สวัสดีครับ ผมเข้ามาตั้งกระทู้เป็นครั้งแรก
ถ้าผมทำอะไรผิดพลาดต้องขออภัยด้วยนะครับ
เรื่องมีอยู่ว่า ผมเพิ่งเข้ามาใช้กล้องฟิล์มอย่างจริงจังครับ
และเมื่อช่วงก่อนวันวาเลนไทน์ที่ผ่านมา ก็มีร้านล้างฟิล์มคุณภาพร้านหนึ่งแถวอ่อนนุช จัดงานที่เกี่ยวกับกล้องฟิล์มครับ ผมก็ชวนเพื่อนผมไปอีกคนฮะ
ผมไปถึงช่วงเกือบสี่โมงเย็นแล้วครับ คนก็ทยอยกันมาเรื่อยๆ ผมก็เดินดูของตามบูธที่พี่ๆมาขายกัน ซึ่งก็เป็นคนที่คุ้นหน้าคุ้นชื่อกันในเพจเฟสบุค
ผ่านไปซักพัก ผมกำลังเลือกฟิล์มอยู่ที่บูธนึงครับ ก็มีผู้หญิงคนหนึ่งมายืนเลือกของข้างๆผม เป็นผู้หญิงตัวสูงๆ สะพายกล้องฟิล์มอยู่ข้างๆ มาถามหาฟิลเตอร์ของเลนส์โอลิมปัสครับ ผมเห็นเธอคุยกับเจ้าของร้านอยู่ซักพักก็เดินไปร้านอื่นเพราะของไม่มี ท่าทางที่เธอยิ้ม มันน่ารักมากฮะ เสียงที่เธอพูดมันน่าฟังสุดๆไปเลย
คราวนี้ผมเดินตามเธอกับเพื่อนไปตลอดงานเลยครับ
แต่เดินแบบเนียนหน่อยนะครับ กลัวโดนว่าโรคจิต
เธอไปหาของกิน ผมก็เดินตามไปวนๆถ่ายรูปแถวนั้น
เธอไปเดินถ่ายรูปกับเพื่อน ผมก็ลากเพื่อนไปยืนถ่ายรูปแถวนั้นบ้าง
เธอใช้โอลิมปัสทั้งกล้องฟิล์มและดิจิตอลเลยครับ
ท่าทางที่เธอถ่ายรูปมันเท่มากๆ ดูธรรมชาติมากๆ แถมยังอารมณ์ดี เล่นมุกกับเพื่อนตลอดเวลา เสียงหัวเราะนี่สดใสมาก
แอบไปมองรูปหลังกล้องของเธอด้วยครับ สวยดีนะครับ ได้อารมณ์มากๆ ผมยิ่งใจเต้นแรงเลย
คือเธอไม่ได้เป็นคนสวยนะครับ แต่ผมหยุดมองไม่ได้จริงๆ แต่งหน้าบางมากๆ ธรรมชาติมากๆ ผมชอบครับ
จนเธอเดินไปเลือกซื้อของอีกรอบ ผมก็เดินไปด้วย (แบบเนียนๆครับ ทิ้งระยะห่างไว้)
ผมเห็นเธอยืนดูกระเป๋ากล้องร้านนึงนานเลย ชี้ๆกับเพื่อนเหมือนให้เพื่อนช่วยเลือก
ตอนได้ยินเสียงเธอถามเจ้าของร้านแบบชัดๆอีกรอบ เสียงเธอน่าฟังมากครับ ไม่ได้เสียงเล็กๆ แต่เป็นเสียงห้าวๆที่เท่มากจริงๆ ยิ่งตอนได้ฟังราคากระเป๋าที่ถูกมาก ตาเธอเป็นประกายเลยครับ หน้าดีใจเห็นชัดมากๆ ผมแอบยิ้มตามเลย
เธอก็คุยกับเจ้าของร้านไปครับ จนผมได้ยินว่า เธอก็เป็นเจ้าของเพจเพจนึงในเฟสบุคเหมือนกัน ซึ่งเจ้าของร้านคุ้นเคยดี
ชื่อเพจเป็นตัวเลขครับ คิดแล้วน่าจะมาจากความสูงของเธอ ตอนนั้นผมเปิดเฟสบุคหาเพจเลยครับ กดติดตามเรียบร้อยแล้ว
จนค่ำๆผมก็เห็นเธอเดินออกไปจากงานครับ แต่เพือนผมยังไม่อยากกลับ ก็เลยต้องอยู่ต่อตามระเบียบ
ที่เขียนมาถึงตรงนี้ ผมไม่ได้โรคจิตนะครับ แค่ผมหยุดมองเธอไม่ได้จริงๆ เวลาเธอยกกล้องมาถ่ายรูป เวลาเธอหัวเราะ ใจผมเต้นแรงมากๆ บางทียิ้มตามไปเลย
แต่ผมไม่กล้าแสดงตัวไปบอกเธอในเฟสบุคหรอกครับ ก็เลยขอในนี้แทน ไม่รู้จะบอกยังไงดีด้วยครับ ทำยังไงดีล่ะ ฮึก
สรุปคือผมชอบมากครับ ผู้หญิงถ่ายรูปก็มีเยอะนะครับ แต่ผมไม่เคยเจอคนไหนน่ารักขนาดนี้
ผู้หญิงที่เป็นตากล้อง ชอบถ่ายรูป เล่นกล้องอย่างจริงจังนี่น่ารักนะครับ
ถ้าผมทำอะไรผิดพลาดต้องขออภัยด้วยนะครับ
เรื่องมีอยู่ว่า ผมเพิ่งเข้ามาใช้กล้องฟิล์มอย่างจริงจังครับ
และเมื่อช่วงก่อนวันวาเลนไทน์ที่ผ่านมา ก็มีร้านล้างฟิล์มคุณภาพร้านหนึ่งแถวอ่อนนุช จัดงานที่เกี่ยวกับกล้องฟิล์มครับ ผมก็ชวนเพื่อนผมไปอีกคนฮะ
ผมไปถึงช่วงเกือบสี่โมงเย็นแล้วครับ คนก็ทยอยกันมาเรื่อยๆ ผมก็เดินดูของตามบูธที่พี่ๆมาขายกัน ซึ่งก็เป็นคนที่คุ้นหน้าคุ้นชื่อกันในเพจเฟสบุค
ผ่านไปซักพัก ผมกำลังเลือกฟิล์มอยู่ที่บูธนึงครับ ก็มีผู้หญิงคนหนึ่งมายืนเลือกของข้างๆผม เป็นผู้หญิงตัวสูงๆ สะพายกล้องฟิล์มอยู่ข้างๆ มาถามหาฟิลเตอร์ของเลนส์โอลิมปัสครับ ผมเห็นเธอคุยกับเจ้าของร้านอยู่ซักพักก็เดินไปร้านอื่นเพราะของไม่มี ท่าทางที่เธอยิ้ม มันน่ารักมากฮะ เสียงที่เธอพูดมันน่าฟังสุดๆไปเลย
คราวนี้ผมเดินตามเธอกับเพื่อนไปตลอดงานเลยครับ
แต่เดินแบบเนียนหน่อยนะครับ กลัวโดนว่าโรคจิต
เธอไปหาของกิน ผมก็เดินตามไปวนๆถ่ายรูปแถวนั้น
เธอไปเดินถ่ายรูปกับเพื่อน ผมก็ลากเพื่อนไปยืนถ่ายรูปแถวนั้นบ้าง
เธอใช้โอลิมปัสทั้งกล้องฟิล์มและดิจิตอลเลยครับ
ท่าทางที่เธอถ่ายรูปมันเท่มากๆ ดูธรรมชาติมากๆ แถมยังอารมณ์ดี เล่นมุกกับเพื่อนตลอดเวลา เสียงหัวเราะนี่สดใสมาก
แอบไปมองรูปหลังกล้องของเธอด้วยครับ สวยดีนะครับ ได้อารมณ์มากๆ ผมยิ่งใจเต้นแรงเลย
คือเธอไม่ได้เป็นคนสวยนะครับ แต่ผมหยุดมองไม่ได้จริงๆ แต่งหน้าบางมากๆ ธรรมชาติมากๆ ผมชอบครับ
จนเธอเดินไปเลือกซื้อของอีกรอบ ผมก็เดินไปด้วย (แบบเนียนๆครับ ทิ้งระยะห่างไว้)
ผมเห็นเธอยืนดูกระเป๋ากล้องร้านนึงนานเลย ชี้ๆกับเพื่อนเหมือนให้เพื่อนช่วยเลือก
ตอนได้ยินเสียงเธอถามเจ้าของร้านแบบชัดๆอีกรอบ เสียงเธอน่าฟังมากครับ ไม่ได้เสียงเล็กๆ แต่เป็นเสียงห้าวๆที่เท่มากจริงๆ ยิ่งตอนได้ฟังราคากระเป๋าที่ถูกมาก ตาเธอเป็นประกายเลยครับ หน้าดีใจเห็นชัดมากๆ ผมแอบยิ้มตามเลย
เธอก็คุยกับเจ้าของร้านไปครับ จนผมได้ยินว่า เธอก็เป็นเจ้าของเพจเพจนึงในเฟสบุคเหมือนกัน ซึ่งเจ้าของร้านคุ้นเคยดี
ชื่อเพจเป็นตัวเลขครับ คิดแล้วน่าจะมาจากความสูงของเธอ ตอนนั้นผมเปิดเฟสบุคหาเพจเลยครับ กดติดตามเรียบร้อยแล้ว
จนค่ำๆผมก็เห็นเธอเดินออกไปจากงานครับ แต่เพือนผมยังไม่อยากกลับ ก็เลยต้องอยู่ต่อตามระเบียบ
ที่เขียนมาถึงตรงนี้ ผมไม่ได้โรคจิตนะครับ แค่ผมหยุดมองเธอไม่ได้จริงๆ เวลาเธอยกกล้องมาถ่ายรูป เวลาเธอหัวเราะ ใจผมเต้นแรงมากๆ บางทียิ้มตามไปเลย
แต่ผมไม่กล้าแสดงตัวไปบอกเธอในเฟสบุคหรอกครับ ก็เลยขอในนี้แทน ไม่รู้จะบอกยังไงดีด้วยครับ ทำยังไงดีล่ะ ฮึก
สรุปคือผมชอบมากครับ ผู้หญิงถ่ายรูปก็มีเยอะนะครับ แต่ผมไม่เคยเจอคนไหนน่ารักขนาดนี้