำนี้ๆไว้ไม่ไหว เราร้องไห้ คนที่เคยแอบชอบคนมีแฟนคงเขาใจหัวอกเรา เราเลยลองมานั่งอ่านกระทู้พวกแอบชอบคนมีแฟนแล้วบอกไปดีไหม ความเห็นทุกความเห็นต่างบอกว่าอย่าไปบอกเลยดีกว่า แต่สุดท้ายเราก็ตัดสินใจบอกคำนั้นออกไป ผลตอบกลับมามันดีมากจริงๆดีในที่นี้ไม่ได้หมายความว่าเขาชอบเรากลับหรือเลิกกับแฟนเพื่อมาคบเรานะ แต่เรายังเป็นเพื่อนกัน คุยกันได้ปกติ เรารู้สึกขอบคุณทุกๆอย่างให้เราได้เจอผู้ชายคนนี้ เพราะเขาได้สอนให้เรารู้ว่ารักไม่ใช่แค่การอยากได้อยากเป็นเจ้าของ เรามีความสุขมากจริงๆที่ได้บอกไป แล้วเราไม่ได้ต้องการให้เขามาเป็นคนของเราเหมือนที่ใครๆพูดว่าไปบอกชอบเขาเพราะอยากให้เขาชอบกลับ
เราตั้งกระทู้นี้เพื่อจะเป็นกำลังใจให้คนชอบคนมีแฟนว่าเราไม่ได้ผิดถ้าเราไม่ได้คิดจะแย่งเขามาเป็นของตังเอง เรื่องนี้สอนให้เรารู้ว่าความสวยงามของความรักจริงๆมันเป็นอบ่างไร