ผมเองก็พึ่งโดนทิ้งครับ คบกันมาเกือบ 7 ปี เข้าใจกันดีทุกอย่าง ไม่เคยทะเละกันรุนแรง ไม่มีปัญหาอะไร วางแผนกันไว้แล้วทุกอย่าง เก็บเงินไว้แต่งงาน หาข้อมูลสำหรับการมีลูก แต่แล้วอยู่ดีๆมันก็จบลงด้วยคำว่า "เฉยๆ" แน่นอนว่า "ความเสียใจ" หลีกเลี่ยงไม่ได้แต่ต้องอยู่บนเหตุและผล ถ้าเราพยามที่สุดแล้วก็ไม่ต้องไปคิดมากครับ อย่างน้อยๆวันหลังเราจะไม่ต้องกลับมานั่งเสียใจว่าทำไมไม่พยามให้มากกว่านี้ ถ้ามันจะต้องจบก็ปล่อยมัน สำหรับผมยังคงเชื่อว่ามีเหตุผลเดียวที่คนสองคนจะเลิกกันคือ "รักกันไม่มากพอ" ถ้าเค้าทิ้งคุณไปก็คิดซะว่าเค้าไม่ได้รักคุณมากพอ คุณแค่เสียคนๆหนึ่งที่ไม่รักคุณแล้ว แต่ไม่ได้หมายความว่าต้องเกลียดกัน ทุกคนมีเหตุผลและความเชื่อของตัวเอง บางทีเค้าอาจจะแค่ไม่เชื่อคำว่า "ความรัก" เหม่ือนกับเราก็แค่นั้น

ลองพยามคิดถึง พ่อ แม่ ที่รักคุณจริงๆดูนะครับ พยามมีความสุขเพื่อเค้า ถ้ารู้สึกว่าไม่รู้จะใช้ชีวิตเพื่อใครพยามนึกถึงครอบครัวไว้ ลองหาสิ่งที่ตัวเองสนใจทำดูครับ ลองคุยกับคนใหม่ๆ(ไม่ได้บอกให้หาแฟนใหม่ทันที แต่เพื่อป้องกันไม่ให้เราจมอยู่กับความรู้สึกนี้มากเกินไป อย่างน้อยๆให้มีคนมาแบ่งปันความรู้สึกเล็กๆน้อยๆ) แน่นอนว่ามันยาก บางครั้งอาจจะเหงา อาจจะมีน้ำตาก็ไม่เป็นไร ไม่ต้องไปพยามลืมเพราะคนเราไม่สามารถลืมใครได้หรอกถ้าไม่เป็นอัลไซเมอร์ เราก็แค่ปล่อยให้มันผ่านไป ผมเชื่อว่าเวลาจะช่วยทำให้มันดีขึ้น

สุดท้ายลองเก็บเกี่ยวความสุขเล๋็กๆน้อยๆจากสิ่งรอบๆตัวเราดูนะครับ บางครั้งเช้าๆมาอาจจะกินกาแฟดีๆสักแก้พร้อมเพลงเพราะๆสักเพลง หาต้นไม้เล็กๆมาปลูกสักหน่อยไว้รดน้ำตอนเช้าแล้วดูมันค่อยๆโต หรือสำหรับผม hard core หน่อย ก็ขอ Jack Daniels on the rock สักแก้วพร้อม Papa Roach สักเพลง หรือหนังดีๆสักเรื่องตอนดึกๆ แค่นี้ก็พอทำให้มีความสุขได้แ้ลวครับ

ปล.ถ้าไม่มีใครให้ระบายเขียนมาให้ผมอ่านก็ได้ครับเผื่อจะรู้สึกดีขึ้น