สวัสดีค่ะ วันนี้เราจะมาเล่าเรื่องราวแอบรักของเราเองนะคะ เล่าสู่กันฟังเฉยๆค่ะ ไม่มีไรมาก อิอิ คนที่เราแอบรักเป็นเพื่อนเราเองค่ะ เรื่องมีอยู่ว่า...
ตอนนั้นเราขึ้นม.1 ที่รร.แถวๆบ้านนั่นแหละ ก็แปลกใหม่ตื่นเต้น เพราะเพื่อนๆมาจากต่างหมู่บ้าน ต่างตำบล ต่างอำเภอ (แต่เปิดเทอมแรกๆก็ยังรู้จักกันไม่หมดอ่ะนะ สนิทก็แต่กับเพื่อนที่มาจากรร.เดียวกัน) วัน
หนึ่งในชม.พลศึกษา คุณครูสอนวอลเล่บอลค่ะ ก็ให้เดาะบอลไปตามเรื่องตามราว ก็ปล่อยให้เล่นไป เราก็เดาะเล่นไปกับเพื่อนผู้หญิงของเรา โป๊ก!!! ลูกวอลเล่จากไหนลอยมาโดนหัวชั้น แล้วก็มีหนุ่มน้อยหน้าตาดี(ที่สุดในห้อง)วิ่งมา แล้วพูดว่า "โทษทีๆ" อู้วหูยยยย ตอนนั้นนะเหมือนโดนมนต์สะกด คนอะไรน่ารักเป็นบ้า หน้าคมเข้ม คิ้วหนา หุ่นกำลังดี
หลังจากนั้นเราก็ได้ทำความรู้จักกัน(อยู่ห้องเดียวกันก็ควรจะรู้จักกันนะ555) และเราก็แอบมองเค้ามาตลอด แต่ด้วยความที่เค้าหน้าตาดีไง ก็เลยค่อนข้างจะป๊อบ มีสาวๆแวะๆเวียนๆมาตลอด เราก็ได้แต่แอบมองอยู่เช่นเดิม
และความสนิทก็เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ พอขึ้นม.2 กลายเป็นเพื่อนแก๊งเดียวกัน นั่งกลุ่มเดียวกัน กินข้าวด้วยกัน เล่นบอลด้วยกัน(เราไม่ใช่ผู้หญิงเรียบร้อย แต่ออกแนวลุยๆห้าวๆอ่ะ) มีไรก็เม้ามอยกัน พออยู่ม.2ก็จะมีน้องม.1น่ารักๆเข้ามา เค้าก็จะบอกเราตลอดว่าจะจีบคนนั้น ถามเราว่าน่ารักมั้ย เราก็บอกว่าน่ารักดีๆจีบเลย แถมเรายังคอยเป็นคนส่งจม. ส่งลูกอมสื่อรัก(บ่งบอกถึงอายุมาก5555) ก็เค้าชอบเราจะทำไงได้ เราไม่กล้าบอกเค้าว่าเราชอบเค้า เพราะกลัวหลายๆอย่าง 1.เราไม่สวย2.กลัวเสียเพื่อนมองหน้าไม่ติด3.กลัวคำตอบ ก็เลยอยู่ในสถานะเพื่อนต่อไป อย่างน้อยเราก็อยู่ใกล้เค้าได้ตลอด จนเราเองเริ่มมีผู้ชายเข้ามาจีบ เราก็ตัดสินใจลองคบดู แต่ในขณะที่คบกะแฟนก็ยังรู้สึกดีกะเพื่อนคนนี้อยู่นะ(ชั่วเนอะ)
แล้วชีวิตก็ดำเนินมาเรื่อยๆจนจบม.3 สมัยนั้นคือต้องแลกรูปถ่ายกัน ก็จะเขียนข้างหลังต่างๆนาๆ เราก็แลกรูปถ่ายกะเค้า เขียนให้เค้าประมาณว่าโชคดีนะ อย่าลืมกันนะ เค้าก็ให้รูปถ่ายกะเรา เขียนสั้นๆเลย "รักนะ" อ่านแล้วปลื้มปริ่มมาก หลังจากนั้นก็แยกย้าย เราต่อม.4 เค้าไปเรียนปวช. แล้วก็ได้นัดเลี้ยงรุ่นกัน ได้เจอกันอีกครั้งบอกเลยดีใจมาก แต่ก็ได้รับรู้ข่าวว่าเค้าจะแต่งงานเพราะไปทำสาวท้อง!!! ช็อคไป10วิ แต่ก็แสดงความยินดีนะ งานแต่งก็ยังไปร่วมงานอยู่เลย ก็ว่าจะตัดใจเลิกชอบแล้วล่ะ แต่ก็ยังคิดถึงเค้ามาตลอดๆ แล้วเราก็ใช้ชีวิตของเราเรื่อยไปจนได้เจออีกทีตอนที่เราเรียนจบป.ตรีแล้ว (นานเนอะ) เจอกันที่ตลาดแถวบ้านนั่นแหละ เราไปกะแม่ เดินไปเจอก็ทักทายกัน เฮ้ย.เป็นไงบ้างสบายดีมั้ย บลาๆๆๆ คุยเสร็จก็แยกย้าย แต่ใจเรานี่เต้นตุ้บๆๆเหมือนจะหลุดออกมา ความรู้สึกนั้นมันกลับมา นี่เรายังไม่ลืมเค้าจริงๆเหรอเนี่ย พอกลับถึงบ้านนึกขึ้นได้ ลืมขอช่องทางการติดต่อ มัวแต่ตื่นเต้น กรรม!!! เฟสไม่มี เบอร์ไม่มี ไลน์ไม่มี (รุ่นเราสมัยมัธยมยังไม่มีเฟสเลยเพิ่งมาเล่นตอนปี1) อยากจะเอาหัวโขกเสาแรงๆ หลังจากนั้นเราก็ไม่ได้เจอกันอีกเลย
เรื่องราวก็มีแค่นี้แหละค่ะ จากวันนั้นถึงวันนี้ 13ปีแล้ว เรายังจำเค้าได้อีกอ่ะ นึกถึงทีไรก็มีความสุข แม้จะเป็นได้แค่เพื่อนกันก็เหอะ ป่านนี้มีลูกเป็นโหลแล้วมั้ง 5555