ย้อนไปหลายปีที่แล้ว เราอยู่ม.5 เราเคยแอบชอบคนอยู่คนนึง

บอกรัก ไม่สมหวัง และเค้าก็ตัดเพื่อนกับเราไปเลย

สิ่งที่เราเจ็บคือ เราทุ่มเทอะไรให้เยอะมาก เยอะมากจริงๆ แต่เค้ากลับตัดเพื่อนเราเลย ทำกันได้ลง

หลังจากนั้นก็ผ่านมาจนประกาศผลแอดมิชชั่น เราไม่ได้ในสิ่งที่หวัง เราจึงตัดสินใจซิ่ว ขึ้นชื่อว่าเด็กซิ่ว...

มันทรมาณมาก เราขอบอกว่าถึงกับเคยคิดฆ่าตัวตาย นอนร้องไห้ ทำโจทย์ไปร้องไห้ไป เห็นเด็กมหาลัยเดินในห้างเราทนไม่ไหวก็เข้าห้องน้ำห้างไปร้องไห้ แต่ก็ต้องฝืนทนกลับมานั่งกินต่อ เพราะกลัวพ่อแม่เป็นห่วง ระหว่างซิ่ว เพื่อนเราหายไปเยอะมาก อืม...

เหลือ... เหลือ...?

ซัก2คนละมั้งคะ

ระหว่างซิ่วเราก็โทรไปหาเพื่อนบ้าง(เดือนละครั้ง ไม่อยากกวนเพื่อน รู้ว่าเค้าพึ่งเข้ามหาลัย ก็ต้องยุ่งๆ)

ช่วงแรกๆที่เราฟื้นความรู้ มีครั้งนึงเรารู้สึกมันหนักมาก..อีกนิดนึงจะไม่ไหวแล้ว (มันลืมไปเยอะอยู่น่ะค่ะ) เราเรียนพิเศษคนเดียว กินข้าวคนเดียว นั่งรถกลับบ้าน วางกระเป๋า คุยกับแม่ ขึ้นไปอ่านหนังสือ จับเวลาทำแบบฝึกหัด...วนไปแบบนี้ เราจะคลั่งน่ะค่ะ(มีกระทู้เก่าๆเกี่ยวกับเรื่องนี้เยอะมาก ถ้าไม่รังเกียจไปย้อนอ่านกันได้นะคะ )

ตอนนั้นเอง ที่เรารู้สึกว่า 'ต้องการเค้า'

เราร้องไห้อยู่บนโต๊ะเรียน ไปขอโทรศัพท์จากแม่(เราฝากมือถือไว้กับแม่ ใช้ไลน์ แต่ไม่มีเฟซ แต่ก็ไม่ค่อยมีใครไลน์มาหรอกค่ะ) เราโทรไปหาเค้า ก็ยังร้องไห้อยู่ พอเค้ารับ เค้าพูดว่า

'อยู่กับเพื่อนอ่ะ แค่นี้ก่อนนะ'

เราแบบ โลกมันเหมือนจะสลาย... เราเลยโทรไปหาเพื่อนอีกคน เค้าก็ปลอบใจ ปลอบเรื่องเรียน ให้อดทน แต่สิ่งที่เราคิดอยู่คือ


'ทำไมเค้าไม่ทำแบบนี้ เราร้องไห้อยู่ เค้าก็รู้ เค้าก็ได้ยิน เราร้องไห้อยู่นะ'

มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นสองครั้ง อ้างว่าอยู่กับเพื่อนครั้งแรก ครั้งที่สองบอกว่ายุ่งๆอยู่ ทั้งสองครั้งไม่มีการโทรกลับ เราแค่อยากได้กำลังใจจากเค้า

เราจึงติดสินใจ ลบไลน์เค้าออกจากเครื่อง(ไม่ใช่บล็อกนะคะ ลบออกไปเลย)

เวลาผ่านมาหนึ่งปี เรารอประกาศอยู่ คราวนี้น่าจะได้ที่หวังซะ

เพื่อนก็กลับมาคุยกันบ้าง จำนวนนึง ช่วงนี้ชีวิตเราดีมาก ไปเรียนขับรถ ทำใบขับขี่ เรียนโยคะ ปักผ้า วิ่งออกกำลัง กินคลีนฟู้ด ทำขนม

แล้ววันนี้ เพื่อนสนิทเราไลน์มาหาเราว่า

'เออ แก มันบอกให้แกทักไลน์ไปหน่อยอ่ะ'



ตอนอ่านข้อความเรานั่งนิ่งไปเลย รู้แค่ว่า เค้าส่งอะไรมาแล้วเราไม่ได้อ่านรึเปล่า จริงๆเค้าห่วงเราแต่เราลบไลน์ไป เลยส่งมาไม่ได้รึเปล่า???

แต่ก็คิดขึ้นได้ว่า ถ้าคนเราจะพยายาม แค่ขอให้เพื่อนที่มีไลน์เราส่งaccountให้ก็ติดต่อเราได้แล้ว

คิดได้แค่นี้เราก็ยิ้ม..เค้าก็คือเค้า ผ่านไปแค่ไหน สัน..นิสัยก็ยังเหมือนเดิม ทิ้งเราทั้งเป็น วันที่พายุโหมชีวิตเรา เค้าหายหัวไปไหน


ยิ่งเขียนกระทู้นี้ยิ่งรู้สึก... ตอนแรกเราจะมาถามว่า เราควรขอไลน์เค้าจากเพื่อนแล้วทักไปมั๊ย...แต่ตอนนี้เราว่าเรารู้คำตอบแล้วล่ะ

ให้เค้าตายไปจากชีวิตเราดีกว่า...ขออโหสิให้นะ